Hoe het allemaal gekomen is en we op 2 oktober vertrekken naar Zuid-China. Met Cathay Pacific naar Hong Kong en daar vandaan met China Southern Airlines naar Xiamin. Bijna dertien uur vliegen en ook nog een uur of vier wachten.

Waarom we voor de vierde keer naar China gaan? Je bedoelt de reden? Tsja, goeie vraag. Omdat er zoveel te zien is natuurlijk maar er is meer.
Onze eerste reis naar dat immens grote land maakten we in ’95 en was meteen een schot in de roos. Road to Sonpan noemde ik toen na afloop mijn verhaal en het beschrijft een lange aaneenschakeling van veel regen, hindernissen, geblokkeerde wegen maar ook prachtige landschappen, boeiende bevolkingsconcentraties en nog veel meer bijzondere voorvallen. Juist daardoor werd deze reis zo bijzonder omdat hij in alle opzichten afweek van de gladde en geoliede programma’s die je meestal afwerkt.
Toen we daarom van het voorjaar in de Reisbrochure van Special Traffic lazen dat Gerard Korsten (onthoudt die naam) bezig was met de verkenning en voorbereiding voor een nieuw te ontwikkelen reis naar Zuid-China was onze belangstelling meteen geprikkeld. Die zouden wij ook wel willen meemaken.
Even voor de duidelijkheid, Gerard K. was de reisleider tijdens de reis die ik net beschreef en heeft daar zoveel bijgedragen aan het welslagen dat onze groep hem toen na afloop het predikaat ‘Meester reisleider’ verleende.

Terug naar de aankondiging in het voorjaar. We bleken niet de enigen te zijn die belangstelling toonden en dat resulteerde uiteindelijk in de realisatie van de plannen. Achttien liefhebbers konden mee en vandaag, het is zaterdag twee oktober, is het zover. We zullen vertrekken.
Het is de dag van de grote demonstratie op het Museumplein in Amsterdam, de zon doet z’n best en de jongste zoon brengt ons om half twaalf naar Schiphol. Plezierig tijdstip wel. Je hoeft je niet te haasten en hebt voldoende tijd om te ontbijten en de ochtendkrant te lezen.
‘Meer dan 200.000 demonstranten verwacht’ kopte de voorpagina.
Op Amsterdam Airport zoals de nationale luchthaven in het buitenland wordt genoemd, is het druk. Zeer druk alsof het niet demonstrerende deel van Nederland heeft besloten om het land te ontvluchten.

We zullen vliegen met Cathay Pacific, een maatschappij waarmee we nog niet eerder hebben gevlogen. Bij de incheckbalie wacht ons de eerste verrassing van deze reis. We worden begroet door Gerard. Volgens het reisschema dat ons werd toegestuurd zou hij zich pas in Hong Kong bij de groep voegen. Hij herkent ons onmiddellijk en ik vind dat knap van iemand die in de negen jaar die verlopen zijn na onze kennismaking, toch duizenden mensen moet hebben begeleid. Nog grappiger dat hij zonder nadenken meteen een aantal momenten uit die reis van negen jaar geleden naar voren haalt. Weet je nog dat we na een dag rijden niet verder konden en we overnachtten in dat hotel waarbij je in de kamer beneden je kon kijken.
Hij vertelde dat hij soms zelfs delen uit Road to Sonpan gebruikte als hij aspirant reisleiders instrueerde.
Ja ja ja, die eerste reis naar China. Ik zie het weer helemaal voor me. De geblokkeerde wegen, de overstromingen, de bagage die niet was meegekomen, de buschauffeur die weigerde om onze koffers mee te nemen. Ik ben benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Een zware reis stond in de beschrijving, met lange ritten. Maar ik heb drie opschrijfboekjes bij me en tien filmrolletjes, daar zal het in ieder geval niet aan liggen.

We maken kennis met de andere mensen uit onze groep, drentelen nog wat rond in de taxfreewinkels, eten en drinken wat in een van de vele restaurants en dan is het tijd om in te stappen. Niet al te ruime zitplaatsen maar we zitten gelukkig aan de zijkant. Lia aan het raam en ik aan het gangpad.
We vertrekken precies op tijd en ik probeer het me gemakkelijk te maken als voorbereiding voor de lange vlucht. Vliegtuig is van het type Airbus, elke stoel is voorzien van een klein TV-schermpje met keuzemogelijkheden, een tasje voorziet de passagier van slofjes en tandenborstel. Hoofdkussen, deken, deze maatschappij heeft het beste met ons voor.
Elf uur vliegen is lang. Als gevolg van het tijdverschil van zes uur zullen we ’s ochtends om een uur of acht in HongKong arriveren. Tijd genoeg in ieder geval om te slapen en na de avondmaaltijd wordt het licht in de cabine op een laag pitje gezet. Lezers van m’n eerdere reisimpressies weten dat ik deze kunst niet beheers. Slapen in een vliegtuig. Ik kan trouwens ook niet vliegen in een bed maar dat terzijde. Langzaam verstrijken de uren, ik maak een wandelingetje door de gangpaden om de kramp in m’n benen te verdrijven, m�n neus prikkelt door de droge lucht in het vliegtuig. Half drie Hongkongtijd pas, het schiet nog niet echt op.

Om half zeven gaan de lichten weer aan en krijgen we het ontbijt opgediend. Een boerenomeletje staat op de menukaart. Het blijkt een complete maaltijd te zijn. Ik verbaas me iedere keer weer over de maaltijden in een vliegtuig. Wat mij betreft zou een simpel belegd broodje met koffie voldoende zijn als ontbijt. In plaats daarvan staat er een dampende bak met omelet, gebakken aardappelen, worst en gevulde tomaat op de uitklaptafel voor me. Maar even niet besluit ik en ik beperk me tot het apart uitgedeelde warme bolletje brood.
Nog een half uurtje, dan arriveren we in Hong Kong.

Even na half acht landen we op de nieuwe luchthaven. Het is een eind wandelen naar de transfer maar dat is niet erg, we hebben de tijd. De vlucht naar Xiamin vertrekt pas over een uur of drie. Met winkels bekijken, een beetje slenteren en een nadere kennismaking met de andere reizigers in onze groep korten we de tijd.
Eigenlijk gaat het allemaal nog vlugger dan ik verwacht. Voor je het weet vliegen we al weer en om half een zijn we dan eindelijk op de plaats waar onze trektocht zal beginnen, Xiamin.