De flamenco. Voor we naar Spanje vertrokken had ik geprobeerd om erachter te komen wat daaronder precies verstaan moest worden. Zang, dans, een combinatie van die twee? Klopt maar flamenco is veel meer dan dat. Kort omschreven hebben we te maken met een verzamelnaam voor muziek (gitaar), zang en dans die onder invloed van zigeuners in de afgelopen eeuwen is ontstaan in Andalusië.
Er is natuurlijk veel meer te vertellen maar dat is werk voor deskundigen op dat gebied en daar behoor ik niet toe. Ik wilde het tijdens ons verblijf in ieder geval echter een keertje meemaken. Wat me daarbij ook interesseerde was of de flamenco nog leeft in Spanje.

We hadden het geluk dat er tijdens ons korte verblijf een speciale voorstelling was in de theaterzaal van het Centro Cultural in Sevilla. De Compania van Lola Greco van de Opera al flamenco verzorgde daar een voorstelling en volgens de dame van de VVV zouden we daar de echte flamenco te zien krijgen. Want natuurlijk waren er ook restaurants waar je een avond kon boeken die bestond uit een combinatie van dineren en dans maar gezien het commerciële karakter raadde ze ons dat af. We hadden dus onmiddellijk kaartjes gekocht voor mevrouw Greco want het kon best druk worden.
Met enige verwachting gingen we dus de betreffende avond naar het theater waar we een kwartiertje voor de voorstelling arriveerden. Het was inderdaad druk met groepjes mensen die buiten stonden te wachten op de dingen die komen gingen.
Wij besloten om maar naar binnen te gaan. Daar was de zaal al bijna volledig gevuld met overwegend Spaans publiek.
Ik vroeg me af of het een première was of een bijzondere voorstelling. Achter in de zaal stonden namelijk vijf professionele camera’s opgesteld.
Ondertussen druppelde de rest van de bezoekers binnen en er werd een programma uitgedeeld. ‘Programa’ in goed Spaans waarop zeven nummers vermeld stonden. Met veelbelovende titels als Goyescas, Maestro, La Traviata. Ook Hable con Ella waarvan we de naam kenden door de gelijknamige film.
Om negen uur werd het licht langzaam gedimd en begon de voorstelling.
Veel dansen van Lola Greco, Carmela Greco en Francisco Velasco met gitaarspel van Antonio Gabarri, piano van Christina Alba en zang van Tony Maya. Een klein dik mannetje, de laatste,  maar met een stem als een klok.
Zeven nummers stonden er dus op het programma die in hoog tempo werden afgewerkt.
Vanaf het eerste nummer heerste er een geweldige sfeer in het theater. Door wat er op het toneel werd gepresteerd maar vooral door het Spaanse publiek dat met applaus, bravogeroep en nog veel meer aanmoedigingen reageerde op het verhaal dat in elk nummer werd verteld.
Was het geen handicap voor ons dat wij geen Spaans verstonden?
Ja, maar het mooie was dat we door de emotionele wijze van dansen en de reacties in de zaal vaak wel ongeveer konden afleiden waar het over ging.
Na een kleine anderhalf uur was het afgelopen en verliet iedereen de zaal. Druk napratend, over de voorstelling waarschijnlijk.
Spanjaarden praten zoals ze dansen. Of ze daarbij naar elkaar luisteren, lijkt soms twijfelachtig omdat ze allemaal tegelijk spreken. Daarbij rollen de woorden in een staccato ritme uit hun mond, wat op een afstand de indruk geeft van tientallen roffelende voeten bij de flamencodans.
Blijft de vraag waarmee ik deze aflevering begon. Leeft de flamenco nog in Spanje? Afgaande op het aantal bordjes van flamencoscholen dat ik zag zou ik zeggen ja. En dat werd bevestigd door het aantal modezaken waar ze die lange flamencojurken verkochten. Het zijn er vele.
Maar toen we bij onze terugkomst in het hotel aan de beide heren bij de receptie vroegen of zij de dansgroep kenden die we gezien hadden en Lola Greco kregen we nul op het rekest.
“Lola Greco? Nooit van gehoord. De flamenco zei ze trouwens niets. Nee, nee, had hun belangstelling niet.”
Stierenvechten dan of als het niet anders kan voetbal, wilde ik nog vragen maar ik deed het maar niet. Je moet niet altijd alles willen weten, zei m’n moeder vroeger en later kwam ik er achter dat ze daarin gelijk had.
Beter is het om deze aflevering met een kort gedichtje te eindigen. Vond ik tijdens m’n zoektocht naar de betekenis en oorsprong van de flamenco. Het is een liefdesverklaring in vier zinnetjes, stel je er de begeleiding van een gitaar bij voor en ritmisch handengeklap en voilà, daar is ie. De flamenco.

met een bos druiven

Kan je jouw liefde vergelijken

Eerst verfrissen ze je

En dronken maken ze je

Daarna ..

erJeetje