Dromen jullie vaak als je slaapt? Nee serieus, ik vraag dat zonder bijbedoelingen. Ik ben zelf een fikse dromer en ik ben gewoon nieuwsgierig of dat bij anderen ook het geval is. Mag toch?
Ja, Ik droom heel wat af. Veel over vroeger, dat behoort bij m’n leeftijd, maar ook het heden is regelmatig aanwezig. Of moet ik zeggen dat ik in mijn dromen regelmatig in het heden aanwezig ben? Nou ja, laat maar, doet er ook niet toe.

Vaak zijn ze best leuk om mee te maken, die dromen, maar eergisteren gebeurde er toch iets dat minder leuk was. Wat was het geval. Mevrouw Gajus en ik hadden weer eens een mooie reis naar Verweggistan gemaakt en kwamen moe maar vol verhalen terug in Ranjaland zoals ik de lage landen aan de Noordzee wel eens pleeg te noemen.Ik haal jullie wel af van Schiphol had Gajus Junior gezegd en hoewel we drie uur te laat arriveerden stond ie ons daar trouw op te wachten. Prima knul, kan je op bouwen en onderweg naar huis liet ie ons lekker uitrazen met alles wat we te vertellen hadden. En ook thuis was ie de beste toehoorder die een babbelaar zoals ik nu eenmaal ben, zich wensen kan. Tot hij, na een kop koffie, zei dat hij ook iets te vertellen had. Een mededeling zogezegd, eentje die minder leuk was.
Wij natuurlijk schrikken. Een bekende overleden, daar denk je dan het eerste aan, maar het was iets heel anders. Het ging over de Ingooi.
Maar wat is er dan aan de hand, zeiden wij. Vertel op man, je maakt ons ongerust,
Wat bleek dus, de Ingooi was gesloten.
Gesloten, had mevrouw Gajus die als eerste haar spraakvermogen terugvond, gezegd. Gesloten? Dat kan toch niet. Schiet op, junior, leuk geprobeerd maar daar trappen wij niet in. Wil je nog een lekker Espressootje van me?
Maar zo gemakkelijk ging dat dus niet en nadat we een glaasje rood hadden ingeschonken vertelde Junior ons het volgende verhaal.
Eigenlijk was alles begonnen met de drankvergunning voor la Remise en jeu. Die bleek er bij een controle van de Economische Controledienst niet te zijn, beter gezegd, die was nooit aangevraagd omdat de Ingooi al een vergunning had. Toch? Maar daar namen de heren geen genoegen mee omdat er in dergelijke gevallen sprake is van een gescheiden bedrijfsvoering of zoiets. En dan moeten, zoals een van die gasten zei: “Beide lokalen in het bezit zijn van de vergunningen die voor het betreffende bedrijf van toepassing zijn”.
“OK,” had Fritsie toen uiteindelijk gezegd. “Geen probleem, dan regelen we dat even, ik stuur JeanPaul straks naar het stadhuis en dan is die vergunning er volgende week.”
“JeanPaul?” had een van die gasten daarop gezegd. “JeanPaul? Is dat wel een Nederlander? Mogen wij de werkvergunning van die meneer even zien?”
Natuurlijk had hij die niet bij zich. Heb jij al je papieren bij je als je aan het werk bent? Nee natuurlijk maar leg dat maar eens uit bij een controle van de Economische Controledienst. JeanPaul moest mee.
Ja, wat moet je dan, de klanten afbellen? Uiteindelijk hadden ze het opgelost met een vriend van Mehmet die al een jaar of wat tweede kok is in een sterrenrestaurant. En met die werkvergunning van JeanPaul was niks aan de hand. Had ie thuis liggen in z’n kluisje.
Maar er was natuurlijk meer aan de hand want zoals mevrouw Gajus zei, was dit allemaal wel vervelend geweest maar geen reden om de zaak te sluiten.
