130. Kerstmis anders
Wat ze met de kerst gingen doen had Gajusjunior aan z’n ouders gevraagd. En waarom ze niet gewoon met hun mee gingen, eten bij de tapasbar op de Rozengracht. Samen met z’n schoonmoeder en zwager.Eigenlijk vonden ze dat helemaal niet zo’n gek idee en tweede kerstdag waren ze er dus helemaal klaar voor. Naar de stad met de tram, twee keer overstappen, richting centrum.
Nee hoor, geen problemen met de OV-chipkaartautomaten. Ze vonden het na de eerste gewenningsperiode een paar maanden geleden nu zelfs wel gemakkelijk.
Er was afgesproken om bij junior te verzamelen en omdat ze pas om half acht bij de tapas werden verwacht gingen ze op diens voorstel bij de Ingooi langs voor een glaasje van het een of ander. Dan kon pa ook gelijk de nieuwste aanwinst van de Ingooi bekijken.
Nieuwe aanwinst was de verbaasde reactie geweest. Was er dan iets veranderd? Een verre neef Wilgenhof teruggekeerd of zoiets?
Dat was het dus niet. Junior had wel geprobeerd om na de ontdekking van het oude archief met meer dan honderd jaar administratie meer bronnen te vinden die licht konden werpen op de oorsprong van de Ingooi maar was tot z’n verbazing op documenten gestuit die tot 2090 gesloten waren voor inzage.
Maar hij had nog niet alle aanknopingspunten onderzocht en zou er later nog wel een keer op terugkomen. Laten we nou maar eerst naar de Ingooi gaan, had hij z’n verhaal afgesloten. Kijken hoe je die nieuwe aanwinst vindt.
‘t Is een dik kwartier lopen van hun huis, de stad toonde zich niet op z’n best, een miezerig regentje deed z’n best om de sneeuw te laten verdwijnen. Het was hier en daar nog verraderlijk glad maar dat had de doorsnee klanten van de Ingooi toch niet thuisgehouden. Toen ze in Amsterdams oudste café arriveerden maakte het vaste groepje bezoekers gelijk ruimte en terwijl er wat stoelen werden bijgeschoven zorgde junior er voor dat iedereen wat te drinken kreeg. Ondertussen had z’n pa al even nieuwsgierig rondgekeken naar die nieuwigheid maar het enige wat hij kon ontdekken was een nieuw gezicht in de groep.
Pete, naar schatting een zestiger, Amerikaan, ex-muzikant, een jaar of veertig geleden blijven hangen in Amsterdam en een paar weken geleden door Gijssie geïntroduceerd in de Ingooi die hij voorlopig als de destination beschouwde waar hij al z’n hele leven naar op zoek was. En omdat ze in de Ingooi wel een stukkie muziek konden gebruiken had Frits die ouwe piano die toch maar werkeloos boven stond naar beneden gehaald. Als je ‘t hem vriendelijk vraagt, Gajus, wil ie misschien wel wat voor je spelen.
En zo gebeurde het dus. De expianist bleek het vak nog niet verleerd en er ontstond zelfs het begin van samenzang bij de oude en moderne kerstnummers die hij ten gehore bracht.
Tegen zevenen was het echter tijd om te vertrekken maar niet nadat een van de oude jongens nog uit onbevestigde bron had verteld dat er in het nieuwe jaar grote veranderingen bij de voormalige meerbewoners zouden plaatsvinden. Hoe, wie en wat was nog onbekend maar het orakel uit Barcelona kwam in ieder geval niet terug wat door iedereen als een geruststelling werd beschouwd.
Buiten was het gestopt met regenen, ze namen de kortste weg dwars door de Jordaan en kwamen onderweg nog een vreemde gast tegen. Terwijl ze discussieerden over de betekenis van de bezoeker legden ze zijn beeld vast voor de eeuwigheid.
Daarna was het tijd voor de tapasbar waar ze een erg gezellige avond doorbrachten met veel lekkere hapjes en bijpassende drankjes.
Kerstmis in een nieuw jasje. En waarom ook niet.
30-12-2009
erJeetje