Jaarwisselingen, de overgang van een oud jaar naar een nieuw, ik heb er al heel wat meegemaakt. Maar van hoeveel kan ik me nog iets herinneren?
Die van 31 december 1944 naar 1 januari 1945 zie ik nog helemaal voor me. Met een soort platte oliebollen van tarwe, suikerbietenpulp en appel die we opaten bij het licht van brandende drijvertjes in lijnolie. En die tijdens m’n militaire diensttijd van 1956 naar 1957 in Kampen. En er zijn er nog wel een aantal maar daar wil ik het in deze aflevering van C’est la vie niet over hebben.
In dit verhaal gaat het over een jaarwisseling die we ruim twee jaar geleden in Dalat in Vietnam vierden. De overgang van 2008 naar 2009 dus en hoe ik op 1 januari tot een bijzondere aankoop besloot.
In m’n verslag over deze reis namen we ons op de laatste dag van 2008 voor om er een gezellige oudejaarsavond van te maken in de bar van ons hotel. Een voornemen dat aanvankelijk niet echt wilde lukken.
Bij onze binnenkomst om half negen zaten er nog geen tien man in het zaaltje maar er werd in ieder geval aan de muziekinstallatie gewerkt. Zoals gebruikelijk bij geluidsinstallaties bracht die eerst alleen maar snerpende geluiden voort maar na enig geknutsel met snoeren wist een van de muziekmakers een aantal akkoorden aan een keyboard te ontlokken. Gelukt dus, zij het dat daarna bleek dat de draaischakelaar voor het volume alleen maar werkte in de stand maximum. Met afwisselend een zanger en een zangeres maakte het muzikale optreden daardoor vooral indruk door de enorme hoeveelheid lawaai die geproduceerd werd.
Het werd er niet drukker door. Een paar gasten zat aan de bar, een groepje van vier in een hoekje van de zaal, twee oudere Chinese heren die gezelschap hadden van twee jongedames zaten een paar tafels van ons af. Niet hun dochters, dat was wel duidelijk. Een van de meisjes deed wat afstandelijk tegen haar partner maar de andere streelde haar verovering voortdurend over z’n wang en werd beloond met een kleurig drankje. Om half elf verdwenen de vier om het gezellig samenzijn elders voort te zetten. Wij vonden dat we in voldoende mate onze goede wil hadden getoond en besloten ook naar onze kamer te gaan om de wijn en lekkernijen te consumeren die we ’s middags voor de zekerheid hadden ingekocht. We waren op alles voorbereid dus.
Toen we het zaaltje wilden verlaten kwam net een gast binnen die ons al een paar keer was opgevallen. Hij leek namelijk sprekend op Gerard Cox. Met zijn partner installeerde hij zich aan de bar, geroutineerd en op een wijze alsof ze al wel tien oudejaarsvieringen in een hotel hadden gevierd maar ik kreeg toch de indruk dat z’n verlangen vooral uitging naar de tijd toen het geluk nog heel gewoon was.
Met Dalatwijn, chips, nootjes en Edammerkaas vloog op de kamer daarna de tijd voorbij. Het werd twaalf uur en we knoopten er nog een paar uurtjes aan vast met het versturen van berichtjes naar het thuisfront en het bekijken van de televisiebeelden over de jaarwisseling all over the World.
Vooral dat laatste vond ik een opmerkelijke gebeurtenis omdat het thuisfront als gevolg van het tijdverschil nog vijf uur voor de boeg had.

Wat hadden we daarna op 1 januari gedaan? In ieder geval uitgeslapen en daarna ontbeten. Tegen tienen in een eetzaal die nog bijna leeg was. Ik had een eitje laten bakken en tijdens het wachten werd m’n aandacht toen getrokken door de muziek op de achtergrond. Was dat niet Hotel California van de Eagles? Natuurlijk waren dat de Eagles. Met een nummer dat naadloos bij m’n Nieuwjaarsontwaken paste.
Welcome to the Hotel California
Such a lovely place, such a lovely place
Plenty of room at the Hotel California
Any time of the year, you can find it here

