Zaterdag 6 juni is het 65 jaar geleden dat D-day plaatsvond. Voorjaar 1944 dus en de hoop op een snelle afloop van de oorlog nam even bezit van iedereen. Ik kan me nog goed herinneren dat de krant in die tijd vol stond met berichten en foto’s over de landing van de geallieerde troepen. Hoe ze een voor de Duitsers geflatteerde voorstelling van zaken gaven. Met de nadruk op het heldhaftige verzet van de Duitse Weermacht maar iedereen die een atlas bezat kon in de weken daarna zien hoe de Duitse troepen onder de geallieerde druk bezweken.
Het wordt allemaal weer een keertje herdacht, zaterdag en op de televisie zal ongetwijfeld de Langste Dag vertoond worden. Een Hollywoodimpressie uit de zestiger jaren waarin de invasie in 1944 wordt weergegeven.

Ik heb de film twee maal gezien. De eerste keer kort nadat hij was uitgebracht en ik kan me niet meer herinneren wat ik er toen van vond. De tweede keer vond een aantal jaren geleden plaats. Veronica zond de film uit op de televisie. Het weerzien viel me niet mee. Op een klein beeld maakte het op mij vooral de indruk van een enorme poppenkast. Met dwaze Franse mannetjes, domme Duitsers en een eindeloze serie andere banaliteiten.
Historisch zal de film bij benadering wel kloppen maar wat me vooral stoorde was de klungelige wijze waarop was geprobeerd het verhaal op te leuken.
Die ergernis kwam misschien ook omdat ik een jaar of dertig geleden de plaats van die landing heb bezocht, met de caissons die er nog steeds in zee liggen, het museum met alle feiten en gebeurtenissen over de landing. De begraafplaatsen met de gevallenen uit die strijd. Onafzienbare rijen met witte kruisen op de glooiende velden van die streek.
De werkelijkheid maakte een enorme indruk op me. Dat kan ik van de film met z’n goedkope effecten niet zeggen.

4 juni 2009