1.VERTREK NAAR BEIJING

Op maandag 4 september was het dan ein­delijk zover, onze reis naar China kon begin­nen. Om twaalf uur werden we op Schiphol verwacht. Een mooi tijdstip want je hoeft niet voor dag en dauw je bed uit. Sterker nog, je kunt zelfs uitslapen als je dat wilt. Maar om half acht was ik zo klaar wakker dat ik toch maar opstond om op m’n gemak te ontbijten. En de krant te lezen natuurlijk.”Regen plaatst het organisatiecomité van de wereldvrouwenconfe-rentie in Beijing  voor problemen,” luidde één van de koppen. Hoewel we het hele weekend al bezig waren geweest met de keuze van mee te nemen kleding en andere artikelen die je nodig hebt tijdens zo’n reis, nam ik opnieuw het meenemen van m’n jack in overweging. Stel je voor dat het daar zou blijven regenen? Of erg koud zou worden? Toch nog maar een plaatsje in de koffer inruimen was m’n uiteindelijke beslissing en opgelucht kon ik me daarna verdie­pen in de prestaties van m’n favoriete verenigingen op de sportpagina. (meer…)

2.BEIJING

 Beijing of Peking zoals het vroeger genoemd werd. Stad der zwaluwen.
In m’n grote reisgids had ik gelezen wat de reden voor de naamsver­andering is. Dat de Chinezen sinds 1979 het pinyin systeem gebruiken dat ge­baseerd is op de uitspraak van het putonghua in het Engels, gecombineerd met het Frans. Pinyin wordt tegenwoordig over praktisch de hele wereld gebruikt als standaardtranscriptie. Een naam als Mao Tse Toeng bij­voorbeeld is daar­door veranderd in Mao Zedong. Je steekt wat op tijdens zo’n reis was m’n te­vreden conclusie geweest. Pinyin en putongha, waar haal je het vandaan.
(meer…)

3. DE TWEEDE DAG BEIJING

 Hoewel we de avond tevoren vroeg onder de wol waren gekropen hadden we maar een kort nachtje achter de rug. De wekker ging namelijk al om half vijf en zuchtend hees ik me in m’n sokken en broek. Pff, door alle indrukken had ik van­nacht maar matig geslapen en eigenlijk leek het me veel lek­kerder om tot een uur of negen in de warme beschutting van m’n bed te blijven maar Lia bracht me snel tot betere gedach­ten. “Niet zeuren, scheren want we hebben afgesproken om voor dag en dauw naar een nabijgelegen park te gaan om te kijken naar Tai-chi.
(meer…)

4. BEIJING-DE DERDE DAG

’t Was al weer vroeg dag op onze derde dag in Beijing. Kwart voor zeven op en gelukkig droog weer hoewel be­wolkt. Op het moment dat ik dit schrijf is het een uur of tien ’s avonds en ik lig lekker in bed. Op de televisie doet CNN verslag van het be­zoek van de deelneemsters aan de wereldvrouwen­conferentie aan de Muur. Wij waren daar van­daag ook naar toe geweest zij het naar een ander traject, ongeveer 70 km van Beijing. En omdat we vroeg waren kregen we een mooie indruk van het reilen en zeilen van zo’n grote stad die zich klaar maakte voor de dag. Hoewel, bezig om zich klaar te maken?
(meer…)

5. VERTREK NAAR XIAN

Volgens schema zouden we naar Xian vertrekken. Deze plaats lag een kleine duizend kilometer zuidwestelijk van Beijing; dat betekende dus dat er een uurtje gevlogen moest worden.

Het regende bij het opstaan en dat deed het nog steeds toen we om half negen met de bus naar het vliegveld vertrokken. Afscheid van de hoofd­stad die er mede door het weer nog steeds somber uitzag. Een grijs decor en ik vroeg me bij het passeren van de betonnen flats af of de Chinezen een woon­cultuur bezitten zoals wij die kennen. Aan de buitenkant van de flats met hun verveloze ramen was daar in ieder geval niets van waar te nemen.
Vaak waren er één of meerdere ramen dichtgeplakt met oude kranten. De balkons waren in minstens de helft van de gevallen dichtgemaakt, met planken of glas maar in het laatste geval waren de ruiten vaak gebroken. Afgaande op het grote aantal aan de buitenzijde aangebrachte airco’s moet Beijing in de zomer echter warm zijn.
Terwijl wij richting vliegveld reden fietsten de werkers van de stad ondertussen naar hun dagelijkse job, poncho aan vanwege de gestaag vallende regen. (meer…)

6. XIAN, TWEEDE DAG

Goeie morgen, lezers. Oaahh, eigenlijk voelde ik me bij het ontwaken nog aardig slaperig maar helaas, uitslapen was er weer niet bij. De wekker gaf aan dat het zeven uur was en m’n eerste stappen op deze prille dag voerden me naar het raam want ik was benieuwd naar het weer. Een beetje zon zou niet zo gek zijn, toch? Een blik naar buiten gaf een natte straat te zien maar er viel niets uit de lucht. Sterker nog, in de verte zag deze er plezierig licht uit en wekte zelfs de indruk te willen breken. Fluitend door dat plezierige vooruit­zicht schoor ik me, trok m’n linnen schoenen aan en vertelde Lietje dat het er voor vandaag fantastisch uitzag.

