Natuurlijk zijn we in Kröv naar het wijnfeest geweest. Net zoals veel andere kleine plaatsen – met 2500 inwoners mag je toch van klein spreken – beschikte het dorp over een fraai gebouw met een zaal waarin je met gemak de helft van de inwoners kon onderbrengen.
In plaats van wijnfeest zou je overigens beter van een oogstfeest kunnen spreken en ze noemden het hier inderdaad Weinlesefest.Al die wijndorpen organiseren dergelijke festiviteiten tijdens of vlak voor de druivenpluk. Het eigenlijke wijnmaken is dan net begonnen maar voor dat je daar het eerste glas van kunt drinken ben je een paar maanden verder. Of je moet Federweiszer of Neuwein lekker vinden. Dat is een “wijn” die wordt gemaakt als druivenmost nog niet volledig is uitgegist. De suikers die dan nog aanwezig zijn geven de drank een zoete smaak. Zit boordevol vitamine B wat ook niet weg is. In Frankrijk noemen ze het bourru. De naam wijn moet je met een korrel zout nemen.
Het feest in Kröv duurde van vrijdag tot zondag met de presentatie van de weinprinzessin van dat seizoen en optredens van de plaatselijke gymnastiekvereniging en een dansgroep. Een muziekgroep zorgde voor de muzikale begeleiding van alle activiteiten en verder was het de bedoeling dat er veel wijn werd gedronken. Wij bezochten de openingsavond, brachten er een aantal uurtjes door en zochten daarna een rustige lokaliteit op om bij te komen van de oorverdovend harde popmuziek en om wat te eten. We zijn wat te oud voor wijnfeesten concludeerden we. Niet voor wijn en hoewel de witte Riesling voor een rooddrinker als ik even wennen was smaakte die steeds beter.
Wat doe je nog meer tijdens zo’n midweekje? Paar stadjes bezoeken, het weinlehrpfad  bewandelen en fietsen natuurlijk. Vijftig fietsen staan bij ons op u te wachten om gehuurd te worden, vertelde de VVV in een foldertje. Een goed idee vonden we en begaven ons na het ontbijt welgemoed naar het kantoortje in het centrum. Een uitstekend idee zelfs, zo goed dat vijftig andere liefhebbers ons al voorgegaan waren. Maar geen nood vertelde de vriendelijke jongeman achter de balie. Er was ook nog een particulier die fietsen verhuurde. Gewapend met een plattegrondje waarop hij het adres van een meneer Müllers had aangegeven gingen we op jacht. Het was even zoeken maar toen we een groot bord zagen waarop de aanwezigheid van Gästezimmer en Fahrradverleih werd aangegeven wisten we dat we goed zaten.

We moesten achter zijn begrepen we daarna van Herr Müllers en nadat hij de deur van zijn kelder had geopend werden een stuk of twintig fietsen zichtbaar. Geen nieuwe, dat was duidelijk. Misschien nog wel gevorderd door de Duitsers in ’40-’45 flitste even door m’n hoofd maar dat verdrong ik. We kunnen niet bezig blijven met die oorlog.
Het werd kortom even zoeken, er moesten wat zadels hoger of lager gezet worden, maar na vijf minuten gingen we toch op weg naar Bernkastel. Gewapend met een achtgaatssleutel, een bandenplaksetje en twee stevige sloten voor als we de fietsen ergens wilden parkeren. Alleen maar vlakke weg had meneer Müllers ons verzekerd. Gewoon de rivier volgen en bij de tweede brug oversteken. Dat deden we dus en afgezien van een paar miniklimmetjes was het een heerlijk tochtje.

Door kleine dorpjes, langs de druivenvelden. Beetje wennen aan het remsysteem op de fiets met een terugtraprem achter en handrem voor maar als het moest kwam iedereen op tijd tot stilstand. Alleen vond ik na een paar kilometer dat m’n fiets niet echt tot de lichtlopende klasse behoorde. Tijdens een korte inspectie bij de eerste halteplaats met koffie werd de oorzaak rap duidelijk. Het achterwiel liep aan. Een uitdaging voor de technische man in ons groepje en met de meegenomen sleutel en een steen als vuisthamer stond dat wiel na een handvol minuten beter in het midden dan het misschien ooit gestaan had.

Dat de mecanicien het zadel op zijn eigen leenfiets al eerder had versteld mag ook niet onvermeld blijven. De stand daarvan, schuin omhoog, verschafte geen echt plezierige zit en valt het best te omschrijven als prostaatvergruizend. Ook hier bracht de meegenomen sleutel verlichting.

Vijftien kilometer was het naar Bernkastel waar we een paar aangename uurtjes doorbrachten.

En inderdaad, daarna wachtten ons vijftien kilometer terug naar Kröv met als bijzonderheid dat het windstille weer van ’s ochtends plaats had gemaakt voor een windje tegen. Dat deed me even denken aan strandbezoeken uit m’n jeugd. Ook op de fiets, van Amsterdam-zuid naar het strand bij Bloemendaal. Als je dan in de namiddag verbrand, zanderig en moe terug reed had je ook altijd wind tegen. De twintig vijfentwintig kilometer die je ’s ochtends fluitend en moeiteloos had afgelegd werd een lang, pijnlijk stuk afzien.

Maar met 250 jaar gezamenlijke fietservaring lach je om zo’n stukje fietsen en met een korte stop onderweg om de druivenpluk te bekijken legden we de afstand zelfs nog sneller af dan ‘s ochtends.
“Een eitje,”zeiden wij tevreden tegen elkaar. “Volgende keer doen we de dubbele afstand.”
Die volgende keer kwam er niet meer van.
Mocht je ook plannen hebben om in die buurt te gaan fietsen dan kunnen wij een positief advies uitbrengen.
Fietsen langs de Moezel? Een eitje.

02-11-2008
erJeetje