De Zijderoute

INLEIDING
Na ‘Road to Songpan’ en ‘El condor pasa’ viel aan een verslag van onze ‘avonturen’ in weer een ver land niet te ontkomen. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik daar geen moeite mee had, sterker dat ik het wel leuk vond.
Deze keer de Zijderoute waarbij we van Beijing via Xian, Lhanzou, de Gobi, Turpan, Urumqi, Kashgar, de Karakorem highway naar Lahore als eindbestemming trokken. Een reis waarbij de gebeurtenissen als een lawine over ons heen werden gestort en er heel wat van ons uithoudingsvermogen werd gevergd.
Dit keer geen nauwgezet verslag van de reisbelevenissen. Het is meer een neerslag gewor­den van de indrukken, die ik in al die historische plaatsen van de zijderoute heb opgedaan.Indrukken die natuurlijk gekleurd werden door de vermoeidheid die vaak toe­sloeg en de soms primitieve omstandigheden waarmee we werden geconfron­teerd.

september 1997

WAAROM EIGENLIJK?

Je bent niet zo jong meer maar je wilt nog wel eens wat (zien).
Er zijn van die tochten, waarbij de ware reiziger alleen bij het horen van een naam al kriebels krijgt. Reiskriebels gevolgd door een onbedaarlijke lust om gelijk de reistas of rugzak te pakken en er vandoor te gaan.
Voorbeelden? Laat ik er een paar noemen. Wat zou je er van zeggen om een paar weken dwars door Siberië te trekken? Met de trein wel te verstaan. Of van een rit met de Orient-express?
De ‘Route Napoleon’ mag er ook zijn en heel gewild is een tracking door de Andes in de voetsporen van Pizarro.
Een absolute must is natuurlijk de oude zijderoute. In de voetsporen van Marco Polo dwars door China reizen van oost naar west of visa versa. Naar Pakistan, Oezbekistan en hoe al die landen verder mogen heten. (meer…)

EEN VLIEGENDE HOLLANDER

Zwaan kleef aan.
Waar het ‘m precies in zit is met een paar woorden moeilijk uit te leggen maar vliegen met de KLM is anders. Neem nou bijvoorbeeld die rechtstreekse vlucht waarmee wij ons van Amsterdam naar Beijing spoeden, 272 passagiers in een Boeing 747. Wij hebben een plaats vrij ver voorin het vliegtuig toegewezen ge­kregen en in ons deel heerst een beetje de schoolreisjessfeer, die ik me van vroeger herinner. Die uitbundige stemming van ‘ons kan niets gebeuren’. In dit geval wordt dat vooral veroorzaakt door een groep makelaars die voor een werk/plezier-reis op weg zijn naar Beijing. (meer…)

MAG IK EVEN PLASSEN?

Als de nood het hoogst is is de lavatory het meest nabij.
Wie zou er eigenlijk verantwoordelijk zijn voor de afmetingen en de inrichting van toiletten in vliegtuigen? Die man (of vrouw) moet toch op z’n minst door een vlaag van masochisme bevangen zijn toen hij op z’n tekentafel de ruimte creëerde waarin je je tijdens een vlucht noodgedwongen wel eens moet afzonde­ren.
Ook tijdens deze reis noopt aandrang in de onderbuik als gevolg van een flesje Navarro 1994 en nog wat ander drinken van soortgelijke herkomst me tot een bezoek aan één van deze gelegenheden.
De tocht erheen is op zichzelf al een gebeurtenis. Om verdwalen te voorkomen geven verlichte bordjes met een richtingpijl en het opschrift “Lavatory” de weg aan. Halverwege het vliegtuig wurm ik me daarom in een nauw gangetje dat toegang belooft en duw op goed geluk op één van de deuren omdat ik daar mid­dels een bordje met het opschrift ‘Push’ toe uitgenodigd wordt. Pas na een paar keer vergeefs pushen bemerk ik op buikhoogte een tweede verlicht bordje waarop ik na enig turen de tekst “Occupied” ontdek. (meer…)

DE HEMEL IS DICHTERBIJ DAN WIJ DENKEN

Hoe we tijdens onze eerste middag in Beijing hopeloos verdwalen maar dank zij de aanschaf van een grote plattegrond uiteindelijk toch de hemel als beloning ontvangen.
Kijk, die jongens – de meisjes ook natuurlijk – van de KLM hebben dat tijdstip van vertrek naar Beijing niet zomaar op vier uur ’s middags vastgesteld. In een eerste opwelling van onnadenkendheid veronderstelde ik dat we daardoor op een raar tijdstip op onze bestemming zouden arriveren maar toen ik m’n herse­nen even rustig hun gang liet gaan zag ik de oplossing opeens kristalhelder voor me.
Weet je wat? We vliegen voorlopig toch nog even. Een mooie gelegenheid om het uit te leggen. (meer…)