En nadat ze nog een glaasje rood had ingeschonken was junior verder gegaan met z’n verhaal. Het was allemaal een maand geleden begonnen met een paar klanten van La Remise die door haagse Karel waren uitgenodigd. Een paar dikke mannen die niet alleen opvielen door het vele goud aan hun handen maar ook door de luidruchtige wijze waarop ze zich gedroegen. Achteraf bleek dat het twee Russische katoenbaronnen waren, geïnteresseerd in de overname van een Nederlandse voetbalclub. Gewoon uit liefhebberij, en om wat zwart geld te lozen. En Karel had gelijk de kans geroken die hem geboden werd. Die zag zichzelf al als manager van ADO den Haag dat in financiële moeilijkheden verkeert.
Dat was dan allemaal nog tot daar aan toe maar op een gegeven ogenblik had een van die twee gevraagd of die Turk – daar bedoelde hij Mehmet mee – niet voor een lijntje coke kon zorgen.
Onze Mehmet was gelukkig kalm gebleven en had ze verteld dat ze voor drugs aan het verkeerde adres waren. Maar die Abramovitzen bleven zeuren. Uiteindelijk was de herrie die daarop dreigde te ontstaan door Fritsie en Nico opgelost en hadden ze het stel inclusief Karel eruit gebonjourd. Nee, uiteraard niet zonder dat er wat woorden vielen en dreigementen door die twee werden geuit. Dat ze dit er niet bij zouden laten zitten en dat de zaak wel zou merken dat ze een ernstige fout hadden gemaakt.
Wat gebeurde er een week later? Drie politiewagens die voor de Ingooi stil hielden en zes man politie die de zaak binnen kwamen. Fritsie had nog even gedacht dat die weer aan het staken waren en wat geld uit de stakingskas wilden omzetten in een jong borreltje maar dat was mooi niet het geval. De heren kwamen voor een inval, iedereen moest op z’n plaats blijven en die agenten begonnen gelijk met een onderzoek omdat er verdenkingen waren dat er in de Ingooi werd gehandeld in drugs. Ernstige verdenkingen had de leidinggevende broeder van het stel geblaft. Informatie waarvan hij de bron niet mocht noemen.
Nou je weet hoe fel Fritsie is op drugs is en omdat ze tegenwoordig wat mensen van een advocatenkantoor als vaste klant hebben had hij daar gelijk maar naar toe gebeld en geïnformeerd of dat zo allemaal maar kon.
Een van die jongens is er toen nog bijgekomen en er werd natuurlijk niks gevonden tot die gasten ook al over de vergunningen van de zaak begonnen. De drankvergunning van La Remise. Uitgelegd dat die aangevraagd was en dat de Economische Controledienst daarmee genoegen had genomen maar die heren van de Hermandad wilden kennelijk bloed zien en de zaak moest dicht.
Niet mee te praten, de Ingooi kon dan nog open blijven maar la Remise moest dicht. “Gelijk sluiten die tent,” had de leider van het stel gezegd en geen komedie anders zouden ze ’s middags een paar mannetjes sturen om de boel dicht te timmeren. Tenslotte was die verdenking van drugs niet weggenomen en samen met die ontbrekende vergunning was er genoeg reden om de boel dicht te gooien op grond van de BIBOB. Een speciale wet die de burgemeester toestemming geeft om een zaak te sluiten bij ernstige verdenkingen, vertelde de man van het advocatencollectief maar hij ging gelijk aan de gang om uit te zoeken wat er aan de hand was want dat verhaal over ernstige verdenkingen, daar hing een luchtje aan.
Mevrouw Gajus en ik waren volledig perplex na het verhaal van junior. BIBOB, drugs, zou haagse Karel daar soms de hand in hebben? En natuurlijk waren we razend nieuwsgierig hoe dat verder was gegaan.
Op dat ogenblik, beste vrienden en supporters van de Ingooi, werd ik met een schok wakker. En ik dacht even dat ik op een zo’n houten bridge in een cel lag maar de rustige ademhaling van mevrouw Gajus, die naast me lag te slapen, overtuigde me er gelijk van dat ik gewoon thuis was. En na een blik op de klok, het was half vier, en een bezoek aan het toilet besloot ik om nog maar een paar uur in bed te blijven.
Pfff, droom jij wel eens? Jij bent een rustige slaper?
Moet je zo houden. Is een stuk rustiger. Wel te rusten.

Gajus
06-04-2008