Huilt Hanoi omdat we vertrekken? Het lijkt er wel op. Als we om acht uur ’s ochtends naar het vliegveld rijden vallen onderweg de eerste regenspetters en de loodgrijze hemel boven ons voorspelt nog veel meer hemelse tranen.
We gaan naar Hoi An, vliegen, want ruim 600km met de auto betekent een dag rijden in dit land. En waarom zou je het jezelf moeilijk maken als je in een klein uurtje op je plaats van bestemming kunt zijn.

Hoi An ligt een kleine 200km zuidelijk van de 17^e breedtegraad. Die gaf vroeger de grens aan tussen Noord- en Zuid-Vietnam en herinner ik me nog van de nieuwsjournaals tijdens de vietnamoorlog. Meestal omdat ze door de strijdende partijen overschreden werd.
Vietnam is groter dan je geneigd bent aan te nemen. De afstand tussen het uiterste Noorden en het Zuiden bedraagt ruim 1600km. Ter vergelijking, van Amsterdam tot de Middellandse zee is ongeveer 1250km. Het land ligt ook een stuk zuidelijker dan Europa op de aardbol. Ongeveer op de hoogte van Noord Afrika.

Maar goed, wij vliegen dus, naar Danang. Grote stad, rond de 1 miljoen inwoners en volop in ontwikkeling, qua grootte is het de derde havenplaats van het land. Tijdens de oorlog die ik net noemde was het de plaats waar een reusachtige Amerikaanse luchtmachtbasis was gevestigd.
Als we arriveren, staat er al een busje te wachten om ons naar Hoi An te brengen. Of we onderweg nog een bezoek aan de Marble Mountains willen brengen vraagt de chauffeur als we Danang verlaten. Het hoeft voor ons niet, we hebben de marmerbergen verleden keer al gezien maar brengen wel een kort bezoek aan de werkplaats annex winkel waar je je partner kunt verwennen met glinsterende juwelen of een levensgrote, uit marmer gehakte leeuw voor in de tuin. Beetje groot om mee te nemen? No problem, sir. We’ll send your lion all over the World. Als bewijs hangen er ingelijste tevredenheidverklaringen van klanten aan de wand met een foto van zichzelf en de aankoop. En inderdaad, ook Nederland is vertegenwoordigd met een marmeren beest van respectabele afmetingen. Helaas voor de jongedame die ons probeert over te halen hebben wij niets met juwelen en zo’n marmeren leeuw staat voor geen meter in ons stadstuintje.
Het is een uurtje rijden naar Hoi An en we arriveren om half een in het Life Heritage Resort.

De spetters van Hanoi waren in Danang al overgegaan in een dreinerige regen en het ziet er niet naar uit dat het snel droog zal worden. Gewapend met een grote paraplu van het hotel wagen we ons toch aan een eerste ontmoeting met het stadje. Wat een rust na de hectiek van Hanoi. Hoi An werkt aan een grote renovatie van de riolering en ziet er als gevolg van al het graafwerk gecombineerd met modder en regen niet op z’n best uit. Maar wat geeft het zolang de temperatuur maar aangenaam is. We eten eerst wat in het Brotherscafé voor we verder wandelen naar de markt. Met de straten daaromheen vormt die het bruisende middelpunt van de plaats. Hier moet ook ergens het TamTamcafé zijn waar we mevrouw Phi zullen ontmoeten. We hadden via ons reisbureau in Nederland en Tulip Tours in Vietnam haar naam doorgekregen om een afspraak te maken voor een bezoek aan een schooltje in de plaats.

Het wordt even zoeken omdat we ons in de nummering vergissen maar na een paar keer vragen arriveren we toch bij TamTam. Mevrouw Phi is al op de hoogte van onze komst en vertelt iets over het schooltje waar we morgen heen zullen gaan. Het ligt aan de rand van Hoi An, wij stellen voor om er op de fiets naar toe te rijden maar dat is niet nodig. Morgen worden we om tien voor negen met een busje door haar opgehaald bij ons hotel.
Daarna gaan we op zoek naar de winkel waar de dames de vorige reis zijden kleding hebben laten maken voor het kerstdiner. Ik wissel ondertussen een paar honderd Euro bij de plaatselijke bank. Altijd eerst even kijken welke koers de heren hanteren lees je in alle boeken. Ik mag tevreden zijn. Ter vergelijking, het vliegveld in Hanoi bood 22,1. Het hotel in Hanoi rekende vooral naar zichzelf toe en wisselde tegen een koers van 20,0. De Citybank in Hanoi ging uit van 22,2 maar daar kreeg ik als extraatje de waarschuwing bij om buiten voorzichtig te zijn. Met 23,55 bij deze bank voel ik me even een slimme bankier die ondanks zijn gigantische bonussen ook een dergelijk buitenkansje niet aan zich voorbij kan laten gaan.

Helaas blijft het weer druilerig, de winkel van vorige keer kunnen we niet meer terugvinden, wel veel galeries met schilderijen en we besluiten om terug te gaan naar het hotel met een paar flesjes wijn en een knabbeltje. Lekker een uurtje op ons balkon zitten lijkt een aantrekkelijk idee, beetje praten, de reisnotities uitwerken, van die dingen. Bovendien moeten de koffers nog worden uitgepakt en willen we de was van de afgelopen week naar de laundry brengen.
Mooie voornemens die ook allemaal goed uitvoerbaar zijn met uitzondering van het wasgoed. Ik weet niet wat dit hotel er mee doet maar voor de prijzen die ze hanteren, schaf je je in dit land bijna een volledige nieuwe vakantie-uitrusting aan. Lieten we verleden keer onze was niet bij een wasserij buiten het hotel doen?
Dat blijkt nog steeds te kunnen. Sterker nog, als je met een volle plastictas de poort uitloopt komen er gelijk drie dames met een brede lach op hun gezichten naar je toe gedraafd om je op te vangen. Laundry, sir? Dat wil de sir wel en op goed geluk kiest hij een van de dames die hem meevoert naar een klein kantoortje. Daar telt zij geroutineerd het aantal kledingstukken waarna ze een bedrag van een paar Euro noemt. Wanneer het klaar is? Morgenochtend om elf uur. Roomnumber, sir?
Roomnumber?

Yes, we’ll bring your laundry tomorrow to your room.
Ik krijg een brede lach mee als ik weer het terrein van ons hotel oploop. En weet gelijk hoe ik deze aflevering ga noemen.
De wasvrouw lacht altijd.

3-3-2009
erJeetje