Dumas. Wie was dat ook al weer? Ik vergeet namen altijd maar kon me herinneren dat ik wel eens wat tekeningen van haar had gezien. Dat wil zeggen, foto’s ervan in een tijdschrift of in een krant. Maar dat is in mijn ogen niet de manier om een kunstwerk op waarde te schatten. Je moet zoiets in het echt zien. Ik vergelijk het wel eens met een film. Die kan je thuis bekijken op je TV maar dat is toch niet te vergelijken met het beeld dat je in een bioscoop te zien krijgt.

Het Stedelijk biedt je tot 4 januari volgend jaar de mogelijkheid om kennis te maken met het werk van Marlene Dumas. Het doen en laten van de mens, als individu en als groep, is de bron voor haar werk en ze maakt daarbij gebruik van een uitgebreid archief van afbeeldingen, teksten en foto’s, die ze in de afgelopen veertig/vijftig jaar heeft verzameld.
Wij bezochten het Stedelijk van de week. Onder de naam “The image as Burden” presenteert het museum een overstelpende hoeveelheid waterverftekeningen en schilderijen waaronder de bezoeker in figuurlijke zin bijna wordt bedolven. Te veel om in een keer in je op te nemen. De liefhebbers gaan er ongetwijfeld nog wel een tweede keer heen. Of een derde. Eigenlijk moet je vooraf thuis gewoon eens proberen om zelf wat waterverf tekeningen te maken. Dan ontdek je vanzelf hoe moeilijk het schijnbaar eenvoudige blijkt te zijn.
Dumas sprak mij aan. Anderen niet bleek uit een discussie in de Volkskrant. Maar dat krijg je toch al gauw als je tekeningen of schilderijen maakt die op de grens van figuratieve naar abstracte weergave balanceren. Dan zijn sommige bezoekers geneigd te veronderstellen dat ‘dat mens helemaal niet tekenen kan.
Maar kom gewoon een keertje naar het Stedelijk. Om te kijken maar vooral om zoals een kunstenares me laatst vertelde, om te zien.
Hoewel, zoals ik in het begin van dit stuk beweerde, een foto maar een zwakke afspiegeling is van het echte werk doe ik er toch een paar foto’s bij. Als voorbereiding.
19-9-2014

erJeetje