Duisburg, met de auto 200 kilometer vanaf Amstelveen. We komen er regelmatig omdat m’n schoonzus er woont.
De stad Is er één van de reeks grote steden in het Ruhrgebied. Waar het nog altijd ruikt naar hoogovens, kolenmijnen en chemische industrie hoewel dat de afgelopen tien jaar sterk is gereduceerd. De laatste kolenmijn werd in 2008 gesloten.
Geen mooie stad, als je de plattegrond bekijkt meer een lappendeken van stadswijken en fabrieken waar het voor bezoekers moeilijk is om de weg te vinden.
Wel een oude stad. Er woonden een paar duizend jaar geleden – in de ijzertijd – al mensen en ook de Romeinen bouwden er een versterking.

De ligging op de plaats waar de Ruhr in de Rijn stroomt was bij uitstek geschikt voor de aanleg van een haven. Na de samenvoeging met Meiderich en Ruhrort groeide deze uit tot de grootste binnenhaven van Europa.
Als industrieel centrum was Duisburg tijdens de oorlog 40-45 een van de hoofddoelen bij bombardementen van de geallieerde luchtmacht. Daarbij werd ook 80 procent van de woningen verwoest en werden bijna 100000 inwoners dakloos.
Na de oorlog herstelde de stad zich vrij snel als industrie- en havenstad.
Telt op het ogenblik bijna een half miljoen inwoners.
In het huidige tijdperk heeft het hele Ruhrgebied te maken met teruglopende industrie. Mijnen en staalbedrijven zijn stilgelegd en de werkeloosheid ligt tussen de 12 en 15 procent.
In een stad met een ontwikkeling zoals hierboven weergegeven is altijd wel iets te zien. Wij kozen deze keer voor bezoeken aan de Innenhafen, aan het museum voor moderne kunst Küppersmühle, aan het Landschaftspark Duisburg Nord en we brachten ook nog even een bezoekje aan het Centrum van de stad.

Innenhafen Duisburg is een deel van de haven dat vanaf 1960 zijn positie als graanhaven verloor en daarna twintig jaar niet gebruikt werd. Vanaf 1990 werd het omgebouwd tot woongebied, kantoorgebied en uitgaansgebied waarbij een deel van de industriële gebouwen een nieuwe bestemming kreeg. Een oppervlakte van bijna 90 hectare dus ruimte genoeg voor de Britse architect Norman Foster om zich uit te leven.
Museum Küppersmühle, een van bezienswaardigheden in deze wijk, is gevestigd in een voormalige graansilo van de firma Küpper.
Andere bezienswaardigheden zijn de synagoge en de Tuin van de Herinnering op de plaats van het vroegere distributiecentrum van de Spar en een aantal andere bedrijven.
Het Landschaftspark Duisburg-Nord is een openbaar park dat als middelpunt een in 1985 stilgelegde hoogoven heeft.
De hoogoven die tot de Thyssengroep behoorde, werd in 1902 gebouwd door de Rheinische Stahlwerke zu Meiderich bei Ruhrort. Tijdens de oorlog 40-45 werd hij door de vele bombardementen zwaar beschadigd maar tijdens de periode van het Wirtschaftswunder in de jaren 50 weer opgebouwd.
De sluiting kwam in 1985 omdat de capaciteit van het bedrijf te klein was om de concurrentie met andere bedrijven aan te gaan.
In 1991 werd begonnen met de aanleg van het park waarbij een deel van de installaties op het hoogoventerrein werd gesloopt. Wat overbleef kreeg een recreatief doel.

