Ik vind het altijd weer een verbazingwekkende ervaring om ’s ochtends nog in Amsterdam te lopen en ’s avonds op een plaats duizend of meer kilometers van Nederland verwijderd. Neem onze reis naar Rome. Waar daar vroeger een dag of meer reizen voor nodig was vliegen we nu in een paar uur naar de hoofdstad van Italië.
Het is nu avond, we zijn op weg naar onze B&B, hebben gegeten in een buurtrestaurantje en vinden het voor een eerste dag, het is half elf, welletjes.

De Via Montebello ziet er verlaten uit, anders dan toen we vanmiddag in de straat arriveerden. BBQueen vertelt in z’n internetfolder dat ze gevestigd zijn in een oud Palazzo en daar hadden we ons een bepaalde voorstelling van gemaakt. Statige gangen, grote kamers met de schilderingen van oude meesters nog op de plafonds, zoiets. De werkelijkheid was anders zoals alle werkelijkheden er vaak anders uitzien dan wij ons voorstellen.
We kwamen mooi op tijd op Fiumicino, het vliegveld, aan en nadat we de koffers van de band hadden gehaald zochten we de weg naar de trein. Ik zou het geen overlevingstocht willen noemen, maar met de twintig kilo van de koffer die ik moest dragen viel het me toch niet mee om de serie roltrappen omhoog te nemen. Die waren namelijk kapot, draaiden niet meer en datzelfde gold voor de lift. Maar goed, we arriveerden ten slotte bij het stationnetje waar een lange rij voor het loket stond.
“Dan moet je gewoon naar een van de winkeltjes gaan” had ik al gehoord van een deskundige. “Daar verkopen ze ook tickets en ben je zo aan de beurt.”
Het klopte helemaal. Soort tabakswinkeltje, mannetje waar we four tickets voor de Express naar het Stazione Termini wilden bestellen. Vier maal 11 Euro. Appeltje eitje, als die trein een beetje vlot vertrok waren we met een half uurtje in de stad.
“No fourtyfour,” zei de man echter. “Fiftysix. Is op 1 april duurder geworden. Maar waarom gaat u niet met de bus?”
“Bus? De stadsbus,” was mijn reactie. “Dat schiet niet echt op. Duurt uren staat in alle boekjes.”
Een te snelle conclusie bleek vervolgens. “No no no, not hours, special bus, just for you, good price, fifty Euro. Where is your hotel, ah, BBQueen? Wij zetten u met uw bagage voor de deur af.”
We besloten om het te doen. Via een achteruitgang bracht een ander mannetje ons naar een klein personenbusje waarin al vier passagiers zaten en een minuut later vertrokken we.
Het duurde daarna wat langer dan de trein er over gedaan zou hebben maar wat maakte het uit. Onderweg snoven we al wat Romeinse sfeer op en nadat we de andere vier reizigers bij hun bestemming hadden afgezet restte er nog een klein stukje door de stad naar onze B&B
BBQueen lag in een wijk die waarschijnlijk betere tijden had gekend. Grote gebouwen maar wat smoezelig. Niet het Lange Voorhout om maar eens wat te noemen.
Bij een kruispunt stopte de chauffeur en wees ons waar we heen moesten. Rechtsaf een straat in die voor hem afgesloten was. Het was inderdaad de Via Montebello waar hij niet mocht inrijden omdat er een markt was. Een soort Albert Cuyp.
Dat was een verrassing maar in dat soort situaties herken je meteen de onverschrokken reiziger en met de koffer op de wieltjes gingen we op weg. Een klein stukje lopen maar, nauwelijks honderd meter tot we bij een toegang arriveerden die naar een binnenplaats voerde. En er hing een bordje van de BBQueen. We waren op het juiste adres. Naar binnen dus en via een grote binnenplaats waar de was lekker aan de lijn te drogen hing arriveerden we bij een deur met een bel. Een frêle Italiaans vrouwtje deed open. Het bleek Julia, van de Email, die ons verwelkomde en binnen liet in een modern, gerenoveerd stukje palazzo. Het zag er prima uit, beschikte over drie kraakheldere kamers en je zou er geen last ondervinden van straatrumoer. Met een badkamer, goeie bedden en een grote platte TV aan de muur met 30 kanalen.
Er was een eetvertrekje met een klein keukentje voor het ontbijt en een kantoortje waar Julia onmiddellijk ijverig aan het werk ging om ons in te schrijven. We kregen per echtpaar een bos met vier sleutels, instructie hoe die gebruikt moesten worden, mochten van de computer gebruik maken en hadden niets te klagen. En het Palazzoverhaal? Ja, ach, het gebouw was waarschijnlijk ooit de palazzoachtige woning geweest van een meer dan bemiddelde Italiaan maar de familie woonde liever buiten of de zoon had het geld er doorheen gejaagd. Zoiets. Het pand was verkocht en door de nieuwe eigenaar opgedeeld in appartementen. En de kleine Julia had er waarschijnlijk eentje gekocht en verbouwd tot B&B. Ze woonde er zelf niet, had een appartementje ergens anders in deze wijk.
