“Eigenlijk zouden we weer eens wat aan voetbal moeten doen in de Ingooi” zei ome Bram  tegen Frits die net bezig was met een broodje bal voor een groepje mensen uit het oosten des lands. Het was een lome zondagmiddag begin juni vlak voor de WK en niets wees er op dat er nog iets bijzonders zou plaatsvinden.
“Weet je nog dat we bij een vorig EK een straatvoetbaltoernooi hadden georganiseerd en die keer dat we de hele Ingooi hadden verbouwd tot voetbaltribune,”was ome Bram verder gegaan. “Gouden tijden, Frits, gouden tijden waren dat.”
Zo Frits al wat had willen antwoorden werd dat hem onmogelijk gemaakt door een binnenkomende bezoeker die een keihard uitgesproken “Hup Holland” als begroeting door de zaak slingerde.
“Allemachtig, Gajus,” -want die was het- was de reactie van ome Bram. “Wat maak je een botte herrie, man. En waarom heb je zo’n raar oranje hoedje op? Komt Beatrix eraan, heb ik iets gemist, wat is er aan de hand, heer? Kom hier nou even rustig bij me zitten en stort je hart maar uit. Frits, doe die jongen een glaasje rood en voor mij maar een pilsje.”
Terwijl de andere bezoekers nog even nasmiespelden over de luidruchtige entree die ze net hadden meegemaakt zochten ome Bram en Gajus een tafeltje in een hoek op.
Een stapeltje folders van een aantal partijen herinnerde aan de verkiezingsbijeenkomst die de avond tevoren in de Ingooi had plaatsgevonden.
 “Ik heb je gemist gisteravond,” begon ome Bram hun gesprek nadat hij zijn partner had toegeproost. “Weet je al wie je kiest woensdag of had je gewoon geen zin?”
“Oh, nee,” was het antwoord van Gajus. “Oh nee, of beter gezegd oh ja, ik weet allang wie ik kies. En we hadden al een verjaardag vandaar. Maar laten we gelijk maar to the point komen. Mijn binnenkomst van zonet. Zeg het maar meteen, zoiets ben jij niet van mij gewend. En eigenlijk had ik gehoopt alle jongens van de vaste supportersgroep te treffen maar ja, dan had ik beter een andere dag kunnen kiezen. Die zitten of in de tuin of ze zijn naar de camping. Mijn fout, sorry. Maar nou dat Hup Holland. Bram. Eerst effe een vraag, zijn wij nog steeds de aller-oudste supportersclub van de roodwitte leeuwen uit de Meer?”
“Jeetje Gajus,” zuchtte de ouwe bloemenkoopman. “Breek me de bek niet open. Natuurlijk zijn we de oudste. Weet je nog dat we een vaste plek hadden op de Reijnoldstribune. De schaar van Pietje, de eerste wedstrijd van die kleine, Hoe Sjakie leerde koppen, en ik kan nog wel verder terug in de tijd. Het elftal met Michels inde spits en Corrie van de Hart als stopperspil. Gouden tijden, Gajus, gouden tijden. Verrek, da’s de tweede keer al dat ik dat zeg vandaag. Ik had het er net met Fritsie over, over de WK’s vroeger en hoe de Ingooi stampvol zat en ……”
“Dat is nou precies waar ik het met jullie over wil hebben,” onderbrak Gajus hem om nadat hij geconstateerd had dat hun glazen leeg waren met een gebaar aan Frits aan te geven dat er bijgeschonken moest worden.
“Bram, je bent helemaal m’n man. Ik weet het, er mankeert van alles aan dat voetbal van tegenwoordig en dat groepje zogenaamde supporters dat tegenwoordig zoveel wedstrijden versjteert mogen ze van mij elke zondagmiddag op Rottumeroog droppen maar ‘foebal’ blijft toch net zoiets als eten en drinken voor me. Zonder is het denk ik gauw afgelopen.”
Met een ‘‘geniet dan eerst toch nog even van dit balletje brood” mengde Frits zich in het gesprek om even bij Bram en Gajus aan te schuiven.
“Wat is er aan de hand, mannen. Problemen met jullie vrouwen of de kinderen? Een slechte mededeling van de dokter ontvangen? Smaakt de medicijn die we hier verstrekken niet meer? Is het iets waar ik misschien mee helpen kan?”
Elkaar aanvullend vertelden Bram en Gajus hem wat ze bezig hield. Dat de moeder aller balspelen in de Ingooi ingesneeuwd was en dat ze zich afvroegen of het geen tijd werd om aan sneeuwruimen te denken.
En het mooie was dat er gaande het gesprek een dromerige trek op het gezicht van Frits verscheen.”Hup Holland, hè,” zei hij tegen Gajus. “Verdorie man, je hebt gelijk, d’r komt een geweldige maand aan. Jammer dat Robben gisteren zo’n rare schijnbeweging wilde maken, dan vraag je met die broze hamstrings van ‘m om moeilijkheden maar ondanks dat maken we een goeie kans om de finale te bereiken. Als die van Marwijk maar luistert naar de ouwe jongens om hem heen. Niet Snijder en van der Vaart tegelijk in het veld. Het is of de een of de ander. Twee topkoks in een keuken werkt ook niet. Ik ga meteen bellen voor een supergroot scherm enne, wat zouden jullie ervan zeggen om volgend seizoen de vrijdagavond weer als voetbalavond in te voeren in de Ingooi.
Weet je wat, zorgen jullie er nou voor dat de anderen er woensdagmiddag zijn, dan spreken we nog effe wat details door.”
“Kies de Ingooi voor oranje, daar zie je pas de franje,” zong Gajus zachtjes voor zich heen.
En het was of de tijd even stil was blijven staan.
Gajus
6 juni 2010