15. Mag het een onsje minder
De weersverbetering waarop we de eerste dag van ons verblijf op Tam Hai eiland hadden gehoopt was de tweede dag helaas uitgebleven. Wat heet uitgebleven, als gevolg van een gigantische storing vanuit Australië was ons eilandje ’s nachts bijna ondergelopen door de aanhoudende regen. Helaas, wat volgde was dus geen relaxt verblijf aan een zonovergoten strand, geen verkenning van het eiland en ook geen party in het zwembad.
In plaats daarvan vermaakten we ons met een beetje lezen, een middagdutje en een lang gesprek met een van de gasten. Deze, een oudere Duitse dame, was blij dat wij haar wat aanspraak boden en zo kwamen we er al snel achter dat ze namens of in opdracht van een of andere hulporganisatie regelmatig in Vietnam verbleef, haar bezittingen een aantal jaren geleden had verkocht en een deel van het jaar aan de Bodensee woonde. (meer…)
16. Pleiku
Wat je met een nacht slaap al niet kunt bereiken als je ’s avonds verkreukeld en wagenziek in bed bent gekropen. Ik ben om zeven uur klaarwakker en de gevolgen van de rit gisteren zijn volledig verdwenen. Vandaag gaan we Pleiku verkennen, een ritje in de omgeving maken, dorpen bezoeken en ik ben er helemaal klaar voor. Ik sta op en m’n eerste gang is naar het raam om de gordijnen open te doen. Kijken of het weer zich een beetje hersteld heeft. (meer…)
17. Papa Ho slaapt niet
Wat valt er te vertellen over een ontbijt in Pleiku, ’s ochtends om acht uur? In ieder geval dat het stil is in het restaurant van het Hoang Anh Gia Lai hotel. Er zit maar een handjevol gasten, allemaal mannen in donkere pakken. Een paar afkomstig uit China. Zouden het partijbonzen zijn of managers?
We kiezen een tafeltje bij het raam en ik zoek naar het ontbijtbuffet maar dat is niet aanwezig. Je ontbijt hier nog à la carte en wordt bediend door keurig geklede meisjes. (meer…)
18. De koffieroute
Of ik wist dat er zoveel koffie uit Vietnam kwam? Nee dus. Brazilië, Ethiopië, akkoord, maar Vietnam als koffieproducent was nieuw voor me. Onderweg van Pleiku naar Buon Ma Thuot reden we echter als het ware bijna tussen de koffiebonen door. Kilometer na kilometer passeerden we koffieboerderijen met koffiebonen aan de struik, in gestapelde balen of drogend langs de kant van de weg. Als afwisseling zo nu en dan een dorpje, rubberplantages met de hevea brasiliensis en bospercelen met dennen waaruit hars werd afgetapt.
Buon Ma Thuot bereikten we om een uur of een. Bij het binnenrijden werd gelijk duidelijk dat het de hoofdstad van de provincie was. Veel meer stad dan Pleiku, met brede lanen, veel grote gebouwen, in het centrum een aantal moderne winkels en de bekende kerstboom die uit Heinekenflesjes bestaat. (meer…)
19. Buon Mah Thuot
Buon Mah Thuot bereiken we vroeg in de middag en na een snelle lunch is er nog voldoende tijd om van alles te ondernemen. Volgens onze Trottergids heeft deze stad nog minder te bieden dan Pleiku en doen de autoriteiten moeilijk als je langer dan een dag wil blijven.
Nog minder dan Pleiku denk ik als ik het lees. Dat was toch niet mijn indruk toen we de stad binnenreden. En er wonen toch mensen hier? Waar mensen zijn is altijd wel iets te doen.
Maar goed, op ons programma staat een bezoek aan de watervallen van Drai Sap, geen rondje stad dus om wat rond te kijken en de boel te verkennen. (meer…)
20. Op weg naar Dalat
Omdat we vandaag een lange rit voor de boeg hebben zijn we maar eens een keer vroeg opgestaan. Een blik naar buiten leert dat het somber weer is en heeft geregend. Wat voor dag is het eigenlijk? Het gevoel voor de datum of de dag van de week begint me zo langzamerhand te ontglippen. Is het maandag, woensdag? Ik heb geen idee en moet op m’n horloge kijken om te ontdekken dat het dinsdag 30 december is. Morgen dus oudjaar. Al weer een jaar voorbij gevlogen. Vorig jaar brachten we de jaarwisseling door in Limburg. Nu zijn we iets verder van huis.
