Wat ongetwijfeld al jaren bij een groep insiders bekend was werd in 2005 volledig onthuld. De wijze waarop de schepper van het gedicht “De achttien doden”, Jan Campert dus, aan z’n einde was gekomen.Gedood door medegevangenen omdat hij aan de kampleiding van het concentratiekamp Neuengamme namen van leden van de geheime kampraad van gevangenen had doorgebriefd.

Het leek achteraf een wonder dat publicatie van deze gebeurtenis zo lang had geduurd maar dat was het niet. Samen met zijn gedicht was Campert al tijdens de oorlog symbool van het verzet geworden en niemand had er in de naoorlogse jaren behoefte aan gehad om dit symbool van z’n voetstuk te stoten.
Wat mij betreft had deze situatie zo mogen voortbestaan. We konden moeilijk aan het gedicht verwijten dat het uitgerekend Campert als verkondiger had gekozen. Misschien stond het wel een beetje model voor de rol van de gemiddelde Nederlander in die tijd.