126. Maar niet op je vingers rekenen
Hoe lang is het geleden dat modaal Nederland van Gogh ontdekte? Vijftig jaar? Gebeurde dat al vòòr de oorlog? Of was het daarna? Ik kan me in ieder geval herinneren dat rond de jaren vijftig een reproductie van de korenmaaiers boven de divan een plaats kreeg. En ook in de huiskamer van andere familieleden en kennissen was een van Gogh daarna niet meer weg te denken.
Ik kom erop omdat verleden week een werk van Vincent voor 16,1 miljoen Euro werd verkocht. Aan een anonieme bieder. Het aardige was dat het tot die tijd in het woonvertrek van Liz Taylor had gehangen.
(meer…)
125. Dagje herbronnen in Hengelo
Is Nederland nog een industrieland? Een maakland? Een land met grootindustrie, zware industrie? Ik denk het niet. Voor zover daar ooit sprake van was is het meeste vertrokken naar lagelonenlanden.Verdienen we ons geld dan alleen nog maar in de handel, het vervoer, tuinbouw en dienstverlening? Dat kan je ook niet zeggen. Ten minste elk groter dorp telt tegenwoordig een industriegebied waarop allerlei bedrijven in de weer zijn met het maken van over het algemeen kleine producten.
Maar eigenlijk wil ik het over een ander onderwerp hebben. Een andere vraag die wel met het vorige te maken heeft. Wat deden/doen we met al die leegstaande gebouwen van industrie die verdwenen is? En ik bedoel dan vooral de vaak hoge fabriekshallen die in het begin van de vorige eeuw gebouwd zijn.
(meer…)
123. Over orchideeën
Verzamel je ook planten vroeg een van de lezers me naar aanleiding van de vorige aflevering van C’est la vie?
Ik vond het wel een aardige vraag en omdat ik inderdaad al van jongsaf aan een tik heb voor het opkweken van plantjes uit stekken of uit zaad kon ik ‘m min of meer bevestigend beantwoorden.
Als kind van zes stak ik in het voorjaar al kluitjes madelieven uit het plantsoen om die thuis in een potje op te kweken. Niet altijd naar de zin van m’n moeder die maar weinig op had met m’n geknoei met aarde. Later deden sinaasappelstruikjes uit sinaasappelpitten en dennenboompjes uit de zaadjes van dennenappels hun intrede.
(meer…)
122. Vergaat de wereld echt op 21 december?
Is het bestaan van menselijk leven op aarde eindig en zo ja, hoe lang hebben we dan nog te gaan? Een vraag die de mens vanaf het begin van z’n bestaan bezig houdt. Je komt het onderwerp dan ook tegen in de meeste godsdiensten.
Met voorspellingen over de datum waarop het definitief met ons is afgelopen trek je gegarandeerd de aandacht en ook voor dit jaar is er weer een dag uit de bus gerold. Een en twintig december. Lekker aan het einde van een jaar, dan heb je elf maanden gelegenheid om de spanning op te voeren.
(meer…)
118. Over de Jordaan
Over de Bazel heb ik al eerder in C’est la vie geschreven. In het gebouw met die naam, vroeger de hoofdzetel van de Nederlandsche Handel-Maatschappij, is tegenwoordig het gemeente archief van Amsterdam gevestigd. Het archief is vrij te bezoeken voor iedereen, bezit een soort museum en een filmzaaltje waarin historische filmbeelden over de stad worden vertoond.
Afgelopen voorjaar zagen we er een korte film met beelden uit de Jordaan zoals die er vlak voor en na de oorlog ’40 – ’45 uitzag.
Het toeval speelde me kort geleden een boekje in handen waarin een woningonderzoek in de Jordaan wordt beschreven dat wil zeggen, van de situatie zoals die ruim 90 jaar geleden was. Veel overzichten en grafieken laten zien hoe slecht de woonsituatie was en voor zover dat nog niet voldoende is helpen foto’s als toelichting op het verhaal.
De Jordaan. Altijd een beetje een buitenbeentje geweest in Amsterdam. Door de bewoners zowel verguisd als geromantiseerd. Ze werd bezongen in menige smartlap en het was de plaats waar de bevolking gemakkelijk in opstand kwam als de zaken niet naar hun zin gingen.
(meer…)
117. New year in Dalat
Jaarwisselingen, de overgang van een oud jaar naar een nieuw, ik heb er al heel wat meegemaakt. Maar van hoeveel kan ik me nog iets herinneren?
