Je bent niet zo jong meer maar je wilt nog wel eens wat (zien).
Er zijn van die tochten, waarbij de ware reiziger alleen bij het horen van een naam al kriebels krijgt. Reiskriebels gevolgd door een onbedaarlijke lust om gelijk de reistas of rugzak te pakken en er vandoor te gaan.
Voorbeelden? Laat ik er een paar noemen. Wat zou je er van zeggen om een paar weken dwars door Siberië te trekken? Met de trein wel te verstaan. Of van een rit met de Orient-express?
De ‘Route Napoleon’ mag er ook zijn en heel gewild is een tracking door de Andes in de voetsporen van Pizarro.
Een absolute must is natuurlijk de oude zijderoute. In de voetsporen van Marco Polo dwars door China reizen van oost naar west of visa versa. Naar Pakistan, Oezbekistan en hoe al die landen verder mogen heten.

Het zal dus nauwelijks verwondering wekken dat wij onze keuze voor een reis­bestemming in 1997 op één van bovenstaande voorbeelden lieten vallen. De zij­deroute. Niet de volledige tocht want daarvoor is een maand te kort maar het deel door China en Pakistan tot Lahore.
Er zijn diverse reisbureaus die een dergelijke reis in hun programma hebben opgenomen. Naar keuze af te leggen als individuele reiziger of als deelnemer van een kleine groep.
Wij gingen na de nodige voorstudie in zee met het reisbureau VNC dat een reis van 31 dagen in een zogenaamde budgetuitvoering aanbood. Budget wil zoveel zeggen dat er voor vervoer en eenvoudige hotels wordt gezorgd. Voor maaltij­den, bezoeken aan bezienswaardigheden e.d. moet de reiziger zelf zorgen.
In september was het zover en vertrokken wij naar Beijing waar onze tocht van zo’n achtduizend kilometer door woestijnen en over hoge bergpassen zou aan­vangen.
Impressies over onze ervaringen tijdens deze reis zijn in de volgende hoofd­stukken weergegeven.