Er zijn mensen die Duitse wijn niet te drinken vinden. Zeggen dat die een zure of nog erger, wrange bijsmaak heeft. Hun ervaring is waarschijnlijk gestoeld op de goedkope flesjes witte die vele jaren geleden in de supermarkt voor een paar gulden te koop lagen. Het speelde in de tijd dat een aantal te bijdehante Oostenrijkse wijnboeren dacht een oplossing te hebben gevonden voor hun witte wijn die een soortgelijk imago met zich mee droeg. Zij mengden als zoetstof een hoeveelheid antivries (diethyleen glycol) door hun wijn die ze daarna als süsz en nicht trocken op de markt brachten.

Hoe haal je het in je hoofd denk ik bij dergelijke verhalen maar realiseer me gelijk dat het bedrog van alle tijden is. De mens is goed wordt me regelmatig voorgehouden maar er lopen er een aantal tussen, die daar hun eigen uitleg aan geven. En er daarom niet voor terugdeinzen om melamine door melkproducten te mengen. Of dubieuze hypotheken te verkopen aan goedgelovige burgers. Of ….. maar je kent de voorbeelden zelf wel.

De wijnboeren aan de Moezel hebben niet bepaald de gemakkelijkste plaats uitgezocht om hun wijnstokken te planten. Tegen de stijl oplopende zuidhellingen van de rivier maar dat is door de noordelijke ligging nu eenmaal de enige plaats waar de druiven van voldoende zon en warmte kunnen genieten. In de plaats waar wij verbleven, Kröv, vond je overwegend kleine wijnboeren. De familie Klein waarbij we logeerden bezat ruim 8,5 hectare. Geen aaneengesloten stuk grond maar meerdere percelen versnipperd over de hellingen boven het dorp. De Duitse overheid heeft na de oorlog geprobeerd om door middel van ruilverkaveling een meer economische bedrijfsvoering voor de wijnboeren in deze streek mogelijk te maken maar stuitte op veel weerstand omdat de opbrengst van al deze stukjes grond afhankelijk van de plaats sterk varieert.
De meeste boeren in Kröv maken hun wijn zelf. Alle bewerkingen vanaf de pluk tot het eerste gisten en het uiteindelijke bottelen vinden op het wijngoed plaats. Plus niet te vergeten de verkoop aan de groothandel, horeca en particulieren.

Toen wij arriveerden troffen we Gerd Klein in een schuur achter de wijnboerderij. Half gebogen over een grote kuip was hij bezig om de inhoud met z’n blote armen door elkaar te roeren. Het waren gistende rode druiven die een onmiskenbare wijnlucht verspreidden. De witte druiven, overwegend Riesling, stonden nog op de velden en het was de bedoeling dat die een week na ons vertrek geoogst zouden worden. Dat was jammer want ik had dat wel eens willen zien. In deze streek worden de druiventrossen niet zoals op de min of meer vlakke velden van de Pfalz met plukmachines van de struiken gerukt – er blijven daarbij relatief veel trossen zitten – maar is die Lese nog volledig handwerk. Uitgevoerd door een stel Poolse loonplukkers en een aantal schooljongens uit het dorp die met manden op hun rug tegen de steile hellingen opzwoegen. Die de nodige handigheid hebben verkregen in dit werk maar toch altijd beide handen nodig hebben om dit inspannende werk te doen. Een hand om je vast te grijpen als je dreigt naar beneden te glijden en een hand om te plukken.
Een ding was duidelijk, van alleen de wijnopbrengst kunnen de Kleins en de meeste andere boeren niet bestaan. Daarom maken ze van appels, peren, mirabellen en ander fruit ook brandewijn en likeuren. Opa en oma Klein woonden nog op de boerderij in een aparte vleugel en opa was de hele dag met allerlei fruit in de weer. Op een gegeven moment zagen we hem bezig om noten van de grote boom op het erf te pellen. Bestemd voor notenwijn of notenlikeur. Een lekker drankje weet ik uit ervaring.
Verder verhuurt iedereen in Kröv Zimmer mit douche, WC und Frühstück. Op ruim 2500 inwoners telt het dorp 2500 Gastenzimmer. De Kleins hadden in de loop der jaren vier gastenkamers en twee appartementjes aan de boerderij aangebouwd. Met ontbijt zorgden die voor een aardige aanvulling op de inkomsten van het bedrijf.
Natuurlijk hebben we tijdens ons verblijf aan de Moezel wijn gedronken, overwegend witte Riesling uit de streek. Ook wijn van de Staffelterhof. Dat laatste deden we tijdens een proefavond in de wijnkelder van de boerderij. Nadat de zoon van Klein ons tijdens een rondleiding iets had verteld over het bedrijf dat al honderden jaren op die plaats stond verzamelden we ons in een apart vertrek om de inhoud van zeven flessen witte en twee flessen rode wijn aan een kritisch oordeel te onderwerpen.

Zoiets is altijd leuk om mee te maken, zo ook dus deze keer. Met een groepje Duitse gasten begonnen we aan de eerste fles en speelden de kenner die het ingeschonken bodempje wijn in z’n glas eerst wat laat rondwalsen voor hij de geur van de inhoud opsnuift. Pas daarna volgt de eerste slok wijn die hij met een nadenkend gezicht in de mondholte laat circuleren om deze vervolgens in de plantenbak uit te spugen. Maar dat laatste vonden we allemaal toch zonde en na een of meer keer proeven was bij de derde fles witte het ijs met de andere gasten volledig gebroken en brachten we een paar leuke uurtjes door met geanimeerde gesprekken waarbij zowel de problemen uit beide landen als het oordeel over de aanpak van Jan Peter B. en Angela M. merkwaardige overeenkomsten vertoonden.
Hoe de wijn smaakte? Tussen het proeven door had Klein junior wat bijzonderheden verteld over hun streven om een wijn te maken die zich kwalitatief onderscheidde van andere wijnboeren. Zo beperkten ze zich bijvoorbeeld tot drie soorten. De oogst bestond voor tachtig procent uit Riesling, tien procent uit Müller Thurgau en tien procent uit Spätburgunder rood.
Als liefhebber van droge witte wijn vond ik ze wat te zoet. Maar wel met een mooie volle smaak en dan vergeet ik nog bijna om erbij te vertellen dat de wijnen van de Staffelterhof al meerdere keren waren bekroond.

Voor de echte kenner had Kröv ten slotte ook nog een route uitgezet door de wijngaarden. Een Weinlehrpfad waarbij je op diverse plaatsen iets werd verteld over de wijnbouw in het algemeen en die van de soorten aan de Moezel in het bijzonder. Dat de wijnbouw daar door de Romeinen was geïntroduceerd en zich met ups en downs tot de dag van vandaag handhaafde. Wij maakten er een heerlijke ochtendwandeling van in de zon, genoten van het uitzicht over de rivier, vonden de weg die zich met ruime bochten door de velden omhoog slingerde minder moeilijk dan we dachten maar lieten een zeer steile helling aan ons voorbijgaan.
En we liepen natuurlijk langs de velden van het deel dat als Paradies omschreven werd, zagen daar de prachtige grote goudgele trossen van de Rieslingdruif hangen. Reken maar dat ze daar na ons vertrek een prachtige wijn van hebben gemaakt. Met een bouquet van tropisch fruit, bessen, een vleugje citrus en de frisheid van een Elstar.
Trocken? Mmm, laten we het op lieblich houden. Lieblich uit het paradijs bij Kröv.