1. Inleiding
Na een slecht georganiseerde groepsreis die we einde 2005 in Ethiopië maakten, hadden we het even gehad met de dubieuze programma’s die Reisbureaus je soms voorschotelen. Altijd goed voor een mooi verhaal hoor, al die eindeloos durende ritten in aftandse busjes over onbegaanbare wegen met overnachtingen in krakkemikkige hotelletjes maar genoeg is op een gegeven moment genoeg. Volgend jaar gaan we gewoon een keertje op eigen gelegenheid naar een land dat in ieder geval over een redelijke infrastructuur beschikt spraken we na deze reis af.
(meer…)
2. Good morning, Vietnam
Zondag 10 december vliegen we naar Vietnam. Eerst met Lufthansa naar Frankfurt en daarna met Vietnam Airlines naar Hanoi waar we half acht plaatselijke tijd arriveren.
Vertrekken op zondagochtend. Dat is eigenlijk best lekker, het is niet zo druk op de weg en al helemaal niet als je om kwart voor zeven denkt te vertrekken naar Schiphol. Maar de eerste verrassing van deze reis staat buiten te wachten, een auto met bevroren ramen. Met zo’n dikke taaie laag die na krabben gelijk weer terugkomt. Verdorie, jongens, moet dat? Ik heb nog geen graadje vorst gezien deze winter maar wij willen nog niet vertrekken naar streken waar het echt warm kan zijn of moeder natuur laat gelijk haar tanden zien.
(meer…)
3. Het begon allemaal met een Solex
Maandag 11 december. Oppassen voor bromfietsers die het op je tas hebben voorzien hadden we als waarschuwing van het reisbureau mee gekregen. En op de stoep blijven, dan liep je het minste gevaar. Een goed advies, niks mis mee, alleen doe je daar niet veel mee in Hanoi en al die andere steden. Hanoi telt zo’n 3 of 4 miljoen inwoners en de helft daarvan heeft een bromfiets of scooter, die als ze niet rijden geparkeerd staan op de stoep. Maar gelukkig loopt het allemaal niet zo’n vaart en heeft niemand het op ons voorzien.
(meer…)
4. Disadvantaged youth
Maandag 11 december-vervolg. Je wilt met een fietstaxi op stap. Voor je hotel staan ten minste tien berijders van een dergelijk voertuig te wachten op een liefhebber voor een ritje. En je vraagt of ze bijvoorbeeld de weg weten naar the Bakery. Yes, roept de groep dan in koor. Yes, I will bring you.
Op goed geluk kies je er eentje uit en start de onderhandelingen over de prijs voor een ritje. Hundredthousand krijg je te horen en omdat je hebt gelezen dat men altijd teveel vraagt trek je een zuinig mondje om aan te geven dat je je niet kunt vinden in dat bedrag. How much, how much, dringt de aspirant vervoerder vervolgens bij je aan. Wat wilt u dan betalen? Je doet of je nadenkt en zegt vervolgens met het gezicht van een rasonderhandelaar – die je overigens niet bent – dat twentythousand je een heel redelijk bedrag lijkt voor het ritje. Kreunend proeft je tegenstander het aanbod. Twentythousand voor dat hele stuk naar the Bakery. Maar goed, hij wil je tegemoetkomen en verlaagt z’n aanbod naar eightythousand. Na nog wat heen en weer praten en je dreigement om dan maar te gaan lopen word je het uiteindelijk eens over fiftythousand en met een zucht neem je plaats in de overtuiging dat alles geregeld is en je kunt vertrekken.
(meer…)
5. Five eks el
Dinsdag 12 december. Een hele dag om bezienswaardigheden in Hanoi te bekijken. Met de fietstaxi, lopend, zittend, in het licht en ’s avonds in het donker. Een hele dag met verkeerslawaai, behalve in het park van oom Ho. Daar heerst rust hoewel, wie hollen daar zo lachend de trappen van het mausoleum af?
Nadat we gisteravond nog even een programma voor vandaag hadden samengesteld was het goed slapen geweest in de voortreffelijke bedden van hotel Galaxy. Een plezierig hotel dat aan een van de pleinen in het centrum ligt. Dat betekent dat er veel verkeer langs komt maar binnen merk je door de dubbele ramen nauwelijks iets van het lawaai.
