Dumas in het Stedelijk
Dumas. Wie was dat ook al weer? Ik vergeet namen altijd maar kon me herinneren dat ik wel eens wat tekeningen van haar had gezien. Dat wil zeggen, foto’s ervan in een tijdschrift of in een krant. Maar dat is in mijn ogen niet de manier om een kunstwerk op waarde te schatten. Je moet zoiets in het echt zien. Ik vergelijk het wel eens met een film. Die kan je thuis bekijken op je TV maar dat is toch niet te vergelijken met het beeld dat je in een bioscoop te zien krijgt. (meer…)
Deux jours, une nuit
Je bent ziek geweest en als je weer aan het werk denkt te gaan krijg je te horen dat je ontslagen bent.
Een vriendin bij het bedrijf waar je werkt is het daar niet mee eens. De voorman van het bedrijf heeft je ontslag namelijk aan je collega’s voorgesteld waarbij hij dat in verband bracht met de jaarlijkse bonus van 1000 Euro. Die zou vervallen als ze voor het handhaven van jouw functie zouden stemmen.
Bij de stemming hadden de meesten voor zichzelf gekozen. “Ik heb niet tegen jou gestemd,” legt één van hen later uit. “Ik heb voor mijn bonus gestemd.” (meer…)
C’est la vie
C’est la vie is de verzamelnaam waaronder ik de circa tweeduizend columnachtige bijdragen rangschik die ik de afgelopen dertig jaar heb geschreven onder de namen Gajus, Erjee en Erjeetje.
Een deel daarvan is opgenomen in dit hoofdstuk van de website en natuurlijk wordt deze regelmatig aangevuld met nieuwe afleveringen.
154. Over de tuin van het Rijksmuseum, Calder en de Regulierspoort
Je hebt het Rijksmuseum natuurlijk al een keer bezocht na de opening. Twee keer al? Nee, prima, en als liefhebbers raak je er waarschijnlijk nooit uitgekeken maar ben je toen ook in de tuin geweest? Denk het niet hè? Nee, ik ook niet. Maar daar hebben we eergisteren iets in gedaan. Ze hebben er namelijk werk van Calder opgesteld en het is bijzonder. Zowel de tuin als die objecten. (meer…)
WANDELEN IN AMSTERDAM NOORD
Of we vaak in Noord komen? Tegenwoordig nauwelijks maar dat was niet altijd het geval. Tot mijn pensionering kwam ik er vijf keer per week. Ik werkte er namelijk maar zag dan alleen maar een paar straten in de buurt van de Hollandse Draad en Kabelfabriek, bij insiders bekend onder de merknaam Draka.
Mevrouw erJeetje kent Noord van de tijd dat ze er woonde tot haar vader door de Shell werd overgeplaatst naar Delft en de familie dientengevolge verhuisde naar Voorburg.
Amsterdam Noord was tot de jaren veertig het industriële deel van de stad. Met scheepsbouw, Ketjen, Stork, Shell, Kromhout, Draka en nog een rits andere fabrieken aan de oevers van het IJ. Daarachter lagen de woonwijken voor de werknemers van die bedrijven. (meer…)
153. De Animaris suspendisse verlaat het nest
Al bijna 25 jaar verbaast de kunstenaar Theo Jansen de wereld met zijn van plastic buis gemaakte ‘beesten’ die aangedreven door windkracht in staat zijn om zelfstandig over zandvlaktes te wandelen. Voor iedereen die het een keer heeft gezien een fascinerend schouwspel.
Afgelopen zaterdag – 3 mei – was de sluitingsdag van de expositie in de voormalige turbinehal van de Haagse Electriciteitsfabriek. Het aardige was dat daarbij aan het eind van de middag de in de voorgaande maanden gemaakte Animaris Suspendisse de hal verliet en door een groep vrijwilligers naar het strand tussen Scheveningen en Kijkduin werd gedragen. Dwars door de stad met muziek. (meer…)
Van New York naar Amstelveen
Een reisje naar New York met bezoeken aan het Guggenheim en het MoMA staat nog steeds op m’n wensenlijstje maar of het er nog van komt is een vraagteken. Daarom was het een aangename verrassing dat we vanaf 5 april in Amstelveen terecht konden voor een keuze uit de befaamde verzameling van het Guggenheim Museum.
De tentoonstelling In het Cobra Museum laat schilderijen zien van grootheden als Jackson Pollock, Mark Rothko, Willem de Kooning en Sam Francis met daarnaast werk van minder bekende pioniers uit de naoorlogse periode. (meer…)
Het Grand Hotel Budapest
En al weer trakteerde maart ons op een lentedag. Wij gebruikten hem voor een rondje Amsterdam waarbij we van plan waren om gelijk een bezoek te brengen aan Tuschinski om de film Grand Hotel Budapest te zien. Dat laatste had als gevolg van een foutje in onze tijdsplanning enige voeten in aarde. Om naar de met vijf sterren door de gezamenlijke filmcritici gewaardeerde film te kijken moesten we toch even wachten vertelde het meisje aan de balie. De film was namelijk al twintig minuten bezig en de volgende voorstelling begon om half vier. Wij waren er van uitgegaan dat de film om twee uur zou beginnen. (meer…)