Omdat een fikse onweersbui het verblijf op het terras van de Ingooi onmogelijk had gemaakt zaten de leden van Amsterdams oudste supportersvereniging op hun vaste stek in het hoekje van het bekende supporterscafé. De hoek waarin zelfs tijdens de grootste drukte geen enkele andere bezoeker zou durven plaatsnemen.

De klok gaf een kwartiertje na achten aan. De heren hadden net kennis genomen van het dagelijkse nieuws en kennelijk was het vertoonde van dien aard geweest dat een oppervlakkige waarnemer tot de gevolgtrekking zou kunnen komen dat ze onder de indruk waren.
Maar die zat er dan toch wel een end naast. Het was meer bezorgdheid die uit hun blikken opgemaakt kon worden gecombineerd met verbazing over de vertoonde beelden.
Het was Nico die als eerste de stilte verbrak. Met een “Doe die jongens wat te drinken van me, Frits,” bracht hij iedereen weer terug in de realiteit en terwijl de uitbater deze opdracht tot uitvoering bracht ging hij hoofdschuddend verder met de op zich weinig zeggende tekst dat het zo toch niet verder kon.
“Wat kan er zo niet verder, Nico?” gaf de net binnenkomende Hansie te kennen terwijl hij een straaltje water uit z’n drijfnatte paraplu in de nek van Gijssie liet lopen, die, ook al als gevolg van de Tv-beelden, zichtbaar niet op deze ongebruikelijke joligheid van de eigenaar van Vissermans textiel en ondergoed gesteld was.
En het dreigement dat volgde op het ‘Hé, luilebal’ waarmee hij de dader van deze voor hem onvrijwillige douche aansprak, droeg alle kenmerken van een naderend incident in zich. Maar in dat soort gevallen bewijst Frits altijd dat hij naast een goeie kroegbaas ook vredesstichter van meer dan gemiddelde kwaliteiten is en nadat hij Gijssie met een handdoek en een biertje tot kalmte had gemaand werd Hansie er met enige rake opmerkingen opmerkzaam op gemaakt dat z’n aanwezigheid in de Ingooi een recht was dat verdiend behoorde te worden en dat genoemd recht met dergelijke grappen aan een zijden draad kwam te hangen. De rust keerde kortom terug en daar droeg het ‘sorry, Gijssie’ van Hansie natuurlijk het nodige aan bij.
Overigens was door dit voorval nog steeds de vraag van Hansie niet beantwoord. “Dat het zo niet verder kon”. Maar hij hoefde niet lang te wachten want het gebeuren op de TV had iedereen kennelijk zo beroerd dat het gesprek er onvermijdelijk op terug kwam.
“Volkomen gestoord,” was de mening van Fransie en Nico zei nog eens dat zoiets toch gewoon niet meer kon. “Ze hadden meteen moeten ontruimen,” gaf Frits als z’n mening en ome Bram vond dat er maar één oplossing was voor dat tuig. “Naar een onbewoond eiland met die hele handel.”
En instemmend namen ze nog een biertje om te onderstrepen dat vooral het laatste voorstel aller goedkeuring droeg.
Het was op dat moment dat Hansie die even wat stil was geweest door de terechtwijzing van Frits, zich niet langer kon inhouden en voorzichtig vroeg of één van de heren hem misschien kon duiden waar de discussie over ging.
“Vertel jij ’t ‘m maar, Fransie,” gaf ome Bram te kennen en op een wijze die alleen door jaren studeren in een moeilijk vak verkregen kan worden, vatte deze de journaalbeelden in het nieuws van acht uur samen. Het had met de zo geliefde voetbalsport te maken en met name de open dag van Feijenoord waarop 50000 Rotterdammers, die nou eenmaal niet zoveel gewend zijn, waren afgekomen. Leuk toch voor die supporters, zou je mogen concluderen tot de bezoekers op één van de tribunes, hun gevoelens ten opzichte van de concurrent in Amsterdam meenden te moeten uiten met leuzen die in de Ingooi tot levenslange verwijdering zouden voeren. Die over Joden en gas. Om voor de argeloze kijker elk misverstand over de bedoelingen van deze actie weg te nemen toonde een vrouwelijke supporter de rugzijde van haar Feijenoordshirt waarop ze met de tekst “200 procent AntiAjax” haar liefde voor de grote Rotterdamse vereniging betoonde.
“Gestoord die lui,” was de uiteindelijke conclusie waarna de discussie zich voortzette over dat deel van de Arenabezoekers dat zich bij tijden ten minste zo gestoord gedroeg.
Of ie nog naar de Arena ging het komende weekend vroeg Fransie aan de man die ze, omdat hij pas kort tot het gezlschap behoorde, nog altijd met meneer erJeetje aanspraken.
Maar die had de uitzending van de open dag ook gezien en z’n aanvankelijk enthousiasme om dit weekend weer eens een keertje een wedstrijd te bezoeken was zoals hij zei: “Tot een laag pitje teruggedraaid.”
En met z’n samenvattende opmerking dat hij steeds meer het idee kreeg dat de aanwezigheid op een tribune bij een wedstrijd grote gelijkenissen vertoonde met het verblijf in een open afdeling met gestoorden sloten ze het gesprek over voetbal af. Dat kwam overigens ook doordat één van de aanwezigen een nieuwtje over Haagse Karel gehoord had. Hoewel nieuwtje, het was meer een gerucht. Maar dat bewaren we voor de volgende keer.
erJeetje