28. Een dag van uitersten
Voor de eerste keer deze vakantie heb ik niet goed geslapen. Ik lag gisteravond eerst nog een uur lang te woelen, was klaarwakker en bracht de nacht daarna door met een aaneenschakeling van korte slaapjes. Om acht uur had ik er genoeg van en besloot om op te staan. Buiten was de herrie van het verkeer en muziek van de supermarkt al een paar uur aan de gang.Als we bezig zijn om ons aan te kleden klopt Ton aan de deur. Als we nog willen ontbijten, moeten we opschieten is zijn mededeling. De ontbijtzaal sluit om half negen.
Die is boven op het dak en verschaft een mooi uitzicht over de stad en z’n omgeving. Het ontbijt is wat minder. Hoewel er een kaart ligt met een lange lijst Vietnamese gerechten is er alleen maar oud brood met een in overvloedig vet soppend roerei en thee. Nou ja, dat overleven we ook wel.Na afloop wandelen Lia en ik naar de supermarkt om iets voor onderweg mee te nemen. Tot onze verrassing is er van alles te koop waaronder lekkere verse broodjes, jam, kaas, yoghurt en noem maar op. Als we dat eerder geweten hadden … We nemen toch maar wat mee voor onderweg. Half tien vertrekken we met de bus en stoppen na een paar minuten alweer bij een **hotel aan de boulevard. Gaan we varen? Ja, Bao draagt ons over aan Oanh, die ons tijdens de boottocht zal vergezellen. Jullie mogen me One (op z’n Engels uitgesproken) noemen zegt ze met een stralende glimlach. Please follow me to the boat. Die ligt al klaar aan een steigertje.
Bao vertrekt dan met de bus om ons later op de dag weer op te pikken, z’n assistent mag met ons mee. Voor de zekerheid denk ik want je weet maar nooit met zo’n groep oudjes. We gaan op weg naar het eilandengebied boven VinhLong.
Het wordt een geweldige tocht en One blijkt een leuke meid die in goed Engels veel weet te vertellen over het gebied waar we doorheen varen. Na een uurtje bezoeken we een boomkwekerij met na afloop thee. De eigenaar, een tanige man van 86, komt er even bij om wat te vertellen over het bedrijf. Hij ziet er nog verrassend fit uit en schenkt ons na de thee een drankje in dat de medicijn voor een lang gezond leven heet te zijn. Ik heb al een vermoeden wat het is en dat klopt. Het is pure eau de vie, zelfgestookt vertelt hij er grinnikend bij en neemt er ook een glaasje van. Niet z’n eerste deze ochtend denk ik. Na het tweede glaasje, het tempo van bijschenken ligt hoog, verwondert niets me meer. We krijgen bijvoorbeeld te horen dat hij twee vrouwen heeft. Met de eerste trouwde hij toen hij jong was. Met de tweede tijdens de Vietnamoorlog toen hij ergens in Vietnam dienst deed als soldaat.
Je kunt op zijn bedrijf ook de nacht doorbrengen, in sober ingerichte kamertjes en ze zien er niet uit of er veel gebruik van wordt gemaakt.
One leert ons als onderdeel van dit bezoek iets nieuws. Er wordt fruit voor ons gebracht en wat zout. Net zoals wij dat op tomaat doen kan dat ook op ananas, appel, mango en noem maar op. Ik vind het lekker en neem me voor dat ook in Nederland te introduceren.
En dan is het al weer tijd om te vertrekken. Er staat nog veel meer op het programma en we zweven naar de boot voor het vervolg van de tocht door dit gebied. Het huis dat we daarna bezoeken herinner ik me nog van vorige keer. Prachtig ingericht met een kort muzikaal optreden door de bewoners. Een puur toeristisch gebeuren natuurlijk maar ach, waarom ook niet.
We lunchen op een volgend eilandje met heerlijke vis, grote garnalen en nog veel meer lekkers. Na afloop van het eten een kwartiertje mediteren in een hangmat om een te worden met de omgeving. Als het paradijs bestaat moet dat op deze plaats lijken.