Terwijl de anderen zich na de plichtplegingen nog even optuigden en hun kleding aanpasten aan de twintig graden van Rome was ik al naar buiten gegaan om de markt te verkennen. Het eerste wat ik ontdekte was een ijssalonnetje tegenover ons paleis. Ik kon de verleiding niet weerstaan om gelijk een ijsje te nemen. Drie bolletje, zeg maar bollen, voor 2,25. Heerlijk ijs en toen de anderen ook naar buiten kwamen nam ik ze natuurlijk gelijk bij de hand om ze op deze unieke gelegenheid te wijzen. Vier Nederlanders gedropt op de Romeinse versie van de Albert Cuypstraat. Even later liepen ze nog wat verbaasd tussen de groentestallen, de schoenen en de textiel door. Likkend aan hun ijsje.
Ik vond deze start wel mooi. Het Colosseum en het Pantheon kwamen de komende dagen wel aan de beurt. Wij gingen eerst naar het Stazione Termini. Een Romapas kopen voor vervoer etc. Een absolute must volgens de boekjes voor iedereen die geen zin had om het geld over de balk te gooien.
Die kaart hadden we op advies van de aardige juffrouw bij het VVV toch maar niet gekocht. Voor de korting op de musea? Die kregen we toch al als 65+. En voor die incidentele bus en metroritten die we van plan waren te maken had het ook geen zin om de pas aan te schaffen. Voor een Euro maakte je een ritje naar de plaats waar we je zijn moest.
De rest van de middag wandelden we wat door de buurt die het Noorden van Rome wordt genoemd. Niet het fraaiste deel van de stad. Een beetje rommelig met huizen die er als gevolg van de ongetwijfeld aanwezige luchtvervuiling wat gorig uitzagen. In onze planning hadden we een concertbezoek op dinsdagavond opgenomen en we bezochten daarvoor de Chiesa di San Paolo entro le Mura waar dit moest plaatsvinden. Le piu belle arie d’opera.
Paolo tussen de muren is één van de vele kerken die Rome telt. De kaartjesverkoper zat voor de kerk achter een tafeltje en leek een beetje op Sting. Tickets for tomorrow evening was geen probleem verklaarde hij desgevraagd. We konden kiezen tussen voor in de kerk of achterin en hij liet ons op een plattegrondje zien hoe de zaal eruit zag. Wij volgden z’n advies op om even binnen te kijken en omdat er niet zoveel verschil zat in de zitplaatsen viel de keuze op vier plaatsen achterin. Gordon Summer vond het allang goed en inde tevreden de zestig Euro’s die nodig waren om het concert bij te wonen.
Op het Piazza della Repubblica bezochten we daarna het Palazzo Massimo alle Terme maar niet nadat we eerst wat hadden gedronken op een terras onder een van de boogvormige galerijen op dat plein. En alsof dat nog niet genoeg was bezochten we ook nog het Palazzo Barberini dat weliswaar in een restauratiefase verkeerde maar op een van de verdiepingen een mooie schilderijenverzameling met drie Caravaggio’s laat zien. Nooit op maandag echter en dat was eigenlijk wel goed want we hadden ontdekt dat Rome inderdaad op heuvels was gebouwd en de Via waaraan dit paleis lag was meer dan vals plat.
Eten deden we ’s avonds in een buurtrestaurantje met de naam Famiglia of iets dergelijks. Degelijk en voor een redelijke prijs hadden we van Julia gehoord en het had als voordeel dat het maar een paar minuten lopen van onze BB was verwijderd. Toen we er binnen kwamen was het in ieder geval druk. Vol met Italiaanse families maar ze hadden nog wel een tafeltje voor vier Olandese. Het werd gezellig met de antipaste van het buffet en de fles goedkope rode wijn van het huis, die na het eerste glas best meeviel. De bediening was in handen van een oudere, gehaaste kelner en een jonge geblondeerde blom die wat stug overkwam. Later op de avond ontdooide zij een beetje wat mogelijk kwam doordat hij een beetje lacherig om haar heen begon te draaien. De fooi bij het afrekenen kon in ieder geval op beider instemming rekenen en we kregen een lach mee als afscheid.
We slaan rechtsaf en wandelen de Via Montebello in. Alleen de volle vuilcontainers herinneren aan de markt van vandaag. Onze eerste dag Rome loopt op z’n eind. Ik heb me nog niet goed een indruk kunnen vormen van de stad. Zoals ik al schreef kwam de stad wat rommelig op me over. Grote gebouwen die ooit geel, rose of bruin waren maar de onvermijdelijke luchtvervuiling had ze er niet mooier op gemaakt. Veel keitjes als bestrating en daarvan ontbrak er nogal eens eentje. Ook in ons straatje en het is dus opletten bij het wandelen.
Ik houd het er echter op dat ik voor m’n beurt praat. Rome is gewoon een stad die zich niet zo gemakkelijk laat ontdekken. Het heeft daardoor wel iets weg van onze B&B waarvoor we ook de hele sleutelbos nodig hebben om er binnen te komen.
 We naderen de toegangspoort van ons palazzo en zoeken de sleutel om het hek te openen. Is het die met het zwarte of die met het blauwe merkje? Eén van de vier in elk geval.
Morgen eerst maar eens de rondrit met de bus om te weten te komen hoe de stad in elkaar zit. Voor nu nog even de foto’s kijken en daarna naar bed.
Ciao, buona notte.
10-5-2010
Erjeetje

>