Donderdag, 14 december-vervolg. Hoe we koffie drinken op een terrasje en genieten van een bijzondere variant van het nachtleven in Hanoi.
Het bezoek aan het Ilycafe was niet geweest wat we ervan verwacht hadden en het besluit om ergens anders koffie te drinken was dan ook snel genomen. We vinden wel wat, zeiden we tegen elkaar en op goed geluk waren we een richting ingeslagen. Een paar honderd meter verder hadden we al succes. Een klein zaakje met echte koffie en nu zitten we prinsheerlijk buiten op een terras met afmetingen anderhalf maal twee meter. Ik geniet van een echte dubbele Espresso en verbaas me over de film die zich voor me afspeelt. Stel je voor, een smalle straat in het centrum van Hanoi, veel eethuisjes, andere winkels die allemaal nog open zijn, straatverlichting die niet overhoudt maar alles volop in beweging.
Onmiddellijk naast ons zit een miniatuureethuis, eigenlijk is het meer een lange brede gang, waarbij de meeste bezoekers aan de overkant zitten op de hoek van een zijstraat. Op de stoep voor het eethuis staat een fornuis met een gasbrander van megaformaat. Vier jongens zijn bezig om vlees en groente te bakken in een grote wok. De oudste heeft het er echt druk mee en de andere drie assisteren alleen als het nodig is.“Where you from,” vraagt er een en nadat ik hem verteld heb dat we uit Nederland komen wil hij vervolgens weten hoe lang we van plan zijn hier te blijven. Vragen die ik een keer of tien per dag mag beantwoorden want ze willen hier graag weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Ook in deze straat ontbreekt de bromfiets niet en voortdurend komen ze met veel geraas langs. Toe toet, daar passeren er weer twee en het meisje dat de klanten aan de overkant bedient, weet een botsing maar net te ontwijken.
Concurrentie is er genoeg. Naast de buren zit nog een eettoestand waar ze gekookte en gebakken mosselen verkopen. Ook daar is het druk. In Hanoi wordt veel en vaak gegeten is m’n indruk.
Er passeert een vrouw met een karretje dat volgestapeld is met pantoffels en ze kijkt even vragend onze kant op. Heb ik pantoffels nodig? Nee mevrouw, sorry, ik heb deze reis speciaal een paar van huis meegenomen en ik maak een handgebaar om uit te drukken dat het me spijt maar dat haar sloffen ondanks hun kleurenrijkdom niet op m’n verlanglijstje staan. No no, thank you, en ze sloft weer verder. Wat een wereld, vijf over acht en de straathandel gaat maar door. Waar kan dit allemaal? Ah yes, in Hanoi.
Hè, lekkere koffie, echte Italiaanse, een halve Euro voor een Cappuccino. We hadden hier ook een Pizza kunnen eten of een pastaschotel. Wel eens opgemerkt dat die Pizza internationaal is? Of je nou in Zuid Amerika zit of in China, in Kenia of waar ook ter wereld, op het moment dat je de lokale pot even niet ziet zitten is er altijd wel een zaak waar je een Pizza kunt bestellen. Margaritha, Quatro staggioni, pizza napoletania of frutti di mare,  het moet al gek lopen als je niet slaagt.
De meisjes voor de bediening van de tafeltjes aan de overkant hebben het druk en steken voortdurend gehaast over met volle of lege borden en eetkommen.
Ondertussen gaat de stroom van voorbijgangers rustig door. Een vrouw duwt een bakfiets voort die volgeladen is met garen en band. Daarachter lopen er twee met draagmanden aan een juk waarop plastic spullen liggen. Weet je wat het erge is? Dat ze nooit iets verkopen. Ik heb het althans geen enkele keer gezien. Akkoord, die paar dagen van mij zijn natuurlijk niet maatgevend voor de omzet van de straathandel in Hanoi maar een ding weet ik wel zeker, rijk worden ze er niet van.
De jongen van Where you from wordt geroepen om te helpen. Er moet weer gebakken worden. Ik vraag me af hoe oud de jongens zijn. Achttien, negentien? Ik slaag er niet in om de leeftijd van de mensen hier te schatten. Hij kan zestien zijn maar net zo goed drieentwintig.
Toe toet, er komt een meisje aan op een scooter die voor ons stopt. Achterop staat een grote rijstketel die voor ons eethuis bestemd is. “Opzij,” roept ze tegen de jongens en moeiteloos draagt ze een hoeveelheid rijst voor een weeshuis naar binnen.
Deze winkelstraat geeft onderdak aan de meest wonderlijke zaken. Ze zijn allemaal klein en smal, het lijkt wel of ze hier niet breder mogen bouwen dan 3 meter.
Het wordt wat rustiger in het eetcafé en de bazin verschijnt in de deuropening om de gang van zakken in ogenschouw te nemen. Ze heeft de wind er goed onder. Niet alleen rekent zij af maar ze geeft ook links en rechts bevelen als er niet snel genoeg gewerkt wordt. Ik ontdek dat de zaak ook als afhaalrestaurant fungeert. Voor me staat al een tijdje een scooter met twee mensen te wachten. De bestuurder betaalt op een gegeven ogenblik wat aan de afrekendame en ontvangt een plastic tas met twee plastic bakjes. Even wat te eten halen bij de afhaalViet. Twee van de vier jongens die bij het bakken assisteerden staan nu midden op straat en klampen iedereen aan om ze op hun eethuis te wijzen.
Toetoe-toet. Scooter na scooter. Een stel Europese toeristen komt langs en kijkt bij ons restaurant naar binnen of er wat te eten is. Kom gerust binnen mensen, pizza’s, tosti’s, net als thuis. En het gaat maar door maar wij moeten verder.
Nadat we afgerekend hebben lopen we naar het meer om kaartjes voor de waterpoppenshow over een paar dagen te halen. En we doen een laatste poging om het Café au Lac te vinden maar ook dit keer weer vergeefs, ondanks vragen aan voorbijgangers.
Maar goed dat er een ander groot restaurant aan de rand van het meer staat. Aan de drukte te zien aardig populair. Wat zullen we doen, nog een koffie? We bekijken op ons gemak de kaart en ontdekken dat ze hier grote sorbets en ander ijs verkopen. Dan is de keuze eenvoudig en vijf minuten later zitten we met z’n vieren ijs te lepelen. Lekker? Uitstekend zelf, van Italiaanse kwaliteit.
Om tien uur vinden we dat we genoeg hebben gedaan vandaag. We wandelen terug naar het hotel waar ik bij de Receptie probeer om onze kamer morgen tot het einde van de dag te reserveren. Desnoods tegen betaling. We gaan morgenavond namelijk met de nachttrein naar Sapa en het lijkt me wel lekker om aan het eind van de dag nog even te douchen en schone kleren aan te trekken. Een mooi idee maar de vlieger gaat helaas niet op. Het hotel is voor de volgende dag al volledig volgeboekt en ze kunnen hun gasten niet tot zes uur laten wachten tot ik klaar ben. Maar we kunnen in ieder geval tot twaalf uur ’s middags van de kamer gebruik maken en daar zullen we het mee moeten doen.
Vannacht nog een keertje lekker slapen want of dat in de slaaptrein naar Sapa een succes wordt moet je maar afwachten. En ik doezel in met beelden van Halong Bay en dat wonderlijke straatje nog op mijn netvlies. Wonderlijk.