Om een uur of twee moeten we weer verder. We steken de Mekong over. Een beetje wind zorgt hier voor verkoeling. One is bezig om een aantal kokosnoten te openen die ze ons even later aanbiedt. Met een rietje om de inhoud te drinken.
Maar aan alles komt een eind. Ook aan deze prachtige dagen in de delta. We arriveren bij een stadje waar Bao ons opwacht met de bus voor de rit terug naar Saigon.
Alsof we er nooit zijn weggeweest wandelen we ’s avonds op Leloi avenue. Langs de oude vrouwtjes met hun minimale handel. De man zonder benen zit op z’n vaste plaats evenals de man met het verminkte gezicht. Ze zijn er allemaal en wachten op een gift van de voorbijgangers. Een bedelend jochie houdt met een zielig gezicht z’n hand op. Ik geef hem een paar munten. Kan ie wat rijst kopen. Een paar honderd meter verder passeert hij ons, spelend op een fluitje dat hij waarschijnlijk net gekocht heeft.
Bij een ingang van een brommergarage kopen we een aantal Ralph Lauren shirts en polo’s voor een handvol Euro’s. Of ze echt zijn? Who cares? Als we afgerekend hebben zien we de verkopers plotseling schrikken. De bakken en rekken met kleding worden haastig naar binnen gereden. Police vragen we. Yes is het antwoord.
We zijn eigenlijk op zoek naar een eethuis of restaurant. Bij de eerste de beste gelegenheid waar we op goed geluk naar binnen gaan worden we naar boven geloodst en in fauteuils gezet. We komen om wat te eten jongelui en dat lijkt ons op deze wijze niet de meest geschikte wijze. Oh yes, no, yes roept een livreier maar het staat ons niet echt aan en we staan maar weer op. No thank you.
Als we verder wandelen worden Ton en ik op een hoek aangeschoten door een man die fluisterend vraagt of we girls willen. We wijzen hem op onze dames die een menukaart bij een restaurant bestuderen en zonder verder iets te zeggen druipt hij af. Een paar zijstraten verder ontdekken we een restaurant dat er van buiten wel aantrekkelijk uitziet en besluiten naar binnen te gaan. Ook hier worden we gelijk naar boven gedirigeerd omdat het beneden vol zit. We komen in een mooi zaaltje dat al gedeeltelijk bezet is met etende gasten en nadat we ons aan een tafel geïnstalleerd hebben bestellen we gelijk maar een flesje wijn, Australische deze keer. Moet kunnen, het is tenslotte onze laatste hele dag in Vietnam. Ondertussen is op een toneeltje aan het einde van de zaal een bandje gearriveerd. Aan de hoeden en verdere outfit te zien zijn het Vietnamezen die zich als Zuid Amerikanen hebben verkleed. Maar niets mis mee want de heren en een dame blijken hun vak te verstaan.
Aan een grote tafel een eindje verder zitten vijf oudere heren die het goed met drie jongedames kunnen vinden. Aangemoedigd door de dames verdwijnt de inhoud van een grote fles met iets sterks in hoog tempo in de dorstige kelen van de heren. Zijn het zakenlui die een voordelig contract hebben afgesloten? Er is in ieder geval iets te vieren en de oudste jongedame die in stijlvol zwart gekleed gaat zorgt ervoor dat de glazen gevuld blijven. Ondertussen hebben wij onze bestelling geplaatst en amuseren ons met de muziek. De band beheerst zowel Zuid Amerikaanse muziek als Westerse Evergreens en ik ben bijna jaloers op het spel van de leider van de groep. Een meer dan gemiddelde gitarist of vertroebelt de Australische wijn m’n waarneming? Nee nee, deze man speelt echt goed.
De bedienende meisjes en jongens in stijlvol zwart zorgen er voor dat niemand hoeft te wachten. Er komen nog meer gasten binnen waaronder een groepje, dat er uitziet of het rechtstreeks uit de binnenlanden van Australie komt. Knoestige figuren in kleding die wellicht honderd jaar geleden in was maar nu niet meer kan. Behalve in hun woonplaats kennelijk.