(meer…)

7. DE LANGE WEG TERUG

Redelijk geslapen in onze stille kamer maar ik werd toch al om een uur of half vijf wakker en hoorde daarna het ruisende geluid van stromende regen buiten. “Nee, hè,”, kreunde ik tegen Lietje maar zij sliep nog. Dit moest toch echt een keer ophouden. Straks konden we niet meer voor- of achteruit met de bus.
In de hal van het hotel ontvouwde Gerard het plan voor de komende dagen dat hij de avond tevoren laat met de twee Chinese gidsen had uitgedok­terd. Er zat in ieder geval niets anders op dan dat we weer terug gingen naar de plaats waar we gisteren uit de trein waren gestapt. Daarna was het plan om verder te rijden naar Chengdu en daar vandaan naar Jiuzhaigou en de Ti­betaanse dorpen. Dat laatste onder het voorbehoud dat de wegen daar naar toe berijdbaar zouden zijn. Jammer genoeg hadden ze dat nog niet kunnen verifië­ren omdat de telefoonverbinding met Chengdu verbroken was. Het enige ver­velende was dat de rit naar Chengdu twee dagen in beslag zou nemen. We dis­cussieerden nog even over de mogelijkheid om nog eens te kijken of de ver­sperring van gisteravond misschien toch gepasseerd kon worden. De berichten daarover waren echter negatief en om kwart voor zeven stapten we zonder ontbijt in de bus om de weg van gisteren in omgekeerde richting af te leggen. (meer…)

8. NAAR CHENGDU

Om zeven uur opstaan was toch wel erg vroeg, realiseerde ik me bij het wak­ker worden. Maar ja, we hadden de avond tevoren afgesproken om acht uur te ver­trekken. Mits de bus klaar zou zijn. Die was na onze aankomst bij het hotel  namelijk nog even door de chauffeur naar een garage gereden omdat een schokbreker vreemd deed dat wil zeggen, tijdens de rit kennelijk zo was mishandeld dat ie op het einde vreemde knarsgeluiden begon te maken.
Nou ja, eerst opstaan om me te scheren maar ik werd pas echt wakker toen ik daarna gedachteloos m’n tanden probeerde te poetsen met sterilon­creme. Dat is echt nooit aan te raden en het vergde heel wat extra gepoets met normale tandpasta om de vieze smaak in m’n mond kwijt te raken.   Hoe het weer was? Ja, dat weer. Ik durf er nauwelijks nog iets over te vermelden maar het druppelende geluid dat ik bij het wakker worden hoorde was dus niet van de badkamer. Het regende en niet zo’n beetje ook.
Het was de bedoeling om deze dag naar Chengdu te rijden. Gelukkig lag dat op een afstand die te overzien was. Een paar honderd kilometer maar met een te verwachten gemiddelde snelheid van een veertig kilometer nog heel wat uurtjes rijden. Zonder ontbijt maar daar waren we op voorbereid. Als zo­genaamd noodpakket had iedereen een paar dagen geleden al blikjes, crackers en koek ingeslagen. (meer…)

9. DAGJE GUANXIAN

Heerlijk, we behoefden eens een keertje niet zo vroeg op te staan omdat het vertrek pas op 9 uur was vastgesteld. Om op alles voorbereid te zijn was m’n eerste gang naar het raam om naar het weer te kijken. Hmmm, droog, was m’n conclusie. Dat zou best nog wel eens aardig kunnen worden vandaag.
De drukte zestien etages lager was net een film. Een schier eindeloze stoet van auto’s, bussen, taxi’s en fietsers die voorbij trok. Ik maak er in ieder geval een foto van, zei ik tegen Lietje die slaperig vroeg of ik me niet eerst aan moest kleden. Toen we dat beiden gedaan hadden genoten we van een Euro­pees ontbijtje hoewel ik me een beetje inhield omdat de darmpjes wat haast le­ken te krijgen bij hun nuttige werk. Maar het was ook mogelijk dat dat werd veroorzaakt door de Paludrine (antimalaria) tabletten waarmee we met het innemen waren begonnen.
Omdat Guanxian maar een klein eindje rijden was vertrokken we niet meteen daarheen maar brachten eerst een bezoek aan een schildersatelier dat wil zeggen dat was de bedoeling. We arriveerden daar echter al om kwart over negen en dat was voor de ware artiest in China veel te vroeg. Omdat we geen zin hadden om de tijd wachtend door te brengen maakten we als oplossing een wandeling door de wijk. Dan lopen we meteen langs de markt, stelde Gerard voor en dat deden we dus. (meer…)