Die van 31 december 1944 naar 1 januari 1945 zie ik nog helemaal voor me. Met een soort platte oliebollen van tarwe, suikerbietenpulp en appel die we opaten bij het licht van brandende drijvertjes in lijnolie. En die tijdens m’n militaire diensttijd van 1956 naar 1957 in Kampen. En er zijn er nog wel een aantal maar daar wil ik het in deze aflevering van C’est la vie niet over hebben.
In dit verhaal gaat het over een jaarwisseling die we ruim twee jaar geleden in Dalat in Vietnam vierden. De overgang van 2008 naar 2009 dus en hoe ik op 1 januari tot een bijzondere aankoop besloot.
(meer…)
116. Over stoommachientjes
“Het zonnetje schijnt dus ik maak me niet druk,” zei de rijkelijk getatoeëerde fietser die ons maar net passeren kon.
En hij reed door, het steegje in dat onze nieuwsgierigheid geprikkeld had. Wij liepen ook nog wat verder maar het verwachte hofje bleef uit en we keerden terug naar de Grote Houtstraat om onze wandeling naar de Grote Markt te vervolgen.
(meer…)
114. Het geheim van Twente
Ken je Twente? Ja, van de voetbalclub met die naam maar kom je er wel eens? Of vind je als echte Randstedeling dat het een beetje achtergebleven gebied is waar boeren en textielarbeiders de godganse dag bij gebrek aan ander vertier op midwinterhoorns blazen en Paasvuren stoken. Een gebied waar je beter niet naar toe kunt gaan als je er niets te zoeken hebt.
Ik moet bekennen dat ik tot voor enige jaren ook niet echt veel van dat deel van Nederland wist. Dat was niet zo verwonderlijk omdat ik er afgezien van een bezoek dertig jaar geleden tijdens een voetbaltoernooi van een van m’n zonen nooit geweest was. In feite was m’n kennis daardoor beperkt tot zaken als dat Stork er een fabriek had en de van Heeks er als een soort onderkoningen jaren geregeerd hadden. (meer…)
111. Over mooi en spannend
Het 75-jarige Gemeente Museum in Den Haag verraste me tijdens m’n laatste bezoek niet alleen met Berlage. Dwalend door het gebouw kwam ik op een gegeven ogenblik in zaal 19 terecht. Zaaltje is beter uitgedrukt. Het museum draait daar films en video’s die door twee verzamelaars, Loes en Egbert Dommering, in bruikleen zijn gegeven.
The nuclear football was de naam van de video waar ik in viel. Het ging in dit geval om het bezoek van Bush in 2002 aan Duitsland. Dat zie je toch regelmatig op de televisie hoor ik jullie al zeggen maar twee Duitse kunstenaars, Andree Korpys en Markus Löffler hebben de verfilming heel anders aangepakt. Zij concentreerden zich bij dit bezoek op gebeurtenissen rondom zo’n bezoek. Het uitrollen van de rode loper, het nerveuze gedoe van veiligheidsmensen, de voorbereidingen van de erewacht. En ze richtten hun camera niet op de president en z’n echtgenote maar op het zwartleren koffertje dat altijd vlak bij de president is. In dat koffertje zit het draagbare strategische commandocentrum waarmee de president de voorbereidingen voor een atoomoorlog kan starten. (meer…)
108. Het huis van Apollo
Wat zou je er van zeggen als we na de Wolkenkrabber ook het Apollo House met een bezoek vereren, zei vriend Jos een paar weken geleden en hij stuurde me gelijk een stapeltje informatie als voorbereiding. Ik moet bekennen dat ik even opkeek bij de naam die hij noemde maar dat probleem was snel opgelost. Het ging om de vroegere Rijksverzekeringsbank aan de Apollolaan. De tweede wolkenkrabber van Amsterdam zoals men het gebouw zestig jaar geleden wel noemde.
Donderdag voor de Kerst was het zover en sjokte ik na een tramritje ’s ochtends om negen uur van station Zuid richting Scheldestraat door de rulle sneeuw. Het was koud, de al jaren durende aanleg van de Noord Zuidlijn bij het RAI-gebouw maakte me ook niet echt vrolijk en ik nam me voor om in de Scheldestraat even te stoppen voor een warme kop koffie bij een van de koffiebars.