Küppersmühle bezochten we twee jaar geleden al een keer. Een mooi museum met enorm grote zalen. Deze keer was er beneden een expositie van K.O. Götz. Retrospektive zum 100 Geburtstag. Ik was er niet ondersteboven van maar heb wat foto’s toegevoegd zodat je zelf een oordeel kunt vormen.
De vaste expositie leverde een hernieuwde kennismaking op met Anselm Kiefer, Gerhard Richter, Penck, Baselitz en Lüpertz. Onze ronde langs hun werk in de grote zalen van het museum was een plezierig weerzien.
Voor de toegang tot het museum mag je 9 Euro neertellen.
We brachten ook een uurtje door in de Garten der Erinnerung. Groot, meer park dan tuin met veel groen en grasvelden tussen de witgeverfde delen van bouwconstructies en resten van magazijnen en kantoren. In een hoek is een chaotisch gevormde tuin van brokken metselwerk gecreëerd.
Met de naam Erinnerung heeft men de samenhang tussen het industrieel verleden van de wijk en een op kunst en vrije tijd georiënteerde toekomst willen aangeven.
Niet alles is een succes geworden. De enorme stalen opbouw die naast Küppersmühle op 4 silo’s zou worden geplaatst stond nog steeds te wachten op een bestemming.
En de waterarena aan het eind van de haven zag er vooral verlaten uit. Maar we waren misschien te vroeg. Op 15 juni is het feest in de stad met drakenraces op de Innenhafen en daar zou die waterarena best voor gebruikt kunnen worden.
Meest opvallend gebouw vond ik de raamloze toren aan de andere zijde van de wijk. Hij is gebouwd op de binnenplaats van een ‘denkmalgeschützt’ voormalig graanpakhuis waarvan alle ramen waren dichtgemetseld. Wij waren nieuwsgierig naar de bestemming. Was het een kluis met buitensporige afmetingen, een gevangenis waaruit ontsnappen onmogelijk was? Vragen aan passerende Duisburgers lag voor de hand. Een echtpaar dat we aanschoten vertelde desgevraagd dat er een archief in zou komen.
In Google zag ik later dat het bestemd is voor het Landesarchiv NRW waarbij de leeszalen en kantoren in een golfvormige aanbouw worden ondergebracht.
Of zoals de Duitsers dat verwoorden: “Das Landesarchiv NRW ist das Gedächtnis des Landes Nordrhein-Westfalen und seiner Vorgängerstaaten. Es sichert Rechts- und Kulturgüter von hohem Wert und dient den Bedürfnissen der Gesellschaft nach historischer Information, Transparenz des Verwaltungshandelns und Rechtssicherheit”.
Het Landschaftspark Duisburg Nord is niet alleen door de aanwezigheid van een niet meer werkende hoogoven interessant. Men heeft hier een groot park gecreëerd met speelplaatsen voor de kinderen, plaatsen waar je kunt picknicken, waar je kunt klimmen tegen de klimmuren die in de vroegere ertsbunkers zijn gebouwd. Veel groen met planten en bomen natuurlijk waarbij de natuur op sommige plaatsen delen van de hoogoven overwoekert.
Bij hoogoven vijf zou je via een ijzeren trap een bezoek kunnen brengen aan het op 70 meter hoogte liggende uitzichtplatform. Biedt een mooi uitzicht over de stad en het roergebied vertelde de folder. Wij slaagden er niet in om deze hoogoven te bereiken. Om een of andere reden was dat deel van het terrein met geelzwart band afgezet. Maar er bleven nog genoeg andere dingen over om te bekijken.
Het biertje na afloop van onze wandeling in het restaurant bij het bezoekerscentrum was dus meer dan verdiend.
Oh ja, de toegang tot het park was gratis

In het Centrum van de stad was het ondanks de doordeweekse dag druk. Het grote beeld van Niki de Saint-Phalle en Jean Tinguely in de ‘lifesaverfontein’ spoot water terwijl het z’n rondjes draaide en ook de fontein een eindje verder in de Königstrasze oefende veel aantrekkingsgracht uit op de spelende kinderen.
Er moeten nog meer fonteinen en beelden in deze buurt zijn maar we vonden het na een dag wandelen, kijken, zoeken en nog meer wandelen wel genoeg.
Wel geboft met het fraaie weer. Niet te warm, wat wolkjes met veel zon, de ideale omstandigheden voor een stadsbezoek. Het was een mooie oefening voor de vijf dagen Berlijn die op het programma staan.
Een beperkte hoeveelheid foto’s deze keer. De liefhebbers komen op m’n Picasasite aan hun trekken.

Kan je vinden op http://picasaweb.google.com/erJeetje