In welk jaar waren die wedstrijden tegen Benfica ook al weer, vroeg Fransie terwijl hij dromerig een denkbeeldig pluisje van de tafel verwijderde.
Hij had net met Nico Frits geholpen bij het buiten plaatsen van de terrastafels en stoelen -omdat zoals de kroegbaas zei, het wel eens de laatste mooie zomerdagen konden zijn- en genoot van het pilsje dat hem als blijk van waardering was voorgezet.

“Benfica? Daar zeg je me wat,” was het antwoord van z’n gesprekspartner, om na enig nadenken als zijn mening te geven dat zulks tijdens het seizoen ’68-’69 had plaatsgevonden.
Zwijgend bekeken de beide mannen daarna enige tijd het publiek dat de Ingooi passeerde.
”Volgens mij was de eerste wedstrijd toen in het najaar, november, december misschien wel,” nam Nico de draad van het verhaal weer op. “Weet je nog, ze speelden de eerste wedstrijd thuis en het was steenkoud. Misschien lag er ook wel sneeuw, dat kan ik me niet meer herinneren maar in ieder geval vroor het en het veld was keihard en spekglad. Dat wordt een eitje, dacht iedereen. Die Portugezen hebben zoiets nog nooit meegemaakt, die zijn zoiets niet gewend.
Ik heb die wedstrijd nog gezien, in het Olympisch Stadion, vak AB, naast de marathon. Koud dat het was, man, niet normaal meer. Maar dat was niet het ergste. Die Portugezen voetbalden ze totaal van de mat. Last van het veld? ’t Was Ajax dat niet uit de voeten kon. 1-3 Werd ’t, in het voordeel van Benfica.
Gelopen race zei iedereen daarna. Maken ze nooit meer goed in Lissabon. Kwam twee weken later de verrassing. Oh, een van hun beste wedstrijden, herboren waren ze. Ze wonnen met 3-1 en toen kreeg je bij zo’n stand een beslissingswedstrijd. Moesten ze naar Parijs.
Of ik daar geweest ben? Nee, jongen, ik kon niet, had een afspraak die ik niet kon afzeggen. Weet je dat ik daar ’s nachts nog wel eens nachtmerries van heb. Over die gemiste wedstrijd. Dat ik droom dat ik in de trein naar Parijs zit en dat die midden in het land blijft staan. Niet even, uren. Zwetend word ik dan wakker.
Ze wonnen in Parijs met 3-0. Ik geloof dat die Zweed toen nog 2 keer scoorde. Inge Danielsson of zoiets. Ja, zoals ze toen voetbalden, dat komt nooit meer terug.
Hoewel, je weet wat Gajus afgelopen zondag zei, hè. Zeg nooit nooit. Misschien heeft Ko Kerstboom nog wel een geheim wapen achter de hand?
Nou ja, ik zie het al aan je gezicht, laat maar. Nemen we d’r nog eentje? Nee, blijf zitten jongen, ik haal ze wel.”
Een uurtje en een aantal verrassingen van meneer Heineken later waren ze het er echter helemaal over eens. D’r was nog niks verloren. Met drie tegen een winnen in Glasgow? Moest kunnen.
Gajus Lumiere (hij die wel vaker licht in de duisternis bracht)