Een masterclass koken volgen. Moet je beslist doen als je in Vietnam bent. En fietsen natuurlijk.
Fietsen in Vietnam, daar kon ik me nog wel iets bij voorstellen maar wat een kookcursus inhield was me volkomen onbekend. Dat zal dan wel ergens bij een restaurant in de keuken zijn was de voor de hand liggende gedachte. Of thuis, bij een particulier.
Voor de receptie van het Life heritage Resort  Hotel in Hoi An was onze vraag naar een mogelijkheid echter gesneden koek. Ah, u wilt een keertje koken, yes. Geen punt, wij geven u wel op. Heeft u nog voorkeur voor een dag? We kozen voor de zaterdag.Het is een beetje miezerig weer als we ons ’s ochtends om kwart voor acht in het Hai Scout Café in de Nguyen Thai Hocstraat melden.
Cooking? Yes, we zijn op het juiste adres en we zijn niet de enigen. Tussen de tien en vijftien overwegend jonge stellen hebben zich hier met dezelfde bedoeling gemeld.
De helft of wat meer afkomstig uit Australië dat Vietnam als vakantieland heeft ontdekt. Je moet even aan ze wennen, de Aussies. Er zitten nogal wat bonkige figuren bij, niet de mooiste mensen, maar na de kennismaking blijken het geschikte mensen te zijn, om mee uit koken te gaan bijvoorbeeld.
Nadat we betaald hebben worden er twee groepen geformeerd die eerst een bezoek aan de markt gaan brengen. Ons doel zijn de diverse groentekramen en onze begeleidster vertelt ons allerlei wetenswaardigheden over de groenten en kruiden die hier verkocht worden. Het is de bedoeling dat we daar straks mee gaan werken. Bij het Scout café denk ik nog maar dat is helemaal niet de bedoeling.
Wij wandelen naar de rivierboulevard waar we op een boot stappen die ons vervolgens in een klein half uurtje over de brede Hoi An river naar de Red Bridge Cooking School brengt. Een mooie gelegenheid om onderweg foto’s te maken van vissers die onvermoeibaar hun netten uitgooien en weer inhalen. Je moet er wel een aanhouder voor zijn want de vangst is gering.
De Cooking school verrast me. Waar ik dacht bij een restaurant terecht te komen waarvan de eigenaar er wat bijklust met kookpartijtjes voor toeristen, arriveren we bij een professioneel ingerichte instelling die dagelijks kookcursussen blijkt te draaien voor groepen.
En na een korte introductie staat iedereen in een van de bijgebouwen achter een gasstel, klaar om aan de slag te gaan. Onze instructeur is nog jong, ik schat zijn leeftijd op dertig, maar een vakman.
Niet alleen beheerst hij zijn beroep als kok maar hij presenteert het met een droge humor die bij iedereen aanslaat. De tijd vliegt daardoor werkelijk om.
We beginnen met de bereiding van eggplant, aubergine dus. Voor de liefhebbers doe ik alle recepten bij dit hoofdstuk.
Om het tempo er in te houden lopen er wel tien meisjes rond om te assisteren. Ik moet eerst twee kopjes water met citroengras en een theelepel zout in een aardewerk pot aan de kook brengen. Dat moet toch niet te moeilijk zijn voor een man die thuis regelmatig een maaltijd op tafel tovert.
Maar al wat er gebeurt, no cooking of my water. Zet dat gas dan wat hoger, man, fluister ik zacht in me zelf.
Maar dat valt tegen. Dat wil zeggen, de brander van mijn gasstelletje presteert maar een miezerig vlammetje en draaien aan het gaskraantje geeft geen verbetering.
Hallo, hallo, en ik zwaai naar een van de assistentes. Hallo, no gaz.
Met een blik die je zou kunnen vertalen als, d’r zal eens een keer geen man bij zitten die wat te zeuren heeft, komt ze naar me toe en begint vastberaden aan het gaskraantje te draaien. Zonder succes, zo dom ben ik nou ook weer niet, en ze roept er een jongeman bij die kennelijk voor de techniek moet zorgen. Twee minuten later heeft die een nieuw gasflesje gemonteerd en kan ik weer mee doen. Te laat om m’n kopjes water nog aan de kook te krijgen maar de bereiding van de aubergine gaat me daarna goed af.
Onze keukenmeester heeft zich ondertussen voorbereid op het volgende nummer. Verse lenterolletjes waarbij we de velletjes rijstpapier zelf zullen klaarmaken.
We hebben natuurlijk allemaal wel eens een batter klaargemaakt, is zijn veronderstelling. Voor pannenkoeken of flensjes en daar is niks mis mee maar dat lijkt niet op de batter voor ricepaper. “What do we need for this batter?”
Helemaal in de ban van zijn vraag pijnig ik mijn hersens met zijn vraag. The batter. Maar wat is in hemelsnaam een batter?
Het antwoord blijkt rijst te zijn. Witte rijst met hele korrels. Vietnamese rice bij voorkeur. Geen rijst voor rijstepap, en al helemaal geen Lassierice.
Om het allemaal niet te moeilijk te maken was de batter al voor ons klaargemaakt. Het beslag dus voor het geval je dat nog niet begrepen hebt.
En vol ijver gaan we aan de slag met stoompannen die de assistentes ondertussen op onze gasstelletjes hebben gezet.
Ik slaag er in om een mooi dun ricepapiertje te maken en dat te vullen met de garnaaltjes en kruiden. De makers van het programma hadden al voorzien dat we honger zouden krijgen van al dat gekokkerel en we mogen deze culinaire prestatie meteen opeten met een zoetzuur sausje waarvan we het recept meekrijgen voor thuis.
Lekker? Het smaakt perfect. De lekkerste fresh rice rolls sinds ons vertrek uit Nederland.
Wij storten ons daarna vol enthousiasme op de vervaardiging van gevulde pannenkoekjes. For a Hoi An pancake you need a batter of dried rice floor, water, salt and turmeric powder, houdt de meester ons voor. “And of course a frying pan because no pan, no pancakes.”
Dit is echt leuk om te doen. Door de andere deelnemers wordt dat trouwens ook zo ervaren. Mannen die thuis nog geen ei kunnen bakken krijgen hier iets van een Baucuse in de dop.
De chef heeft al weer iets anders voor ons. te doen. Decoration. Natuurlijk is de smaak van een gerecht het belangrijkste maar die wordt beïnvloed door de manier waarop het gerecht wordt opgediend. Food decoration en hij laat zien hoe je van een tomaat prachtige bloemen kunt maken en van een strook courgette een lelie. Voorzichtig bij het snijden, houdt hij ons voor. “De messen zijn scherp. Wij in Vietnam snijden daarom altijd van ons af als we een tomaat schillen. I know dat jullie dat anders doen. Jullie snijden naar je toe. But why, the tomatoe is red already!”
Na afloop van deze cursus eten we met z’n allen in het restaurant. De gerechten die we zelf bereid hebben en nog veel meer. Erg lekker.
En als we weer thuis zijn gaan we beslist een keer aan de gang om daar ook zoiets klaar te maken.
De kinderen een keer verrassen met fresh rice paper springrolls.

Meer over de Red Bridge Restaurant & CookingSchool
Adres Thon 4, Cam Than
Hoi An
Vietnam

www.visithoian.com