Vorig jaar brachten we een midweek door in de Pfalz en dat beviel zo goed dat we een paar maanden geleden besloten om in dezelfde periode, eind september, weer een bezoek aan Duitsland te brengen. De voorkeur ging ook deze keer naar een wijngebied uit, liefst niet te ver weg, en de keuze viel daarom op de Moezel.

Kamers reserveren gaat tegenwoordig heel gemakkelijk via internet, bovendien kan je dan al een kijkje nemen bij alle gelegenheden die accommodatie in welke vorm dan ook aanbieden. Geen hotel hadden we besloten maar het liefst op een wijnboerderij. Die beschikken meestal over een aantal gastenkamers met ontbijt en je krijgt tijdens zo’n kort verblijf gelijk een beetje een indruk hoe het er op zo’n bedrijf aan toe gaat.
Dat reserveren viel echter nog geeneens mee. We waren wat aan de late kant en de meeste aanbieders waren al bezet. Maar de aanhoudster won en zo vonden we toch nog twee kamers op de Staffelterhof in Kröv, een van de wijndorpen aan de Moezel.

Hoe ver is het rijden naar Kröv? Dat hangt natuurlijk van je startplaats af. Via Maastricht, door België en vervolgens Duitsland rijd je er vanaf Amstelveen bijna in een rechte lijn op af. Afstand een dikke vierhonderd kilometer.
Wij hadden met Gerd en Gundi Klein, eigenaars van de Staffelterhof, afgesproken dat we rond de klok van vier zouden arriveren maar troffen bij onze aankomst aanvankelijk niemand aan bij de grote wijnboerderij aan de rand van het plaatsje. Maar de deuren stonden open dus er moest toch op z’n minst iemand in de buurt zijn. We besloten daarom om maar om het woonhuis heen te lopen naar de bedrijfsgebouwen aan de achterzijde en troffen daar uiteindelijk iemand die bezig was om de inhoud van twee grote stalen bakken door elkaar te roeren. Met z’n blote handen en de geur van gistende druiven was onmiskenbaar. “Zwei Minuten,” zei hij na m’n Guten Tag en even daarna kwam hij naar ons toe en kregen we allemaal een nog vochtige hand die paars was van het druivensap. Dat was onze eerste kennismaking met Gerd Klein, de eigenaar van het bedrijf die zich verontschuldigde voor de geïmproviseerde ontvangst. Gundi, z’n echtgenote, had de dag ervoor een slechte kies laten trekken maar had daarna zo’n pijn gekregen dat ze weer naar de tandarts was. Als we even mee wilden lopen zou hij aanwijzen waar we de auto konden neerzetten en een eerste glaasje wijn drinken want daar hadden we vast wel trek in. Het werd op de bank voor het woonhuis een licht mousserende Rieslingachtige witte wijn die zo goed smaakte dat ook een tweede glas soepel naar binnen gleed. Mosecco zag ik op het etiket staan en dacht een pientere opmerking te maken door op te merken dat het me een beetje deed denken aan Prosecco, een uit Italië afkomstige mousserende witte die in Nederland de afgelopen twee jaar niet aan te slepen is. Verkeerde opmerking? Onze gastheer moest in ieder geval eerst even wat wegslikken, streek een paar keer door z’n prachtige knevel, maar gaf vervolgens een korte verhandeling over champagne, sekt, secco en perlweinen. En dat secco in Prosecco had niets met het mousserende karakter van de wijn te maken, dat was gewoon de naam van de druif waar die Italianen slim gebruik van hadden gemaakt.
Mosecco, prosecco, voor Gerd was het in ieder geval tijd om weer aan het werk te gaan. Die Gundi kwam nog niet opdraven en als we hem maar wilden volgen dan zou hij ons even de kamers wijzen. En zo gebeurde het dus.

De kamers waren eenvoudig maar schoon, we spraken met elkaar af om ons even op te knappen en een half uurtje later gingen we op weg, richting dorpskern. Voor een eerste verkenning van de plaats, om iets te eten en om een glaasje wijn te drinken. Want een ding was me in ieder geval duidelijk geworden. Mosecco maakt dorstig.