C’est la vie
C’est la vie is de verzamelnaam waaronder ik de circa tweeduizend columnachtige bijdragen rangschik die ik de afgelopen dertig jaar heb geschreven onder de namen Gajus, Erjee en Erjeetje.
Een deel daarvan is opgenomen in dit hoofdstuk van de website en natuurlijk wordt deze regelmatig aangevuld met nieuwe afleveringen.
154. Over de tuin van het Rijksmuseum, Calder en de Regulierspoort
Je hebt het Rijksmuseum natuurlijk al een keer bezocht na de opening. Twee keer al? Nee, prima, en als liefhebbers raak je er waarschijnlijk nooit uitgekeken maar ben je toen ook in de tuin geweest? Denk het niet hè? Nee, ik ook niet. Maar daar hebben we eergisteren iets in gedaan. Ze hebben er namelijk werk van Calder opgesteld en het is bijzonder. Zowel de tuin als die objecten. (meer…)
153. De Animaris suspendisse verlaat het nest
Al bijna 25 jaar verbaast de kunstenaar Theo Jansen de wereld met zijn van plastic buis gemaakte ‘beesten’ die aangedreven door windkracht in staat zijn om zelfstandig over zandvlaktes te wandelen. Voor iedereen die het een keer heeft gezien een fascinerend schouwspel.
Afgelopen zaterdag – 3 mei – was de sluitingsdag van de expositie in de voormalige turbinehal van de Haagse Electriciteitsfabriek. Het aardige was dat daarbij aan het eind van de middag de in de voorgaande maanden gemaakte Animaris Suspendisse de hal verliet en door een groep vrijwilligers naar het strand tussen Scheveningen en Kijkduin werd gedragen. Dwars door de stad met muziek. (meer…)
151. De Oostelijke Eilanden
Wandelen op de Eilanden. ‘De plaats waar architecten hun creativiteit de vrije loop hebben gelaten’, beloofde 100% Amsterdam, een boekje dat Amsterdam aanbiedt in 6 wandelingen. We hadden zin om weer eens een flinke verkenningstocht in de hoofdstad te maken en hoewel ik even twijfelde omdat de combinatie van nieuw en oudbouw achter het Westerdokseiland me ook aantrekkelijk leek kozen we toch voor de Eilanden. Een stuk Amsterdam dat in ongeveer 30 jaar onherkenbaar veranderd is. Je moet echt wel tot de generatie 60-plus behoren om nog sporen te herkennen van de Scheepvaartmaatschappijen, pakhuizen, Werkspoor en tal van andere bedrijven die hier tot voor kort het beeld bepaalden.
(meer…)
133. Als een warm bad
Best mogelijk dat de drukte meevalt, had ik tegen mevrouw erJeetje gezegd. Normaal gesproken ligt het voor de hand dat iedereen er op de eerste dag van de heropening bij wil zijn. Valt nota bene nog op een zondag ook. Maar stel dat de echte liefhebber toch gaat nadenken over de gevolgen van zo’n massaal genomen besluit. Die ziet in gedachten de bezoekers in eindeloze colonnes oprukken naar het museumplein. En het allerlaatste waar hij zin in heeft is om zijn favoriete kunstwerken niet anders dan vanachter een dikke haag mensen te kunnen bekijken. Nadat hij eerst anderhalf uur heeft moeten wachten voor hij naar binnen mag. Wij kunnen best nog een weekje wachten zeggen die tegen elkaar.
Je moet er dus niet gek van op kijken als er nauwelijks bezoekers komen sloot ik m’n analyse af en we besloten om gewoon de kant van het museumplein op te gaan om de situatie ter plaatse te bekijken. Als het dan onverhoopt toch storm zou lopen gingen we honderd meter verder naar het van Goghmuseum. Dat zou na zondag een half jaar gesloten worden in verband met een onderhoudsbeurt. (meer…)
132. De Prinsenstraat
Kom je wel eens in de Prinsenstraat in Amsterdam? Nee, die hoort niet bij de negen straatjes. Die liggen aan de andere kant van de Rozengracht. Ken je de Noordermarkt? Nou, als je daarvandaan doorloopt richting Westertoren, langs de Prinsengracht bedoel ik, dan ga je na honderd meter linksaf, de brug over. De straat die je dan inloopt is de Prinsenstraat. Samen met de Herenstraat, die in het verlengde ligt, een gezellig straatje in de binnenstad. Met cafés om wat te drinken, etalages van speciaalzaken om even bij stil te staan, restaurantjes om wat te eten.
(meer…)
130. de Küppersmühle
Wat doe je met pakhuizen in een oud en niet meer gebruikt havengebied? Het antwoord op die vraag kan je vinden in de Docklands van Londen, Rotterdam, Amsterdam en al die andere havenplaatsen.
Ze worden verbouwd tot luxe appartementen of gesloopt om plaats te maken voor kantoren, flats en prestigieuze projecten. Hetzelfde hebben we recent gezien in Hengelo, weliswaar geen haven, waar ze een niet gebruikte fabriekshal omtoverden tot centraal gebouw van een regionaal opleidingscentrum.
Verbouwen en er een museum van maken? Pff, weet je wel wat dat kost? Veel dus maar voor een stad met een half miljoen inwoners een mooi project om eens flink aan de weg te timmeren. En dat gebeurde dus in Duisburg met een pakhuis aan de oude Innenhafen. De Küppersmühle, begin van de vorige eeuw gebouwd, die tot in de jaren tachtig werd gebruikt voor de overslag en het malen van graan.
(meer…)
129. Over Calder
Verleden week weer eens naar het Haags Gemeentemuseum geweest. Het was er meer dan druk, mogelijk door de naam van Calder maar de krokusvakantie zal ook wel een rol hebben gespeeld. Er meldden zich namelijk heel wat ouders met kinderen.
Alexander Calder, zoon van een beeldhouwer en een schilderes, dan krijg je de kunst als het waren met de paplepel ingegoten. De kunstacademie ligt dan voor de hand maar vreemd genoeg studeerde hij toch eerst af als werktuigbouwkundig ingenieur.
In 1926 vertrok hij vanuit Amerika naar Europa waar de wonden van the Great War nog maar nauwelijks hersteld waren. Een Europa dat op basis van het verdrag van Versailles was herverdeeld, waar de moderne kunst Parijs als ontmoetingspunt had gekozen en Piet Mondriaan de abstracte kunst zo mogelijk nog abstracter maakte. In Parijs begon de 28-jarige Calder z’n kunstzinnige loopbaan met het maken van sculpturen van metaaldraad en bewegende circusfiguren voor zijn Circus Calder.
(meer…)
128. Over de vrijheid om te mogen denken wat je wilt
Hersenwetenschappers zijn er recent in geslaagd om iemands hersenactiviteiten om te zetten in spraak, in verstaanbare woorden. De techniek verkeert nog in een pril stadium waarbij het ‘afluisteren’ plaatsvindt met elektroden die tijdens een hersenoperatie direct op het brein worden aangebracht. Maar de uitdaging is groot en reken maar dat er de komende vijftig jaar fikse stappen op het gebied van breinonderzoek zullen worden gezet.
Moeten we blij zijn met deze ontwikkeling? Dat toepassing van deze kennis die nu nog tot het gebied van de science fiction behoort op termijn misschien realiteit wordt? Met op een gegeven ogenblik de mogelijkheid om met behulp van een slim modempje in het brein van anderen te kunnen inbreken. Waarbij je dan kunt zien wat die ander weet en denkt.
(meer…)