Een snelle blik naar buiten tijdens een vroeg toiletbezoek, vier uur of half vijf, had me geleerd dat ze hier al vroeg op weg gaan. De bromscooters reden namelijk toen al in rijen voorbij. En dat gaat dus de hele dag door. Toen we gisteravond om een uur of tien bij ons hotel arriveerden was het ook nog aardig druk op straat. Iets minder dan overdag misschien maar voor Nederlandse begrippen veel verkeer. En wij kunnen er toch ook wat van. Ik heb geen idee of er net zoals bij ons een maximum snelheid van veertig kilometer voor brommers geldt. Een helm is trouwens ook niet verplicht. Slechts een handjevol rijders dat ik met zo’n ding op het hoofd zie. (meer…)
6. Halong bay
Woensdag 13 december. Vroeg op vandaag want we gaan naar de kust. De baai bij de plaats Halong is onze bestemming. Niet zo maar een stuk zee maar iets bijzonders. Voor de kust liggen daar namelijk honderden grote en kleine rotsachtige eilandjes. En daar gaan wij tussendoor varen, met een omgebouwde jonk, waarin we ook een nacht slapen. Reken niet op mooi weer staat in de reisgidsen. ’s Winters is het bijna altijd mistig met fijne motregen.
(meer…)
7. Day after day
Donderdag 14 december. Nog een ochtend varen en dan gaan we weer terug naar Hanoi. Daar is het gedaan met de rust en worden we meedogenloos ondergedompeld in de drukte van de grote stad. Want in Vietnam gaat dat altijd door. Day after day.
“Realiseer je je wel goed hoe mooi dit is,” zeg ik tegen mezelf als we in een roeibootje op een stuk zee varen dat volledig door rotsen is omgeven en alleen maar via een nauwe doorgang te bereiken. Want het is een heel bijzonder stuk natuur waarin we hier rond varen. Een stuk binnenzee waar niets anders te horen is dan het klotsen van het water tegen de boot en het gekrijs van een paar vogels.
Soms is het nodig dat ik mezelf even waarschuw. Ik wil er mee voorkomen dat ik het allemaal maar gewoon vind. Vaak realiseer ik me namelijk pas achteraf hoe bijzonder sommige dingen zijn. (meer…)
8. Hanoi trekt voorbij
Donderdag, 14 december-vervolg. Hoe we koffie drinken op een terrasje en genieten van een bijzondere variant van het nachtleven in Hanoi.
Het bezoek aan het Ilycafe was niet geweest wat we ervan verwacht hadden en het besluit om ergens anders koffie te drinken was dan ook snel genomen. We vinden wel wat, zeiden we tegen elkaar en op goed geluk waren we een richting ingeslagen. Een paar honderd meter verder hadden we al succes. Een klein zaakje met echte koffie en nu zitten we prinsheerlijk buiten op een terras met afmetingen anderhalf maal twee meter. Ik geniet van een echte dubbele Espresso en verbaas me over de film die zich voor me afspeelt. Stel je voor, een smalle straat in het centrum van Hanoi, veel eethuisjes, andere winkels die allemaal nog open zijn, straatverlichting die niet overhoudt maar alles volop in beweging.
Onmiddellijk naast ons zit een miniatuureethuis, eigenlijk is het meer een lange brede gang, waarbij de meeste bezoekers aan de overkant zitten op de hoek van een zijstraat. Op de stoep voor het eethuis staat een fornuis met een gasbrander van megaformaat. Vier jongens zijn bezig om vlees en groente te bakken in een grote wok. De oudste heeft het er echt druk mee en de andere drie assisteren alleen als het nodig is. (meer…)
9. Cherchez la femme
Vrijdag, 15 december. Lekker slenteren door de stad, bezoek aan de Literatuurtempel. En we bereiden ons voor op de reis naar Sapa
“En jij hebt werkelijk geen idee wat die vrouwen aan het doen zijn?” vraagt Ton terwijl hij aan een biertje nipt. “Misschien een massage,” opper ik. “Of ze zijn even lekker aan het shoppen.”
We komen er niet uit en vermaken ons daarom maar met de drukte beneden ons op het plein bij het Hoan Kiemmeer. Er zijn slechtere plaatsen op deze wereld om even uit te rusten na al het loopwerk dat we hebben verricht vandaag.
We waren vanochtend begonnen met de literatuurtempel en hadden daar een paar uur doorgebracht. Eindelijk mooi weer in Hanoi en dat was genieten.
Weet je dat deze tempel hier al bijna duizend jaar staat, had m’n alter ego me toegesproken. Hij had dat net in onze reisgids gelezen maar ik had even geen tijd voor hem. Had het te druk met foto’s maken. Mooie doorkijkjes, eeuwenoude bomen, een schoolklas die tekenles kreeg bij een galerij op een van de binnenplaatsen. (meer…)
10. Kedekkedeng, kedekkedeng
Zaterdag, 16 december. In negen uur met de nachttrein van Hanoi naar Lao Cai, vervolgens een paar uur met een busje naar Can Cau om de markt te bezoeken en alsof dat nog niet voldoende is een rit van een paar uur naar Sapa. Is dat een bijzondere vorm van ontspannen reizen? Eh, nee, hoewel, het lijkt allemaal erger dan het is.
(meer…)