De muziek zorgt ervoor dat de stemming onveranderd goed blijft, Australië gaat aan het bier, aan de grote tafel arriveert een nieuwe fles drank waaruit echter niet gelijk wordt ingeschonken omdat de oudste heer hem eerst wil inspecteren. Het valt me nu pas dat hij z’n haar in een staartje draagt. De fles drank is niet naar zijn zin, zie ik, en moet terug. Niet dat dat een probleem is want de oudste jongedame komt gelijk in actie om een andere fles te regelen.
Dit is toch wel een dag van uitersten. Na het krikkemikkige hotelletje ’s ochtends, overdag de boottocht door de delta nu een avond met Zuid Amerikaans vuur in Saigon. Is dit nog te volgen?
Je moet niet alles willen begrijpen, Ruud spreek ik mezelf toe. Geniet nou maar gewoon van het eten. De gitarist gooit er ondertussen een geweldige solo uit. De man met het staartje proeft met een goedkeurend gezicht een glaasje uit een nieuwe fles en ik voel me vooral tevreden.
Als we uitgegeten zijn en de muziek ook aanstalten maakt om te vertrekken vragen we om de rekening.
Nee, ik vertel niet hoeveel het is. Het valt mee, laat dat voldoende zijn.
Later wandelen we terug naar ons hotel, glijden bij zijstraten soepel door het verkeer naar de overkant. Druk? Natuurlijk is het druk, het is hier altijd druk. We duiken nog even naar binnen in een zaak met oude Vietnamese propaganda posters. Papa Ho is er prominent op aanwezig maar ze zijn uit een andere tijd. Bij de ingang zit een oma achter een tafeltje met blikjes fris en bier. Om wat bij te verdienen. Is er een groter contrast denkbaar? De posters met de voorspelde zegeningen van het bewind van Ho en de zijnen en deze vrouw die om elf uur ’s avonds op deze manier in haar onderhoud moet voorzien?
Iets verder verlaat een groepje jongelui een café. Ze maken aanstalten om op hun scooters te stappen. Naar een volgend café, een disco?
Ik voel me zo langzamerhand moe. We passeren de markt en besluiten om nog even wat te drinken in het Highlandscafé, een modern ogende koffiebar. Het is elf uur en we zijn de enige liefhebbers, Vietnam moet nog wennen aan koffiecafés.
Een ranke jonge blom zet de koffies die we besteld hebben voor ons neer en buigt daarbij gracieus licht door de knieën. Een lachje kan er daarbij niet vanaf, haar gezicht blijft strak en ondoorgrondelijk, zoals dit hele land iets ondoorgrondelijks voor ons houdt.
Later op weg naar het hotel komen we nog volop straatleven tegen. Kleine kinderen die nog op zijn, mensen die voor hun deur zitten. De eetstalletjes zijn nog open. Als we weer langs de markt komen willen de dames nog iets bij een kraampje bekijken. Ton en ik wachten aan de andere kant van de straat tot ze klaar zijn. Dan stopt er een scooter met twee meisjes waarvan er een op ons toeloopt. Of we een girl willen en ze maakt daarbij bewegingen met haar handen die aan duidelijkheid niets te raden overlaten. Ze heeft het duidelijk op Ton voorzien, grijpt hem daarbij eerst om z’n middel en daarna onverwacht vol in z’n kruis. Hij maakt uiteraard een afwerende beweging en duwt haar weg waarop ze wegloopt naar de scooter en ze er met z’n tweeën vandoor gaan.
De reactie van onze dames als we het vertellen ligt voor de hand. We kunnen jullie ook nog geen vijf minuten alleen laten. Wij laten het er maar bij. Ik had me er trouwens ook al bij neergelegd dat ik kennelijk het minst aantrekkelijke exemplaar was geweest. De ontknoping is trouwens minder aangenaam maar die volgt in het volgende en laatste hoofdstuk van dit reisverslag.
Maar wel een bijzondere dag waarin de uitersten van het land elkaar raakten. Met de beelden van de delta vastgelegd in een aantal foto’s die hierna volgen.
23 september 2009
erJeetje