Deux jours, une nuit
Je bent ziek geweest en als je weer aan het werk denkt te gaan krijg je te horen dat je ontslagen bent.
Een vriendin bij het bedrijf waar je werkt is het daar niet mee eens. De voorman van het bedrijf heeft je ontslag namelijk aan je collega’s voorgesteld waarbij hij dat in verband bracht met de jaarlijkse bonus van 1000 Euro. Die zou vervallen als ze voor het handhaven van jouw functie zouden stemmen.
Bij de stemming hadden de meesten voor zichzelf gekozen. “Ik heb niet tegen jou gestemd,” legt één van hen later uit. “Ik heb voor mijn bonus gestemd.”
De vriendin regelt daarna bij de Directie dat er een herstemming zal plaatsvinden omdat de voorman haar collega’s heeft beïnvloed om voor ontslag te stemmen.
Je krijgt vervolgens een weekend de tijd om je collega’s thuis op te zoeken en hen te smeken van de bonus af te zien zodat jij je werk kan behouden. Maar ja: studerende kinderen, de gasrekening, een dure echtscheiding, de angst zelf ontslagen te worden…
Een sociaal drama dat zich afspeelt in Luik. Ik vraag me af of zoiets ook in Nederland kan voorkomen. Je mag hopen van niet maar met de huidige sociale klimaat en het huidige aantal werkelozen maak ik me weinig illusies.
Wij zagen de film gistermiddag in Tuschinski, in de grote zaal, waarin je als een vorst in ruime fauteuils zit.
De belangstelling was minimaal. Niet meer dan vijftien toeschouwers voor een eigentijds verhaal. In een bioscoop waarin je ooit dagen van te voren moest reserveren voor een goedkope plaats op het bovenbalkon. Andere tijden.
Het werd geen smetteloze voorstelling. In het begin viel de ondertiteling van de film weg maar dat werd na een paar minuten verholpen. Drie minuten voor het einde stopte de film plotseling en ging het licht aan. Het duurde een kleine vijf minuten voor die storing was verholpen maar we hoefden dus gelukkig niet naar huis zonder dat we het einde van de film te zien hadden gekregen.
Minpuntje voor Tuschinski vonden wij en dat vond het management kennelijk ook. Bij het verlaten van de zaal ontvingen we namelijk allemaal, nou ja allemaal, het kleine clubje bezoekers, een vrijkaartje voor een film naar keuze.
Klasse verloochent zich nooit.
27-6-2014
erJeetje