118. Remise
Eigenlijk is deze aflevering een beetje anders dan de vorige 117, deze is namelijk geschreven door een gast. Om dan maar gelijk met de deur in huis te vallen, ik ben een van de zonen van de schrijver van deze serie en ik was uitgenodigd door de vaste supporterskern waar m’n vader het altijd over heeft, om de dag na kerst naar de Ingooi te komen. Niet zo maar een bezoek, er was een bijzondere reden voor.
De zaak werd namelijk heropend en m’n vader en moeder, pa en ma Gajus dus, behoorden tot de groep speciale genodigden.
Waarom ze mij ook hadden uitgenodigd? Dat houdt verband met een werkje dat ik voor Frits en Nico heb verricht. Hou het er maar op dat ik een paar adviezen heb gegeven voor de verbouwing van de zaak, beter gezegd de uitbreiding met het pandje ernaast, en de opening was natuurlijk reden genoeg om een feestje te bouwen.
Hoe het geworden is? Ik bedoel de inrichting van de Ingooi? Nou, prachtig mooi maar laat ik niet op m’n verhaal vooruitlopen.
Moet je je voorstellen, nog een beetje katterig van die twee kerstdagen arriveerde ik met m’n ouders bij de zaak die niet ten onrechte bekend staat als oudste supporterscafé van Amsterdam. Niet dat ze er nog veel doen aan het voetbalgebeuren maar het geeft toch iets aan, hè. Dat hier de afgelopen honderd jaar geschiedenis is geschreven.
Druk, druk, druk, mensen. Afgeladen vol en het was dat ome Bram ons aan de deur zag morrelen anders waren we er geeneens binnen gekomen. Alles wat ook maar een beetje te betekenen heeft in het Amsterdamse Ingooigebeuren was aanwezig. En natuurlijk de mannen van de oude supporterskern.
Nou ja, jullie kennen ze natuurlijk, Fransie, Nico, Hansie, Haagse Karel, ome Bram, meneer Piet, meneer erJeetje was zelfs uit z’n randgemeente overgekomen, en Gijssie niet te vergeten.
Frits zorgde met tante Jans voor de ontvangst en het was geweldig. Ouwe kennissen die elkaar weer een keer zagen. Het ‘hé, hoe gaat het met jou?’ was niet van de lucht.
Maar het mooiste moest nog komen. Ik had namelijk nog niks van de uitbreiding gezien, niemand van de bezoekers trouwens, die hadden ze mooi met gordijnen afgeschermd. Maar ik had al gezien dat Mehmet, dat is de partner van Frits, om vijf uur wat onrustig heen en weer begon te drentelen en om half zes was het zo ver. Nico kwam naar voren om een toespraak te houden.
Zoiets kan je rustig aan Nico overlaten, hij gooit er altijd wat witzen tussendoor en vertelde over het ontstaan van het café en de ontwikkelingen in later jaren. Hoe in de gouden tijd op deze plaats het beleid van de roemruchte club uit de Meer vorm werd gegeven. Hoe de zaak er een jaar of wat geleden bijna onderdoor was gegaan maar dat het de afgelopen jaren steeds beter ging lopen. Dat ze natuurlijk mee moesten gaan met de ontwikkelingen van deze tijd en dat door het beschikbaar komen van het buurpand de gedachte opkwam om de boel uit te breiden zodat je in de Ingooi ook lekker zou kunnen eten. Geen kouwe kak restaurant, ook geen bistro of snackbar, nee, het moest gaan lijken op zo’n buurtrestaurant zoals je die veel in Parijs ziet. En toen dat idee eenmaal was geboren en meneer Piet toevallig een nichtje had dat getrouwd was met een jonge Franse kok stond niets de uitbreiding in de weg.
En met een “Dames en heren, voila, ons restaurant, La Remise en Jeu” had Mehmet vervolgens het gordijn opengetrokken.
Nou, ik weet toevallig wel iets van verbouwinkjes af, maar dit hadden ze wel heel mooi gedaan. Het zag er voortreffelijk uit en dat niet alleen want op een aantal aan elkaar geschoven tafels hadden ze een hoeveelheid lekkernijen klaargezet waar de gasten natuurlijk geen nee tegen zeiden.
Maar de boys van de vaste supporterskern hadden nog een tweede verrassing in petto die voor m’n vader was bestemd. Niet alleen dat ze met de naam van het restaurant inspeelden op de Ingooi, voor de menukaart hadden ze gebruik gemaakt van een van de werken van pa. Had hij nog niet zo lang geleden gemaakt toen hij naar Parijs was geweest.
Toen hij dat zag moest ie echt even op zoek naar z’n à propos maar hij werd meteen in triomf meegevoerd door z’n vrienden naar de stamtafel. Nou, als dat stel eenmaal aan het praten slaat, over vroeger, dan weet je het wel. Pa voerde al gauw het hoogste woord en het liep uit tot ver in de kleine uurtjes voor Frits ze de deur uitzette.
Maar een leuke tent geworden. Waar je lekker een biertje kan drinken en als je zin hebt blijven hangen om wat te eten. Die JeanPaul kan er volgens mij wel wat van.
La Remise en Jeu. Toch mooi gevonden van die gasten, toch?
30-12-2007
Gajus junior
