Daar zitten we dan, drie uur ’s middags, op een terras dat wel iets weg heeft van Americain, aan een plein dat ongeveer twee keer zo groot is als het Leidseplein. Hoewel de zon zich het grootste deel van de dag verschuilt achter een wolkendek is het 25 graden, een beetje klammig weer. Verkeer raast voorbij, auto’s, bussen, bromscooters, veel brommers. Dit plein is één van de vele kloppende harten van de stad.
Om een of andere reden doet het me een beetje onwerkelijk aan dat we hier iets zitten te drinken. Misschien omdat het 4 januari is, in Nederland schijnt het te vriezen, maar in feite is het een normale gebeurtenis. We waren gewoon moe na een halve dag kijken, lopen en kopen, wilden even bijkomen en konden de uitnodiging om een half uurtje ontspannen op een terras in Saigon door te brengen met een lekker drankje niet weigeren.‘s Ochtends waren we de dag begonnen met een bezoek aan de overdekte markt. We waren een beetje vroeg gegaan, dan is het nog niet zo warm. Alles wat draagbaar is werd daar verkocht, groente, vlees en vis, kleding, pannen, serviesgoed, horloges, sieraden, fruit, koffie, jawel, arabica, robusta, moca special. We kochten er een aantal leuke dingen voor de kinderen thuis. Afgedongen natuurlijk of we in Nederland nooit anders doen. Op bedragen van niks soms. Vijf dollar, waar praat je over. Maar het hoort erbij, bargaining.
Met kijken en kopen vloog de tijd om maar na een paar uur vonden we het voldoende en brachten onze aankopen naar het hotel. Daarna waren we naar de Dong Khoi gewandeld. Voor zover je het nog niet weet, dat is de duurste winkelstraat van Saigon. Met grote zaken – Gucci – maar ook mooie kleinere winkels waar we wat T-shirts (voor haar) en een zilveren doosje (voor zijn verzameling) niet konden laten staan. Het was een stuk warmer dan ’s ochtends en we zochten en vonden verkoeling in een soort Starbuckscafé waar je koffie in elke gewenste smaak en hoeveelheid kon krijgen. Met een lekker knapperig geroosterd broodje met mozzarella en tomaat zochten we een plaatsje bij een raam om mensen te kijken. De bezoekers van het café waren overwegend westers en daar had men de prijzen dan ook aan aangepast. We mochten voor onze consumpties een bedrag betalen waarvoor we gisteravond met z’n vieren gegeten hadden. Matig overigens.
Hoe gaat het op dit moment eigenlijk in Vietnam. Goed en ook minder goed vertelde Mrs. Thy ons gisteravond. Maatschappelijk gezien was de bevolkingsopbouw aan het veranderen. Tot voor een paar jaar terug was die piramidaal verdeeld met een kleine top van welgestelden, daaronder een groeiende middenklasse en een grote, relatief arme, onderlaag als basis. Die middenlaag was bezig om te verdwijnen. Een deel sloot aan bij de welgestelden, de rest viel terug waardoor er maar twee lagen overbleven. De mensen uit de onderlaag hadden het moeilijk door de voortdurend stijgende prijzen. De Engelstalige Viet Nam News van 26 december kopte op de voorpagina dat de consumenten prijsindex in 2008 met 19,9% gestegen was.

