Of er al een verre reis was geboekt, vroegen laatst een paar lezers.

Het antwoord was ‘nee’. We waren wel aan het zoeken, hadden de mogelijkheden van een paar opties bekeken maar tot een boeking was het niet gekomen.

Ach ja, zo gaat dat soms. Je kunt trouwens ook niet overal zo maar naar toe. Ik zag vanochtend hoe de Oeigoeren zich in Urumqui en Kashgar, we waren er een jaar of tien geleden, verzetten tegen de Han Chinezen. Het ging er fel aan toe en daar kan je dan beter niet tussen zitten.

Daarom brachten we als tussendoortje verleden week een midweek door in Kalterherberg, een dorp in de Noord Eijffel, vlak bij Monschou. Lekker een paar dagen in Duitsland, beetje rondtoeren, eten voor een vriendelijke prijs, ik kan het iedereen aanraden.

Het was niet druk. Met toeristen bedoel ik. Ondanks dat het de laatste week van juni was. Kwam niet door het weer want dat was stralend. Misschien de crisis waardoor er minder geld onder de mensen zit.

We zagen mooie dingen. Blankenheim, de Ahr ontspringt daar in het centrum, verraste ons met een aantal houten beelden bij het streekmuseum. Verrassend en heel levendig. En dat gold ook voor het kleine kerkje waar het binnenvallende licht een sprookjesachtige gloed op het interieur toverde.

We wandelden een paar uur in de Hohen Vennen, die in het grensgebied van Duitsland met België liggen. Prachtige natuur, we liepen over de plankieren paden die in dat gebied zijn aangelegd en kwamen niemand tegen. Volmaakte stilte, alleen maar het gefluit van de vogels.

We waren ook in Hellental, plaats waaraan veel Nederlanders goeie herinneringen hebben omdat ze er ooit een vakantie op een van de campings doorbrachten. Het dorp is maar klein maar tijdens onze wandeling kwamen we langs een winkeltje met brocanterieen waar m’n schoonzus even naar binnen wipte om te kijken of er iets van haar gading werd aangeboden. Soms kom je daar nou net een ontbrekend kopje of een bord van een Sèvresservies tegen.

Wij waren buiten blijven staan maar omdat ze niet terugkwam gingen we ook maar naar binnen om polshoogte te nemen.

In de rommelige zaak troffen we schoonzus in geanimeerd gesprek met naar we aannamen de eigenaars, en tot onze verrassing was de voertaal Nederlands. Dat was niet het enige bijzondere, het gesprek bleek over muziek te gaan en de reden daarvan was simpel. Mevrouw de Jonge, ze stelde zich gelijk aan ons voor, was zangeres van het levenslied. Haar vriend of echtgenoot bleef daar niet bij achter en bleek jaren bij Johnny Hoes te hebben gewerkt. Hij was daar echter met onenigheid vertrokken en trad nu een beetje als haar manager op naast het werk dat het winkeltje met zich mee bracht. Er liep ook een dochter van een jaar of twintig rond die als twee druppels op haar moeder leek met dien verstande dat de oudste druppel aanzienlijk meer volume had dan de jongste.

Of het goed ging met de zang hoefden we niet te vragen. We kregen gelijk een folder in de hand gedrukt. Harmina de Jonge, de zangeres met het gouden hart. Bekend van het Nederlandse lied maar ze was bezig om haar terrein te vergroten. Speciaal voor de Duitse markt had ze een CD gemaakt waarop ze in het Duits zong. Moesten we beslist even horen. Ondertussen was haar vriend al in het kantoortje achter de winkel met de geluidsinstallatie en rolden daarop de eerste tonen van een driekwartsmaat uit de boxen. Zeer geschikt voor bejaarden en zorginstellingen stond op de folder maar ook voor cafés, buurthuizen en festivals. Ik kon me er iets bij voorstellen maar er was nog meer. De Nederlandstalige uitvoering van het lied. Waar was die CD nou? Die is er nog niet, riep haar vriend. Kunnen we vanmiddag pas ophalen. Op dat ogenblik kwam het beste in Harmina boven. Als jij nou effe de CD met de begeleidingsmuziek opzet, riep ze naar haar vriend, dan zing ik ’m live voor deze mensen.

En zo geschiedde het. Zij met de microfoon en wij ritmisch meewiegend. Op een tekst waarvan alleen het refrein “Als ik blij ben voor jou” me is bijgebleven.

Voor zover ik dat kon beoordelen leek het me in z’n genre een potentiële bestseller, gezongen door een uit Drenthe afkomstige zangeres, die van haar in Amsterdam geboren moeder de onvervalste Jordaantriller in haar stem had meegekregen.

Eigenlijk vonden we het daarna tijd om verder te gaan maar dat ging niet zo eenvoudig. Als we geïnteresseerd waren in een woning in Duitsland wisten zij wel een mooi huis niet ver hier vandaan. Acht kamers, twee badkamers, een groot stuk grond voor de prijs van ….. 35000 Euro. Koopje? Nou ja, moest iets aan opgeknapt worden. Of we niet even wilde kijken.

Maar dat lieten we maar voor het was.

Wat dit allemaal met Mary Servaes te maken heeft? Dat is eenvoudig uit te leggen. Harmina had vorig jaar een zeer groot succes geboekt als ‘de Zangeres zonder Naam’ bij het grootste reizende muziek circus “Het Mega Piraten Festijn”. Volgens de folder een vier uur durende show met herinneringen aan Mary Servaes.

We kwamen dus maar met moeite van het tweetal los en wandelden daarna beduusd en een beetje lacherig zo snel mogelijk naar de parkeerplaats om deze Hel te verlaten. Eerst wat bijkomen van dit muzikale geweld was onze enige wens en dat lukte wonderwel in het volgende dorp met een forelletje en zo’n groot glas koele witte wijn.

Midweekje Duitsland? Ik kan het je aanraden. Maar pas op in Hellental. Tenzij je van Mary Servaes houdt natuurlijk. De zangeres zonder naam. Die leeft daar nog steeds.

9 juli 2009

erJeetje