Best mogelijk dat de drukte meevalt, had ik tegen mevrouw erJeetje gezegd. Normaal gesproken ligt het voor de hand dat iedereen er op de eerste dag van de heropening bij wil zijn. Valt nota bene nog op een zondag ook. Maar stel dat de echte liefhebber toch gaat nadenken over de gevolgen van zo’n massaal genomen besluit. Die ziet in gedachten de bezoekers in eindeloze colonnes oprukken naar het museumplein. En het allerlaatste waar hij zin in heeft is om zijn favoriete kunstwerken niet anders dan vanachter een dikke haag mensen te kunnen bekijken. Nadat hij eerst anderhalf uur heeft moeten wachten voor hij naar binnen mag. Wij kunnen best nog een weekje wachten zeggen die tegen elkaar.
Je moet er dus niet gek van op kijken als er nauwelijks bezoekers komen sloot ik m’n analyse af en we besloten om gewoon de kant van het museumplein op te gaan om de situatie ter plaatse te bekijken. Als het dan onverhoopt toch storm zou lopen gingen we honderd meter verder naar het van Goghmuseum. Dat zou na zondag een half jaar gesloten worden in verband met een onderhoudsbeurt.

Even na twaalf wandelden we door de van Baerlestraat. De zon scheen, het was niet drukker dan normaal. ‘Ik heb er wel zin in,’ zei ik tegen m’n echtgenote die daar wel in mee wilde gaan mits we niet in een lange rij hoefden te staan.
De nieuwbouw van het Stedelijk glom ons tegemoet. Een paar vrachtwagens onttrokken de ingang aan het gezicht. Potige verhuizers waren bezig om de tenten van de officiële ontvangst de dag ervoor op te ruimen.
Er stonden geen mensen buiten te wachten en verwachtingsvol gingen we naar binnen.
Ik vond de nieuwe entree er geweldig uitzien met een grote zaal over de gehele breedte van het gebouw. Met aan de linker- en rechterzijde het restaurant en de museumwinkel. Nadat we toegangskaartjes hadden aangeschaft maakten we daar eerst een verkenningsrondje voor we de tourniquetjes passeerden om het museum te bekijken.
We besloten om met het nieuwbouw gedeelte te beginnen en liepen op ons gemak de lange trap af naar het souterrain. Er kwam ons een dame van beneden tegemoet die niet alleen leek op Ann Goldstein maar het ook was. De veelbesproken nieuwe directrice in levenden lijve. Ze beantwoordde onze groet met een brede lach. Ontspannen en tevreden na de ongetwijfeld inspannende maanden die ze achter de rug had.
Wij brachten een paar uur door in het museum. Er zijn heel wat vierkante meters bij gekomen. Om alles op je gemak te bekijken is een middag natuurlijk onvoldoende. Daar moet je een aantal bezoeken voor uittrekken en dan is de aanschaf van een museumkaart aan te raden. De tijd dat je gratis toegang had – zie fotobijlage – ligt al een tijd achter ons. Nu betaal je voor een bezoek 15 Euro.
Foto’s maken mag, mits niet geflitst en niet van een statief. Om dan mooie rechthoekige plaatjes te maken valt niet mee. Ik heb het toch geprobeerd.
Al met al mag het vernieuwde museum er zijn. We hebben er lang op moeten wachten maar het bezoek voelde, om het in badkamertermen uit te drukken, aan als een warm bad.

24-9-2012
erJeetje