Nadat we er een paar jaar thuis op de buis naar hadden gekeken vonden we dat het tijd werd om het weer een keertje op de gracht mee te maken. Het Prinsengrachtconcert. Mits het mooi weer zou zijn maar dat is het tegenwoordig bijna voortdurend.aterdag was het dus zover. Om in de stemming te komen brachten we ‘s middags een bezoek aan het Historisch Museum. Ons laatste bezoek daar vond alweer een jaar of tien geleden plaats en er wordt tegenwoordig zoveel opgegraven in het tracé van de NoordZuidlijn dat een rondje stedelijke bijles geen kwaad kon. Leek het maar zo of was het museum veel groter dan vorige keer? Het was in ieder geval de moeite waard, al was het alleen maar om de Breitners en werken van andere kunstenaars weer een keertje te kunnen zien.
Na een hapje en een glaasje in één van de Negen straatjes waren we kwart over zeven op de gracht om een plaatsje te zoeken. Voor botenbezoekers was er geen plaats meer, die komen tegenwoordig waarschijnlijk al ‘s ochtends om af te meren maar wij vonden een paar mooie plaatsen naast een afgezet gedeelte waar de camera’s stonden. Recht tegenover het Pulitzer, met vrij uitzicht op het drijvende podium in de gracht, dat was ons bij eerdere bezoeken nog niet gelukt.
Voor de zekerheid hadden we maar wat te drinken en wat knabbeltjes uit de AH meegenomen want dat is traditie. Er zijn mensen die vinden dat zo’n eetfestijn niet hoort bij klassieke muziek maar daarmee bewijzen ze niet helemaal op de hoogte te zijn. Ik kan me nog goed ons bezoek aan de arena in Verona herinneren om de opera Aida bij te wonen. Vijftig jaar geleden of daaromtrent. Voor ons, achter ons en overal Italiaanse families die hele maaltijden hadden meegenomen. En de Valpolicella of Bardolino ging voortdurend rond, niet in van die kleine lullige glaasjes die toen in Nederland gebruikelijk waren. Muziek moet een feest zijn vonden die Italianen en zo is het.
Terug naar de gracht. Nadat wij ons geïnstalleerd hadden was het wachten geblazen op de voorstelling die om acht uur zou beginnen. Met een paar meter bubbeltjesplastic als zitkussen en een opblaaskussentje in m’n rug installeerde ik me tegen een Amsterdammertje. Voor me, op het drijvende ponton, arriveerden de gasten. Ze kregen een glaasje wijn mee voor onderweg naar hun zitplaats. Uitgenodigd naar ik aanneem maar door wie? De AVRO, het Pulitzerhotel of de stad Amsterdam? Toch eens nagaan later, leek me ook wel leuk om daar een keertje te zitten. Op stoeltjes die er een stuk gerieflijker uitzagen dan de bestrating van de Prinsengracht.
Naast ons stonden de cameraoperateurs wat te praten met drie mannen van de Security. Zou er een bommelding zijn geweest? Nou ja, zeg nooit nooit. Een gek is voldoende. Wel veel camera’s overigens. Ruimschoots voldoende voor mooie beelden maar de regisseur had het zekere voor het onzekere genomen en had ook nog twee man met draagbare camera’s bij het podium geposteerd. Met twee vaste camera’s een eindje verder op de gracht zou het de thuisblijvers in ieder geval aan niets ontbreken. Nou niet meteen gaan zeuren wat dat allemaal kost maar gewoon blij zijn dat de publieke omroep in ieder geval nog voor een beetje cultuur zorgt.
Ondertussen was het bijna acht uur, burgemeester Cohen was ook gearriveerd. Alleen de majesteit ontbrak maar dat was logisch, die heeft d’r eigen jaarlijkse concert op de Amstel.
Met onderbreking van een dik half uur pauze was het daarna genieten van de muziek. Het programma na de pauze kwam ook op de televisie. Ruim die kwartier zang van een fantastische sopraan, in één nummer begeleid door een trompettist – 18 jaar – die de sterren van de hemel blies.
En als laatste nummer natuurlijk het ‘Langs de Amsterdamse grachten’ dat door iedereen uit volle borst werd meegezongen. Geweldig en natuurlijk kon ik het niet laten om er wat van op te nemen. Op ons digitale fototoestel hoewel ik me realiseerde dat het resultaat wel bijna in het niets moest verdwijnen vergeleken met het geweld van die 7 à 8 camera’s van de televisie. Maar het ging om de sfeer en daarom doe ik het filmpje toch bij deze aflevering voor het geval dat jullie de uitzending hebben gemist.
Volgend jaar weer? Bij leven en welzijn zoeken we weer een plaatsje op de keien. Nadat ik na  afloop zag dat Guusje ter Horst  (of was het een lookalike?), het gebeuren een eindje verder met een vriendin ook gewoon op straat had gevolgd, weet ik dat de ware liefhebber daar het concert meemaakt.
Tot volgend jaar.

24 augustus 2009
erJeetje