Wij hadden ons voorgenomen om ’s middags de kathedraal te bezoeken maar we arriveerden voor een gesloten deur. Beetje eigen schuld, als we ons vooraf beter hadden geïnformeerd hadden we geweten dat hij pas om vier open gaat. De trouwreportages bij de kerk gingen gelukkig onverminderd door en zoveel geluk kan je gewoon niet passeren.
Verder was het nabij gelegen post/telefoonkantoor wel geopend en dat was een juweeltje om te bekijken. Uiteraard tijdens de Franse overheersing gebouwd maar perfect onderhouden met prachtige telefooncellen binnen het gebouw. Alleen de klokken met de tijden van alle wereldsteden liepen niet meer.
Verder lopend arriveerden we op een gegeven moment bij een terras dat er zeer uitnodigend uitzag en daar zitten we nu, lichtelijk uitgeteld. Het is warm, ik laat een lekker koud biertje ter compensatie naar binnen glijden, werk m’n dagboek bij en een van de bedienende jongelui zorgt voor wat opwinding door een paar glazen te laten vallen.
Staat er nog iets anders op ons programma? Ach nee, we vinden trouwens dat we wel voldoende hebben gedaan. Langs een groot park lopen we terug naar ons hotel. Net als vorige keer dat we hier waren is er een of andere bijeenkomst van de jeugd aan de gang in een voor het publiek afgesloten deel van het park. Verleden keer was het een studentenfestival, nu heeft het meer iets weg van een samenkomst van jeugdverenigingen. Het trekt in ieder geval ook verkopers van ijs, eten en drinken aan en het resultaat is dat kopers en verkopers zich verdringen, elk aan z’n eigen zijde van het hek dat ze scheidt. Niet helemaal in de geest van het grote billboard bij de ingang maar wel pragmatisch.
Een paar honderd meter verder passeren we een zandbak met wat speeltoestellen voor de kleintjes. Het levert een beeld op dat volledig identiek is aan dat bij Nederlandse speelplaatsen. Spelende kinderen, sommigen te dik, en ouders die het allemaal wel goed vinden zolang het kroost elkaar niet in de haren vliegt. Een klein meisje wil dat we mee komen naar een vijvertje. Als geroutineerde grootouders volgen we haar om te zien wat er aan de hand is. Tientallen kleine visjes zwemmen aan de oppervlakte van het water. Hoe uit je je bewondering in Vietnam? Gewoon net als in Nederland. Met instemmende gebaren en geluiden die je als opa of oma bijna vanzelf aanleert.
We beginnen onze voeten te voelen. Is ons hotel eigenlijk nog ver? Eens kijken, een kwartiertje denk ik. Als we nou eens een flesje witte wijn mee nemen We passeren een minisupermarkt waar ze wijn verkopen en ontdekken er, ik durf het nauwelijks te noemen, toastjes en kaas.
Lekker? Erg lekker, vooral als je languit op je bed ligt met een bel wijn en toast met Vietnamese Edammer.
‘s Avonds besluiten we te eten in een restaurant dat in de reisgids wordt aanbevolen. Half uurtje lopen via Le Loi, daarna rechtsaf en dan moet het de derde zijstraat rechts zijn. Tot de tweede zijstraat gaat alles goed en die derde zou dan volgens ons kaartje snel moeten volgen maar dat doet ie niet. We passeren een gebouw in aanbouw, komen dan eindelijk bij een zijstraat maar die heeft een heel andere naam. Voor het geval u het nog niet begrijpt, dat zijstraatje is opgeslokt door dat stukje nieuwbouw en het restaurant is daarmee verdwenen. Dan maar een ander restaurant besluiten we en we vinden een gelegenheid waar we een aangenaam uurtje doorbrengen onder een groot schilderij van twee badende jongedames.

Correcte bediening, lekker eten in een stijlvolle omgeving, de prijs na afloop is het bewijs.
Na afloop wandelen we terug over Le Loi, misschien wel de drukste boulevard van HCMC Saigon. Bromscooters trekken acht rijen dik brullend voorbij, het lawaai is oorverdovend. De feestverlichting overspoelt alles met een zee van licht, hotels en andere gebouwen baden in het floodlight. Saigon, wat een stad. En het verkeer gaat maar door. Als een duizendkoppig monster zoekt het zich brullend een weg, een eindeloze stroom die nooit tot stilstand lijkt te komen.
In het Viet Nam News las ik dat er een nieuw systeem voor openbaar vervoer moet komen in HCMC. Files en luchtverontreiniging nemen in snel tempo toe. Er worden per jaar tussen de 300.000 en 400.000 motorbikes verkocht. Zonder maatregelen zal het verkeer binnen afzienbare tijd vastlopen. Als korte termijnoplossing wordt er gedacht aan openbaar vervoer via aparte busbanen maar de enige echte oplossing is een monorail of een ondergrondse.
Voorlopig rijdt alles en iedereen op Le Loi nog door. Ik vraag me af hoe laat de winkels hier dicht gaan. Die zijn bijna allemaal nog geopend en ook de straatverkopers met van alles en nog wat zijn nog aanwezig. Er zitten oude vrouwtjes bij met een hoeveelheid handel die nog geen 25 Euro vertegenwoordigt. Van de vroege ochtend tot de late avond zitten ze daar, wachtend op een koper. Kunnen ze niet anders omdat dit hun enige bestaansmogelijkheid is? Ik weet het niet. Het is voor mij een van de raadsels van deze maatschappij.
Morgen vroeg op. We gaan fietsen in de Mekongdelta.

20 augustus 2009
erJeetje