Als je en een vrije dag hebt, en het afwisselend hard of zacht regent, en de rood witte brigade op trainingskamp in Finland (of all places) is, en de Tour ook al afgelopen is en die jongens in den Bilt vertellen dat er de eerstkomende weken geen kans is op verbetering, dan blijft er voor een persoon, die gevoelig is voor de indrukken uit z’n omgeving maar één uitweg over en dat is een bezoek aan de dichtstbijzijnde kroeg.

En dus betrad Gajus tegen een uurtje of elf “het” Sportcafé voor Amsterdam en omstreken “de Ingooi” alwaar het ondanks dat vroege tijdstip gezellig druk was.
Ome Bram, gewaardeerd stamgast van deze inneemgelegenheid zag met één blik dat onmiddellijke hulp voor de somber gemutste binnenkomer geboden was en bestelde een dubbele K bij Frits, ooit verdienstelijk voetballer en tegenwoordig uitbater van het café.
“Een dubbele K voor Gajus, Frits en doe mij nog maar een pilsie.”
Even, voor degenen, die om de lieve vrede thuis of om misschien wel principiële redenen niet zo thuis zijn in Sociale Ontmoetingsplaatsen zoals de Ingooi er één is. Een dubbele K is een koffie met cognac.
Nooit gedronken? Als je door en door koud bent, of je een beetje depri voelt? Of niet lekker in je vel zit?
Nou ja, ’t hoeft niet. Je moet natuurlijk zelf weten, wat je doet. Als jullie meer zien in die smerige pillentroep van de medische maffia dan gaan jullie je gang maar. Mij zal je d’r niet over horen. Ik lap straks wel een knaak voor de krans.
Maar terug naar de Ingooi waar je Gajus zienderogen zag opknappen bij de medicijn van ome Bram.
“Gedverdegedver, ome Bram, je hebt me het leven gered,” gaf hij dankbaar aan de schenker te kennen. “Wat een misère. Is er nog nieuws?”
Achtereenvolgens passeerde naar aanleiding van zijn vraag de dagelijkse kommer en kwel de revue. De gekte in Bosnië, de bomaanslagen in Turkije, Italië en Spanje, het bezoek van Pronk aan Bosnië (steeg met stip in de achting van de aanwezigen), het leed van de vakantiegangers in Nederland, de overstromingen in Amerika en India en ga zo maar door.
“Volgens mij is het allemaal een teken van boven,” gaf haagse Karel, die ooit nog een blauwe maandag op een seminarie had doorgebracht, te kennen. “Een teken om tot bezinning en inkeer te komen. En let op mijn woorden, zowaar ik haagse Karel heet. Als we niet veranderen dan staat ons nog veel meer te wachten.”
Met blikken van ongeloof en verbazing in de ogen keken de aanwezigen de spreker aan.
“Nou Karel,” vertolkte Fransie de mening van de anderen. “Dat moet jij nodig beweren. Je had anders laatst ook geen last van die gevoelens toen je Nico probeerde te tillen voor een Meier met die draagbare telefoons. Waar kwamen die dingen vandaan, Karel? Kwamen die soms ook van boven?”
Even dreigde er een ruzietje te ontstaan maar ome Bram bracht het gesprek handig op een ander onderwerp door aan Gajus te vragen of ie zich al wat beter voelde.
“Ben je al een beetje uitgeRUTST, jongen,” herhaalde hij z’n vraag toen hij zag dat z’n voorzet onder de voeten van Gajus dreigde door te glippen.
“UITGERUTST!” En voor degenen die het interview met de scheidende voorzitter van PSV niet gezien hadden op de TV werd breed uit de doeken gedaan hoe voortreffelijk het allemaal weer zou lopen onder de Mos en dat de voorzitter lekker van z’n rust ging genieten. Alleen Wim Kieft bedierf de zaak een beetje door te verklaren dat je pas een oordeel kon geven als het echt om de punten ging.
Ze bleken alleen nog met die Ploegsma te zitten. Maar daar had Gajus al een oplossing voor.
“In de Personeelswinkel, let maar op. Die staat over een paar maanden in de Personeelswinkel van Philips.”
En toen Frits daarna met bitterballen en saté kwam omdat je zo trekkerig werd van dat weer buiten kon de stemming niet meer kapot.
Ja, op zo’n manier is het best wennen met zo’n post Tour de France depressie.