Maar dank zij een feestelijk ontbijt kwamen al m’n goede voornemens weer terug en we hadden de rest van de dag gevuld met bezoeken aan het vroegere station van Dalat, een mooi gebouw in Franse stijl. Het voormalige zomerpaleis van Bao Dai, de laatste keizer van het land en nog een aantal andere publiekstrekkers uit de reisgidsen.
Een van die bezienswaardigheden is eigenlijk een beetje de aanleiding voor dit verhaal. Het park van Dalat. Dat lag even buiten het centrum en had een opvallende toegangspoort die was opgebouwd uit een staalconstructie waaraan honderden bloempotten hingen. Het park was mooi aangelegd alleen viel het aantal bloemen wat tegen omdat we het in het verkeerde seizoen bezochten. Dat gold overigens niet voor de orchideeën. Bij een bloemenstal en in het kassencomplex bij het park stonden prachtige exemplaren. Veel te groot om mee te nemen tot de verkoopster me vroeg of ik niet een stek van een sterk geurend exemplaar wilde hebben.
“Zal ik het doen,” was natuurlijk de vraag die bij me opkwam. Voor de prijs, 1 Euro, hoefde ik het niet te laten maar ik vroeg me af of je eigenlijk wel planten mag invoeren in Nederland? En hoe moest ik ‘m in leven houden? Meestal zie ik daarom maar van dergelijke aankopen af hoewel dat dan later weer aanleiding kan zijn tot spijt over die beslissing.
Misschien speelde op dat moment wel dat melodietje van Hotel California door mijn geest. ‘Plenty of room at the hotel California, any time of the year, you can find it here’ en in een plotse opwelling had ik besloten om het gewoon te doen.

Hoe ging het verder? Om te beginnen sneed ik ’s avonds van een plastic frisdrankflesje de bovenkant af. Het potje met de stek paste daar precies in en ik zette hem op een plaatsje voor het raam van de hotelkamer.
Alles ging daarna goed, ook in onze volgende verblijfplaats Saigon maar tijdens onze fietstocht in de Mekongdelta ontstonden er problemen. We hadden de grote bagage toen in Saigon achtergelaten en dat kon ik m’n stek niet aandoen. Die ging dus mee, kreeg overdag een veilig plaatsje in m’n handbagage en ’s avonds in het hotel waar we verbleven.
Na onze eerste fietsdag liet ik hem ’s avonds nog even in de vensterbank genieten van de laatste zonnestralen voor we gingen eten. We namen er de tijd voor en kwamen tegen tienen weer in ons hotel. Beetje vroeg naar bed want de dag erna zou er weer gefietst worden.
Vermoedde ik gelijk bij binnenkomst al dat er iets niet in orde was? Misschien wel. Ik liep er in ieder geval gelijk naar m’n stekje toe. Daar wachtte een vreemde verrassing. M’n troetelkind bewoog, dat wil zeggen, het leek wel of ze bewoog. Dat kwam door hordes kleine miertjes die eroverheen marcheerden. Waarschijnlijk aangetrokken door resten van de frisdrank omdat ik het flesje niet goed had omgespoeld. Dat werd dus nog een hele waspartij om al die miertjes weg te krijgen. Maar het lukte zij het dat de meeste aarde uit het potje ook was weggespoeld. Om uitdrogen van de wortels te voorkomen vulde ik de open ruimten daarom maar op met nat toiletpapier.
Gelukkig gebeurde er daarna geen gekke dingen meer, onze reis liep op z’n end en op vijf januari arriveerden we bij -5 graden op Schiphol.
De week daarna kreeg ze een nieuw potje van me met verse orchideeënaarde en begon het lange wachten op het eerste blaadje. Dat wilde niet echt lukken. M’n adoptiekind bleef weliswaar in leven maar gaf geen enkel teken van groei tot ze, waarschijnlijk dank zij de wekelijkse onderdompeling in regenwater en een niet te zonnige plaats in m’n werkkamertje, na een half jaar een nieuw blad produceerde.
Als beloning gaf ik haar een kleine dosis orchideeënmest waarop ze dankbaar met glimmende blaadjes reageerde.
Over 2010 valt weinig te vertellen. Ik gaf m’n kind een wat grotere pot en ze bracht weer twee nieuwe bladen voort, wel van een aanzienlijk groter formaat dan het eerste. Wordt het niet eens tijd voor een bloemetje vroeg ik haar soms maar het bleef bij weer een blad afgelopen januari en nog een blad twee maanden geleden dat overigens merkwaardig rechtop een plaatsje te midden van de andere bladen zocht. Zou dat dan toch misschien de beloning voor m’n zorg worden?
Dat werd het met twee knoppen zeg maar knopjes, die op 12 juli uit de bolvormige steel tevoorschijn kwamen.
Die knoppen groeiden en groeiden vervolgens en het wachten was natuurlijk op het moment suprême, het moment dat de bloemblaadjes zich zouden openen in al hun glorie.
Vraag niet hoe het kan maar dat gebeurde precies op m’n verjaardag.
Toeval? Maar waarom kreeg die ingeving om de stek te kopen? Is het toeval misschien maakbaar?
5 augustus 2011

erJeetje

Boven de moeder, onder haar kind