“Maar je neemt dat verhaal over de maffia toch niet serieus?” richtte Gajus zich tot haagse Karel, die net geprobeerd had om een niets vermoedende klant van de Ingooi een partij rastapruiken aan te praten.
“Serieus? Serieus?” stoof deze op. “Natuurlijk is dat serieus. Wou je soms suggereren dat ik hier sta te liegen?”

“Kalm nou jongens, drinken jullie eerst eens een pilsie van me en luister dan naar de mening van een ouwe man met ervaring.” En terwijl Frits met geroutineerde hand de bierpomp bediende stak ome Bram van wal.
“Jullie kennen m’n zwager Kootje toch, die van die broodjeszaak. Nou die heeft een neef die bij de post werkt in Noordwijk en die heeft hem persoonlijk verteld dat er vrijdag een brief uit Rome was voor Gullit.”
“s Jonge, jonge, ome Bram,” onderbrak Fransie de door z’n werk getekende bloemenkoopman. “Dat is een verrassing. Die Gullit zal toch wel eens meer post uit Italie krijgen,” en een beetje geschrokken van z’n eigen felheid keek hij steunzoekend om zich heen.
“Luister, snotneus en laat een ouwe man nou eerst eens uitpraten voor je die patatverzamelbak van je weer eens opendoet,” hernam ome Bram snuivend het woord. “Gullit maakte die brief meteen open, in aanwezigheid van die neef van Kootje en hoewel die niet kon zien wat er in stond zag ie wel dat Ruudje tijdens het lezen lijkbleek werd. Nou, ik durf er een bos Baccaraas onder te verwedden dat het een dreigbrief van de maffia was.”
Nadenkend lurkte het gezelschap na deze onthulling aan hun ochtendpils tot Nico het gesprek weer oppakte. “Ik vraag me af of het de maffia is. Volgens mij is hier wat anders aan de hand. Toevallig sprak ik m’n Italiaanse leverancier gisteravond nog even en die was van mening dat het hier helemaal niet om de maffia gaat. Volgens hem is het die Berlusconi.”
“Je bedoelt de Premier van Italie?” gaf Fransie, die zich weer hersteld had, verbaasd te kennen. “Maar die heeft dat toch helemaal niet nodig?”
Met een bijna vaderlijke blik op z’n gezicht nam Nico het woord weer over. “Niet nodig zei je. Kijk, dat is nou de kenmerkende fout die de meeste mensen maken. Denken dat dergelijke mensen tevreden zijn als ze een bepaald punt bereikt hebben. Je moet je geschiedenisboeken maar eens goed bestuderen, Fransie. Als dat soort broeders eenmaal de lucht van “macht” in de neus hebben willen ze steeds meer. Tegen elke prijs en als dat niet goedschiks gaat dan willen ze op de kwaadschikse wijze wel even helpen. Nee, niks te maffia. Die Berlusconi zit erachter. Die wil dat Italia wereldkampioen wordt.”
Gajus had het allemaal met stijgende verbazing zitten aan te horen en kon zich op een gegeven moment niet meer bedwingen.
“Kom nou, Nico. Dat geloof je toch zelf niet.”
Maar de eigenaar van het nog steeds groeiende installatiebureau “de Kromme Volt” was niet meer te stoppen. “Blind zijn jullie. Heb je dan niet gezien wat er bij de finale van de Europacup gebeurde. Eerst werd de aangewezen scheidsrechter weggewerkt en die wedstrijd zelf was helemaal geen wedstrijd. Romario, Stoikov, Cruyff? Ik heb ze niet gezien en achteraf begrijp ik nu waarom. Die hebben ook zo’n brief gehad en daar zal wel iets in gestaan hebben dat ze moesten verliezen omdat anders hun vrouw en kinderen omgebracht zouden worden of zoiets. En als al deze bewijzen nog niet genoeg zijn moet je er de sportverslagen maar eens goed op nalezen. Alle favorieten verliezen plotseling in hun oefenwedstrijden en het geruzie in de selecties is niet van de lucht. Belgie, Argentinie, Duitsland, overal is het hommeles. Geef die jongens nog maar wat te drinken, Frits, misschien dat die grijze massa van ze dan in beweging komt en neem d’r zelf ook één.”
Een beetje geslagen zat het groepje rood witte stamgasten bijeen.
“Toch kan ik ’t nog niet geloven,” mompelde Gajus.
“Hij heeft wel gelijk dat al die dictators uit het verleden ook klein begonnen zijn,” peinsde Fransie.
“M’n Weekapool nog maar eens nakijken,” grijnsde haagse Karel. “D’r zouwe nog wel eens een hoop verrassende uitslagen kunnen komen.”