Kom je wel eens in de Prinsenstraat in Amsterdam? Nee, die hoort niet bij de negen straatjes. Die liggen aan de andere kant van de Rozengracht. Ken je de Noordermarkt? Nou, als je daarvandaan doorloopt richting Westertoren, langs de Prinsengracht bedoel ik, dan ga je na honderd meter linksaf, de brug over. De straat die je dan inloopt is de Prinsenstraat. Samen met de Herenstraat, die in het verlengde ligt, een gezellig straatje in de binnenstad. Met cafés om wat te drinken, etalages van speciaalzaken om even bij stil te staan, restaurantjes om wat te eten.
Dat laatste doen wij bij voorkeur bij de Twee Grieken. Een klein restaurant met 20 – 25 zitplaatsen. Geen sterreneten maar dat pretenderen ze ook niet. Wel erg lekkere lamskoteletjes en omdat ik daar liefhebber van ben hoef ik nooit lang over m’n keuze na te denken.
We waren er verleden week met onze oudste zoon en z’n echtgenote.
Hadden eerst wat gedronken bij het Monumentje. Binnen want het was mooi weer en buiten waren alleen nog maar staanplaatsen. Mocht je toevallig willen weten hoe een bruin Amsterdams café er uit ziet dan moet je daar een bezoek brengen. Maar we hadden het na een minuut of twintig wel gezien. Gehoord is misschien beter gezegd. De muziek moest namelijk ook voor wat gezelligheid op het terras zorgen en als je de leeftijd hebt bereikt waarop je oren moeite krijgen om uit al dat lawaai het verhaal van je zoon te selecteren verlang je gewoon naar een wat rustiger omgeving.
Dat werd dus na een vluchtige inspectie van een ander eettentje dat er niet echt uitnodigend uitzag de Twee Grieken. Het was zoals ik al schreef mooi weer en voor die tien mooie dagen per jaar dat je dan buiten kunt eten hebben de twee Grieken achter hun restaurant de beschikking over een klein terrasje met wat tafels. Eigenlijk moet ik zeggen de Griek want het is er nog maar één. De tweede is al jaren geleden afgehaakt. Maar de doorzetter van de twee heeft de naam maar zo gelaten.
Stavros (de gekroonde), ik weet niet of ie zo heet maar het past wel een beetje bij hem, doet me een beetje denken aan Slimane Beiji uit de film La Graine et le Mulet. Gezien? Het is het verhaal over de 61-jarige immigrant Slimane Beiji die na 35 jaar trouwe dienst op een scheepswerf in het kleine havenstadje Sète, bij Montpellier, wordt ontslagen. Zijn zoons raden hem aan naar Tunesië terug te keren, maar de stugge en zwijgzame Slimane besluit van de ontslagpremie een boot te kopen die hij wil veranderen in een restaurant. Prachtige film.
Stavros heeft wel iets weg van Slimane. Ook die blik van een man die alles al gezien heeft in z’n leven maar desondanks onverstoorbaar doorgaat als ie een bepaald doel voor ogen heeft.
“Kunnen we achter zitten?” Was onze eerste vraag na de begroeting. Natuurlijk konden we achter zitten en de man in de bediening, ook een oudere Griek met een prachtig gekrulde snor, veegde geroutineerd wat blaadjes van de tafel waar we wilden plaatsnemen.
Even als toelichting, het terras grenst aan een grote binnentuin met in het midden een lariks die op weg is naar de hemel. Het huis waar de tuin bij hoort ziet er uit als een historisch grachtenpand van drie verdiepingen.
Zou me wel lijken om daar te wonen zei ik tegen onze Griek, die ik voor het gemak maar Georgios noem. Dat zal u niet lukken gaf hij als antwoord. Is verhuurd aan studenten. Die soms erg luidruchtig zijn. Of we iets wilden drinken? Dat wilden we wel.
En nadat hij onze drankjes had gebracht zetten wij ons aan de opdracht om iets te kiezen uit de menukaart. Daar waren we het al snel over eens. Een grote schaal met allerlei Griekse tapas als gezamenlijk voorgerecht en hoofdgerechten waarin de lamskoteletjes met twee liefhebbers vertegenwoordigd waren.
We kregen gezelschap van twee jonge katjes die hoofdschuddend door Georgios de tuin werden ingejaagd. Een handeling die hij later die avond toen er meer gasten kwamen, meermalen herhaalde tot hij er genoeg van had en ze in een grote kast stopte. Niet voor lang echter omdat er een student uit het huis kwam aanlopen die vroeg of we z’n katten misschien hadden gezien. Hij kreeg ze mee met het verzoek om ze de rest van de avond binnen te houden wat kennelijk minder eenvoudig was dan het leek want een kwartier later kwamen ze er weer aan. Met z’n drieën die daarna opnieuw in de kast werden gestopt. Deze keer door Hestia, de kokkin van de zaak
Maar voor het zover was hadden wij genoten van kruidige gehaktballetjes en allerlei ander lekkers van het voorgerecht. Voortreffelijk smakend bij het grote glas koele droge witte. Hestia is natuurlijk ook Grieks, klein, niet mooi maar voorzien van een stralende glimlach. Zij doet haar werk in een klein open keukentje aan de zijkant van de zaak. Stavros zit daar meestal aan een tafeltje en springt soms bij als het nodig is.
Na ons voorgerecht werd het drukker. Meer liefhebbers om buiten te eten.
De koteletjes waren weer voortreffelijk, niet te hard gebakken, niet te rauw, sappig en precies goed. Denk niet dat zoiets vanzelf gaat. Je wilt niet weten hoe vaak ze daar bij andere restaurants half verbrande ribstukken van maken. Van de grill meneer. Ja ja, culinair knoeiwerk zal je bedoelen.
Tevredenheid dus bij ons vieren. Namen we nog een nagerecht? Ik was in een dolle bui en bestelde nog een stukje baklava met ijs. Wat ik deelde met m’n zoon want je
moet natuurlijk niet overdrijven.
Wat een heerlijke avond. Stavros keek vanaf z’n plaats binnen tevreden toe. Wij namen koffie en kregen daarna nog bezoek van Georgios die als waardige afsluiting van de avond een drankje van de zaak aanbood. Een ouzootje voor de mannen en een koffiekleurig vrolijk makend drankje voor de vrouwen.
En tussen dat alles door had ik nog even staan praten met Stavros over de politiek, Griekenland, de Euro en de hoe het met de zaak ging.
Of de koteletjes goed waren vroeg Hestia me toen we de zaak verlieten. Grote klasse kon ik haar naar waarheid antwoordden en ze straalde met een lach die Apolline, de godin van de zonneschijn, niet misstaan zou hebben.
De Prinsenstraat en de Herenstraat dus. En de twee Grieken. Om te onthouden als je een keer in de buurt bent. Maar bewaar dit voor jezelf en vertel het niet verder want voor je het weet wordt het allemaal opgekocht door de Kruidvatten, de schoenen- en modezaken van de bekende ketens, de Hema’s, verkopers van mobiele telefoons en Mac Donald.
Je bent dus gewaarschuwd.
erJeetje.
27-8-2012