Het wordt vandaag zoals gezegd een dag met veel rijden. Dalat, een voormalig Frans vakantieoord, is het stadje waar we naar toe gaan. We blijven daar een paar dagen en dat vind ik wel plezierig. (meer…)
21. Dalat aflevering 1
Dalat zag er voor zover we dat gisteren konden beoordelen een stuk aantrekkelijker uit dan Pleiku en Buon Mah Thuot. Met ongeveer 150.000 inwoners is het een plaats van flinke afmetingen die in tegenstelling tot het gebied waar we de afgelopen dagen doorheen zijn gereden, nauwelijks te lijden heeft gehad van de Vietnamoorlog.
De stad is begin vorige eeuw gebouwd door – en voor de Fransen die er de hitte van Saigon ontvluchtten en werd daarom ook wel het Aix les Bains van Vietnam genoemd. Of Petit Paris. De ligging in een dal op een hoogte van 1500 meter zorgen voor het aangename klimaat.
Maar al die Franse bezoekers zijn na de nederlaag bij Dien Bien Phu in 1954 uit Vietnam verdwenen. Er komen nu vooral Vietnamese vakantiegangers waaronder veel pas getrouwde stellen. Verder is het tegenwoordig het centrum van een omvangrijk gebied met tuinbouw. Door de kascultuur van groente, fruit en bloemen vind ik het wel een beetje op Aalsmeer lijken. Die kassen zijn hier niet van glas maar van plasticdoek. (meer…)
22. Dalat aflevering 2
Na het bezoek aan de Lang Biang Mountain besluiten we de rest van Oudejaarsdag aan een verkenning van het centrum van Dalat te besteden. De stad is rondom een meer gebouwd en doet me daardoor een beetje aan Hanoi denken. Het Xuan Huongmeer is echter een kunstmeer dat begin vorige eeuw op initiatief van de eerste Franse bewoner van de stad werd aangelegd.
Jammer genoeg vindt de zon het alweer voldoende en valt er zo nu en dan wat miezerige regen. Onze Bao zet ons af bij de Villa Crazy House. Een wonderlijk gebouw dat lijkt op een mengeling van de Anton Pieckhuisjes op de Efteling en het Park Guell van Gaudi. Het is gebouwd door Dr. Hang Viet Nga, een architect die zijn of haar opleiding genoot in Moskou en in 1990 met dit bouwwerk begon. In een toelichting bij de entree lees ik dat de architect vanaf het begin van de bouw heeft gebroken met traditionele praktijken. (meer…)
23. Dalat, hotel California
Het is vandaag 1 januari 2009 in Dalat. Weer een nieuw jaar, met mogelijkheden voor een portie geluk en voorspoed. Een rechtvaardig deel voor iedereen lijkt me wel een mooie wens.
Na de viering gisteravond zijn we wat langer in bed blijven liggen. Tot bijna half tien hoewel ik om acht uur al wakker werd door het gepiep van m’n telefoon met een nieuwjaarswens van een van de kinderen.
Waar waren we gebleven in het vorige hoofdstuk? In het Long Hoa restaurant, na afloop had Bao ons teruggereden naar het hotel. De bar nodigde de gasten uit voor een gezamenlijk afscheid van het oude jaar. Zoiets kan aardig zijn maar ook geweldig tegenvallen. Toen we binnen kwamen zaten er nog geen tien mensen. Eerst maar een drankje hadden we besloten in de hoop dat het later wat gezelliger zou worden. Er werd in ieder geval aan de muziekinstallatie gewerkt. Zoals gebruikelijk bij geluidsinstallaties had die eerst alleen maar snerpende geluiden voortgebracht maar na enig geknutsel met snoeren wist een van de muziekmakers een aantal akkoorden aan een keyboard te ontlokken. (meer…)
24. HCMC – Saigon, we komen er aan.
De tweede januari is het gedaan met onze rust in het lieflijke Dalat. We gaan verder, HCMC wacht, Bao wacht ook, met de bus, en daarom rijden we na een snel ontbijt en nadat we de rekening hebben betaald al om kwart over acht op de snelweg die de stad met het vliegveld verbindt. Niet dat wij gaan vliegen, wij willen tenslotte iets van het land zien. De vierbaansweg gaat al snel over in een tweebaans. Onderweg is er weinig verkeer afgezien van kuddes koeien die op weg zijn naar een sappig weiland om de buik vol te eten. Na anderhalf maken we onze eerste stop bij de waterval van Pongour dat wil zeggen een parkeerplaats waarop een groot bord staat dat vertelt hoe je bij de pongour waterfall kunt komen.