Lees een boek of een reisgids over Sevilla en je zult er ongetwijfeld hoofdstukken in aantreffen over de Catedral en het Alcazar. Mag je beslist niet missen als je een paar dagen in deze stad doorbrengt staat er dan als waarschuwing bij. Reden voldoende om ze dus boven aan ons lijstje te plaatsen.

Na ons bezoek aan de Catedral had ik me afgevraagd of dit door het Alcazar overtroffen zou worden. Of het überhaupt overtroffen kon worden.

Eigenlijk is er geen antwoord op deze vraag te geven om de eenvoudige reden dat ze niet met elkaar te vergelijken zijn. Het zijn beide absolute hoogtepunten, topprestaties van menselijk kunnen die ik met een mengeling van gevoelens bekeken heb. Met bewondering voor de schoonheid en het vakmanschap van de makers, met twijfels over de bedoelingen van de opdrachtgevers.

Voor het begin van het ontstaan van het Alcazar moeten we terug gaan naar de tijd dat de Romeinen de scepter zwaaiden in Spanje. Op de plaats van het huidige Alcazar Real de Sevilla oftewel het koninklijk paleis van Sevilla bouwden zij een fort dat later door de Visigothen werd veroverd. Tijdens de Moorse overheersing gaf de eerste kalief van Al-Andalus in het jaar 913 opdracht tot de bouw van een kasteel op die plaats.

Dat werd in de elfde eeuw uitgebreid en kreeg de naam Al-Moewarak.

Nadat de Moren verdreven liet Alfonso X het kasteel in de veertiende eeuw uitbreiden maar Peter I van Castilië liet uiteindelijk een nieuw paleis op deze locatie bouwen. Door het aantrekken van Moorse bouwmeesters kreeg dit paleis veel Moorse stijlkenmerken. Verdere uitbreidingen in Gotische en Renaissancestijl volgden in later eeuwen.

Uiteraard moet je wel geld neertellen als je naar binnen wilt en de Nederlandse Museumjaarkaart is niet geldig in Spanje maar ook in deze bezienswaardigheid werden 65plussers gelijk gesteld aan studenten en 16minners. Dat betekende dat wij gratis toegang kregen in plaats van het normale tarief van 7 Euro te betalen. Toch mooi meegenomen en je komt er een eind mee inde tapasbar.

Hoewel ik het vaak plezierig vind om op goed geluk rond te dwalen had ik in dit geval toch maar een plattegrondje gepakt. Verstandig want het complex gebouwen en tuinen is groot, enorm groot en je verdwaalt er gemakkelijk.

Bewondering en twijfel, schreef ik hiervoor. Bewondering voor de kunstenaars en de bouwers die dit hebben nagelaten aan de generaties die na ze kwamen. Zonder er ook maar een vermoeden van te kunnen hebben gehad dat er in de eenentwintigste eeuw nieuwsgierige toeristen door de gangen en zalen zouden dwalen. Dat er camera’s zouden klikken op plaatsen waar ooit geschiedenis werd gemaakt en over het lot van miljoenen mensen werd beschikt. Wat ik er van weet werd die geschiedenis voor een niet onaanzienlijk deel in bloed geschreven maar dat kan je het gebouw niet verwijten.

Verbaasd was ik over de afmetingen van dit alles, de luxe, waarmee de groten der aarde van die tijd zich hadden omringd. Ergens deed het me denken aan Versailles. Dit moet met dezelfde intenties tot stand zijn gekomen. “I’m the greatest” komt je in alle denkbare vormen en kleuren tegemoet, en dat kan de rest van de wereld dan ook nauwelijks ontgaan. Wie de prijs daarvoor betaald heeft kan je wel raden. Al ronddwalend raakten wij elkaar op een gegeven ogenblik kwijt om elkaar later toch weer tegen te komen. Was het druk? Ja en nee, er liepen heel wat honderden toeschouwers rond maar afgezien van wat samenscholingen bij drie of vier highlights werden die verder als het ware geabsorbeerd. Bij velen zag je op een gegeven ogenblik de vermoeidheid toeslaan. Die zochten een zitplaats op een beschaduwd bankje of gingen even liggen in het gras. Zoals die twee jongens waarvan er een op een bank lag en de andere met een starre blik voor zich uitkeek. Toen ik ze tien minuten later weer passeerde vroeg ik me af of ze wel echt waren omdat die ene met de starre blik nog steeds roerloos voor zich uit keek. Maar mooi, overstelpend mooi. Ik was vooral helemaal weg van al die prachtige gekleurde mozaïeken en zag me in gedachten thuis al bezig met de inrichting van een kleine patio in Spaanse stijl.

Wij brachten er een paar uur door en vonden het daarna tijd voor een drankje. In de wijk Santa Cruz want daar moesten volgens de reisgidsen veel leuke terrasjes zijn. Daar was niets aan overdreven en het was aangenaam om alle ervaringen in een niet al te uitbundig betegelde omgeving even te kunnen laten bezinken.

Daarna wandelden we door de aan Santa Cruz grenzende Joodse wijk. Op deze plaats met z’n smalle straatjes en pleintjes woonden en werkten vanaf het begin van de middeleeuwen het joodse bevolkingsdeel in betrekkelijke rust tot daar in 1391 met een door de rooms katholieke geestelijkheid geïnitieerd pogrom een einde aan kwam. In de daarop volgende eeuw maakte de inquisitie dat werk af waarna de laatste niet bekeerde joden einde vijftiende eeuw uit Spanje werden verbannen. Is er een groter contrast denkbaar tussen die gebeurtenissen en de ongelooflijke creativiteit waarmee het Alcazar Real de Sevilla werd gebouwd?

Joods is de joodse wijk alleen nog maar in naam. De synagoge is eeuwen geleden al vernield en vervangen door kerken met namen als Santa Maria la Blanca en San Bartolomé. Bijna slaagden we erin om in de nauwe straatjes en steegjes te verdwalen maar met behulp van een stadsplattegrond vonden we de weg richting hotel. Om wat goed te maken kwamen we op een van de pleinen de voorbereidingen voor een concert tegen. Salvados por la Lirica en noches de poesia y musica en El Salvador. Dat wil zeggen, dat was de bedoeling maar het weer wenste niet mee te werken en gooide met een plotseling opstekende harde wind en een forse regenbui roet in het eten.

Tijd voor een tapasbar vonden we en daar brachten we een paar gezellige uren door.

We gingen die avond bijtijds naar bed. Cordoba stond voor de volgende dag op het programma. Met de trein en we wilden vroeg op. Was het verwonderlijk dat ik ’s nachts van m’n eigen mini-alcazar droomde? Ik denk het niet. In ieder mens schuilt tenslotte een kleine Alfons de tiende, die tot veel in staat is. Als ie de kans maar krijgt. Beter gezegd pakt.