SHI ER

Natuurlijk hadden we in onze voorbereidingen een aantal lessen Chinees opgenomen. Een mondje reischinees om precies te zijn. Hoe dat is? Moeilijk vooral. Chinees is een klanktaal wat zoveel wil zeggen dat de toonhoogte waarmee je een woord uitspreekt medebepalend is voor de betekenis. Maar goed, tellen tot twintig en standaard uitdrukkingen als dank u wel, wat kost dat en goeiendag hadden we ons moeizaam eigen gemaakt. Dachten we al­thans. De harde praktijk in Beijing bracht ons al gauw aan het twijfelen. Shi er, uitgesproken ‘sjuh ur’ dus.
Beijing, Peking voor de wat ouderen onder de lezers die nog aardrijkskundeles hebben genoten, is op een warme nazomerdag meer dan zomaar een grote stad. Beijing is een vampier, die tijdens een lange dwaaltocht door z’n straten en pleinen langzaam je bloed opzuigt totdat je futloos en zonder energie niet meer verder kunt.
Ik schrijf deze tekst terwijl we op een overdekt terrasje vlak bij de Tempel van de Hemel zijn neergestreken. Moe want na een vliegtocht van negen uur hebben we ons aan het einde van de ochtend meteen in een verkenningstocht gestort en dan ben je na twee wandelingen van anderhalf uur waarvan er één bovendien een vergeefse zoektocht was wel even aan rust toe. En een koel biertje als je wilt voorkomen dat je ’s avonds opgenomen moet worden met acute uitdrogings­verschijnselen. (meer…)

I CLIMBED THE WALL

Over T-shirts van one dollar en nog veel meer.
Het deel van de grote muur bij Beijing dat we deze reis bezoeken, maakt minder indruk op me dan het traject waar we een paar jaar geleden waren. Kleiner, lager en bovendien is er als gevolg van het nevelige weer minder uit­zicht op de omgeving.
Na een half uurtje wandelen op de muur hebben we het wel gezien. We gaan weer terug en geven deze keer de voorkeur aan lopen boven de kabelbaan waarmee we omhoog zijn gegaan.
Bij een poortje worden we uitgeleide gedaan door een baardige Chinees die zich als krijger heeft verkleed en quasi dreigende gebaren maakt met z’n vergulde hou­ten zwaard. Voor een paar yuan biedt hij aan om samen met ons voor een foto te poseren. Wij hoeven niet zo nodig en bieden hem als troost een sigaret aan. Z’n tevredenheid over dat gebaar is groot en als contraprestatie wisselt hij de tien woorden Engels uit, waarover hij beschikt. (meer…)

WEER EEN HETE DAG IN BEIJING

In jaren niet zo veel in een park geweest.
Zijn er eigenlijk verschillen tussen de Efteling op een warme zomerse zaterdag en de ‘verboden stad’ in Beijing?
Zittend in het keizerlijk park, dat deel uitmaakt van het grote complex dat tot de val van de laatste keizer absoluut verboden gebied was voor gewone aardse stervelingen, weet ik er maar weinig te bedenken. (meer…)

ALS EEN ENGEL UIT DE HEMEL

 Hoewel, komen er engelen voor in het Boeddhisme?
 Is Beijing niet veel te groot om in drie dagen te bekijken?
Wat een vraag eigenlijk. Natuurlijk is die stad daar veel te groot voor. Met een aantal inwoners van 14 miljoen bestrijkt ze een oppervlakte van meer dan de helft van Nederland en dat betekent in wezen dat je aan drie weken nog niet eens genoeg zou hebben. Je moet je daarom beperken tot de dingen die je absoluut wilt of moet zien. Blijft overigens het probleem hoe je daar moet komen.
Als eerste mogelijkheid zijn daar de taxi’s waarvan er duizenden rijden. Voor een paar gulden kom je al een heel eind. Wel opletten of de ‘meter’ aangezet wordt en het kan ook geen kwaad om vooraf over de prijs te onderhandelen. Dat laatste valt echter lang niet altijd mee vanwege de geringe talenkennis van de doorsnee chauffeur.
Gewoon lopen kan natuurlijk ook maar dan kom je niet ver omdat de stad, zoals ik al zei, ongelooflijk uitgestrekt van oppervlak is. (meer…)

PEKING DUCK

Een Peking Duck wordt helemaal opgegeten, van kop tot staart.
Een bezoek aan Peking zonder dat je de befaamde Peking Duck hebt gegeten is net zoiets als Amsterdam bezoeken zonder rondvaart of Venetië zonder een gondeltocht.
Kortom, ook tijdens ons tweede bezoek aan de hoofdstad van China laten we ons verleiden tot een bezoek aan een restaurant dat gespecialiseerd is in dat ge­recht. Met z’n allen want een hele eend met z’n tweetjes zien we niet zo zitten. (meer…)