Waar praat je op een maandagavond in de Ingooi over als zelfs de trainer van je roodwitte favorieten van mening is dat ze onverdiend gewonnen hebben? Over de Ranjalandse politiek zeg je? Kan, maar dan moet er natuurlijk wel wat in die politiek gebeuren. En dat is nou net niet het geval. Zelfs de sombere verwachtingen van Nico over wat hij het troetelkind van Hoogervoorst noemde, de nationale zorgverzekering, maakten de tongen niet los.

Gijssie probeerde het daarna nog even met de zondagsport van Talpa maar daar waren de aanwezigen het al snel over eens. Oppervlakkig gezien leek het misschien wel even op de sport van de NOS maar het was het allemaal net niet.
“Zo snel mogelijk afvoeren die handel,” gaf ome Bram te kennen. “De helft van de uitzending bestaat uit reclame en dan gaat er ook nog eens een kwartier verloren met alle keren dat die Gullit de uitdrukking ‘eigenlijk’ gebruikt. Eigenlijk dit en eigenlijk dat. Ik word daar helemaal gestoord van.”
Daardoor besteedden de trouwe leden van de vaste supporterskern bij gebrek aan andere belangrijke zaken meer aandacht dan gebruikelijk aan het doelpunt van een kleinzoon en de atletiekwedstrijd van een kleindochter die er in gewonnen positie een meter voor de finishlijn de brui aan gaf.
”Stapte ze dan uit de baan,” vroeg ome Bram aan de opa die nog steeds niet begreep waarom juist hem dat overkomen moest. “Welnee,” gaf deze te kennen terwijl hij in z’n ijver om de situatie duidelijk te maken bijna twee glazen van de tafel veegde. “Kijk, die kleine van m’n dochter deed mee aan de clubkampioenschappen van de atletiekvereniging waarvan ze lid is en al zeg ik het zelf, ze doet het daar niet gek. Helemaal niet gek en ze stond zelfs eerste met nog een nummer te gaan. De lange afstand, 600 meter voor die kleintjes. Wat gebeurde er, ze ging er meteen na de start als een haas vandoor en kwam als eerste op de finish af. M’n dochter enthousiast, ik heb m’n schoonzoon nog nooit zo fanatiek gezien, hup Lenie, hup Lenie. Wat deed die kleine meid daarna? Die hield er een meter voor de finish mee op een bleef stokstijf staan. Iedereen roepen dat ze moest doorlopen maar mooi niet. Niet meer in beweging te brengen, ook niet toen alle andere deelnemers haar passeerden. Nou, toen heeft m’n schoonzoon haar uiteindelijk maar over de finish gedragen maar dat mocht niet en ze werd daardoor ook geen eerste in het klassement.”
Even viel er een stilte na z’n verhaal. Peinzend keken de aanwezigen voor zich uit en dachten terug aan alle wonderlijke sportgebeurtenissen die zij met hun kinderen en kleinkinderen hadden meegemaakt.
“Heb je nog gevraagd waarom ze stil bleef staan?” nam ome Bram de draad van het verhaal weer op. “Niet zelf,” was het antwoord van de atletiekopa maar m’n dochter vertelde me later dat ze niet meer precies wist hoe ze verder moest en daarom maar even op de anderen had gewacht.
“Dat had ik anders ook straks,” zei Gajus die halverwege de gesprekken over de kleinkinderen was binnengekomen. “Dat ik niet meer wist hoe ik verder moest. Wat een puinhoop is het toch in deze stad. De ene straat ligt open, de andere is afgesloten, bij een derde zijn ze met de tramrails bezig en dan ligt de helft van de stad ook nog een open door die NoordZuidlijn. Ik moet tegenwoordig een soort toeristische rondleiding afleggen om bij de Ingooi te komen. Wilt u via de Constantijn Huygensstraat? Nou, jammer dan, die is afgesloten. Gaat u maar rechtsaf en volg route A. Wat denk je? Geen bord te zien. Nou ken ik toevallig de weg in Zuid dus ik neem de Hobbemakade en aan het einde linksaf de Stadhouderskade op. Staat daar plotseling zo’n geel bord. Route A linksaf. Nu hoeft het niet meer, stelletje geitenbreiers, dacht ik. Ik volg m’n eigen route wel.”
“Dat doe je toch meestal,” interrumpeerde Hansie de oude meester die dat met een twinkeling in de ogen wel wilde toegeven maar er toch de voorkeur aan gaf om niet op dat onderwerp in te gaan. Een rondje spraakwater voor de heren leek hem een beter idee en terwijl Frits zich beijverde om een rij kleine glaasjes te vullen met de inhoud van de bekende aardewerk kruik informeerde hij -Gajus- belangstellend naar het doen en laten van haagse Karel. Die moest hem toch nodig nog eens uitleggen waarom ie een jaartje geleden tot een bridgeclub was toegetreden.
“Ik hoor en lees daar merkwaardige verhalen over, Karel.”
Het werd nog laat, die avond en omdat er nogal wat onbetrouwbare kantjes aan het verhaal van Karel leken te zitten laten we dat maar onvermeld. Die zoog wel meer verhalen uit z’n Haagse duim.
Maar daar had niemand in de Ingooi problemen mee. Zoals ome Bram het uitdrukte was bij de verhalen van Karel de inhoud niet belangrijk. “Bij Karel is juist het niet begrijpen uiteindelijk het mooiste,” was het slot van zijn betoog en in deze dagafsluiting konden ze zich allemaal goed herkennen.
Niet de route is belangrijk maar het doel.

Gajus