“Dit team presteert helemaal niks,” schamperde ome Bram terwijl hij de inhoud van het glas dat voor hem stond, inspecteerde. “Lijkt nog het meest op het bier dat je ons tegenwoordig voor zet, Frits. Slap, smakeloos en futloos. De helft mist de conditie om twee keer per week een wedstrijd te spelen. Ze komen tekort op het punt van techniek, hebben geen inzet als ze de duels aan moeten, de passie ontbreekt, krijgen nog geen corner fatsoenlijk voor de goal en struikelen over de bal als ze een 1-2 proberen te maken. Schenk de jongens een echt drankje in, Frits. Ik heb er gewoon een slechte smaak van in m’n mond gekregen.”
De wedstrijd bij AZ was net afgelopen en de mannen van de oude supporterskern zaten nog wat na te somberen in de Ingooi waar ze via Eredivisie-live van de vertoning hadden genoten. Hoewel genoten, ze hadden zich meer geërgerd aan de ondermaatse prestatie van hun favorieten.
“D’r zit totaal geen chemie in dit elftal,” zuchtte Nico terwijl hij een glaasje rood doorgaf aan Gajus. “En vraag me niet hoe je dit moet verbeteren. Dit is trekken aan een dood paard. Wat zeg jij er van, Gajus?”
De aangesprokene was echter bezig met de beoordeling van het glas wijn dat hem net was aangeboden waardoor het onderwerp voetbal even naar de achtergrond leek gedrongen. Leek want het antwoord dat hij gaf sloeg weliswaar op de kwaliteit van de wijn maar had zijdelings misschien ook wel met het aankoopbeleid van de voormalige Meerbewoners te maken.
“Wie heeft je in hemelsnaam geadviseerd om dit bocht aan te schaffen, Frits. Laat je je bij de aankoop soms adviseren door een paar scouts van Ajax of pak je op goed geluk wat flessen uit de aanbiedingenmand van Appie Heijn? Drie flessen voor twee en een halve Euro. Dit lijkt net zoveel op wijn als het huidige spel van Ajax op voetbal.”
Even viel er een stilte terwijl de aanwezigen deze harde beoordeling naproefden tot ome Bram opnieuw het woord nam. “Weet je hoe ze zo’n wedstrijd vroeger bij ons noemden? Scheisze mit Reise. Zou ook wel een aardige uit de mond van Lowie van Gaal zijn. Ik zie het hem al zeggen op de Duitse televisie als ie het over z’n voorzitter heeft. Der Herr Hoeness? Scheisze mit Reise.” En hoofdschuddend gaf hij te kennen dat wat hem betrof de discussie over de vertoning van Ajax tegen AZ wel afgesloten kon worden.
De stilte die na dat meedogenloze oordeel viel duurde beduidend langer dan de voorgaande. Ook bij de andere aanwezigen in de Ingooi gaf de kleurloze vertoning, die door het puikje van de Amsterdamse voetbalcultuur was opgevoerd, geen aanleiding om iets ter verdediging aan te voeren. Alleen aan Fransie, die ooit als veelbelovend jeugdspeler hoge ogen had gegooid in zijn pogingen om de top te bereiken, was te zien dat hij moeite had met de houding van Amsterdams oudste supportersvereniging en geïrriteerd over het gedrag van z’n kompanen zocht hij de tegenaanval.
“Mooi stel supporters zijn jullie”, schamperde hij ondertussen wat zaterdagkranten met de voorspelling voor de wedstrijden van het weekend terzijde schuivend. “Maar wat wil je met een bestuur dat vijftig miljoen uitgeeft aan een stel kreupele tweederangs spelers. Daar moet gewoon een keer de bezem doorheen, vertrekken die hele handel. En dan mogen ze die twee op de bank er gelijk mee achteraan sturen. Heb je ze zien zitten vanmiddag. Als twee zombies zitten ze voor zich uit te staren. Daar gaat toch niks inspirerends van uit, jongens. Geen lachje, geen enthousiasme, geen bezieling, geen aanmoedigingen, geen aai over de bal. Niks. Voor hetzelfde geld hadden ze er twee wassen beelden kunnen neer zetten”.
D’r is in feite maar een oplossing. Jopie C moet het hele stel wegsturen en de leiding overnemen. Ik ben er van overtuigd dat het ….”
Wat hij verder wilde zeggen werd hem door een interruptie van Gijssie onmogelijk gemaakt. “Jopie C? Laat me niet lachen, Frans. Jopie C. Die wil helemaal de leiding niet hebben. Die wil alleen maar adviezen geven. Aan een stel van z’n oude vriendjes dat naar zijn pijpen danst.
Weet je waar dat me aan doet denken, man? Aan het Wildersmodel. Geen verantwoording nemen in de regering maar wel met een grote bek eisen stellen. Ongelooflijk.“
De binnenkomst van haagse Karel maakte een voorlopig einde aan het voetbalgesprek.
Opmerkingen als ‘Hé, haagse, moet je niet naar het congres van de PVV’ en ‘Hoe zit het nou met die Lucassen’ schalden door de Ingooi en het werd pas weer wat rustiger toen de aangesprokene met een lichte toon van triomf in zijn stem verkondigde dat zijn ADO toch maar weer een punt had gehaald.
Het kostte hem een rondje en de mannen hielden het voetbal verder voor gezien. Belangrijker onderwerpen verdienden hun aandacht en het werd nog laat die avond waarbij het volledige wereldgebeuren de revue passeerde.
Oplossingen werden niet gevonden, zelfs niet na het openen van een fles echte wijn maar is het ooit anders geweest?

Gajus
November 2010