We staan voor het Colosseum dat overweldigend groot is. En het is druk, we moeten in de rij voor een kaartje maar het loopt vlot door. Voor 65+ is de toegang gratis maar je moet wel je pas laten zien. In Italië is men wat dat betreft minder goed van vertrouwen dan in Nederland.
De hele omgeving roept herinneringen op aan de amfitheaters die we in Turkije hebben gezien. Die waren ook gebouwd door de Romeinen, in de tijd dat hun macht zich tot ver buiten Rome uitstrekte. Het is niet de enige periode in de geschiedenis waarin een land of groep een zo overheersende positie inneemt. Zal er van de huidige Europese Unie over een paar duizend jaar ook nog maar zo weinig over zijn?
Ik laat de vraag voor wat hij is en we besluiten om van de lift gebruik te maken om naar boven te gaan. Even later staan we op een van de gaanderijen in de zon die plotseling is gaan schijnen. Natuurlijk, er is wat fantasie nodig om je voor te stellen hoe het er een paar duizend jaar geleden uitzag maar als ik m’n ogen een beetje dichtknijp en het geroezemoes van de toeristen voor de stemmen van ruim vijftigduizend Romeinse toeschouwers houd die zich amuseren met een stevig partijtje zwaardvechten dan wil het me al aardig lukken. Kijk, daar aan de lange zijde, zit Nero daar niet met z’n duim te spelen. Duim omhoog, duim omlaag.
Maar daar komt al weer een nieuw stel vechtersbazen de immense arena binnen gemarcheerd. Vanuit de catacomben die twee, drie verdiepingen diep onder de arena van 45 bij 75 meter liggen. Wat kleiner dan een voetbalveld maar reken maar dat er complete massaspektakels werden georganiseerd. Als je goed luistert, kan je nog de leeuwen horen brullen.
Aan de buitenzijde van de galerij geniet ik van het uitzicht over de historische stad. Beneden liggen het Forum Romanum en de imposante triomfboog, de Arco di Vito. Wat een geweldige uitingen van de macht, de technisch mogelijkheden en het artistiek vermogen van het Romeinse Rijk.
Als we na een uurtje via de brede stenen trappen naar beneden lopen voel ik me een beetje een oude Romein. Naast me loopt m’n broer, Gajus Pescatore. Hij kijkt een beetje somber en moppert wat over het niveau van de wedstrijden van die middag. Het groepje Galliërs had weinig tegenstand geboden en de beloofde groep van de overkant van de Mediterraneo was niet op komen dagen.
Na een paar uur besluiten we om hier later in de week nog een keer terug te komen en we wandelen in de richting van het hart van Rome. Om de Trevi-fontein te bewonderen maar we stranden op het terras van een restaurant. Zullen we een hapje eten? Dat lijkt wel een goed idee want voor het concert van vanavond komt er waarschijnlijk niets meer van. De kelner die ons bedient behoort tot de uitbundige soort en begroet iedere bestelling met een uitbundig Wow. Een Spaghetti carbonare? Wow! En u de salade van de chef? Wow! Z’n collega’s staan er bij te grijnzen en de stemming is een beetje baldadig. Even later brengt hij naar een andere tafel vier grote bieren en ook die worden met Wow neergezet. Een bijzondere man. Het zal duidelijk zijn dat de milde fooi waarmee we hem beloonden ook met een welgemeend Wow werd geaccepteerd.
Na afloop van dit bezoek lopen we verder richting Trevifontein. De zon die in het Colosseum alles zo mooi in floodlight zette is vertrokken en de hemelse fonteinen hebben haar taak overgenomen. Plotseling verschijnen er mannetjes op straat die paraplus te koop aanbieden. Niet nodig jongen, geef ik ze als antwoord. Deze man heeft er al een. Is de Trevifontein die kant op?
Dat is hij, sterker nog, als we een smal straatje inslaan zijn we er al, op het Piazza di Trevi. In het begin zie ik alleen maar een woud van rode, blauwe en groene schermen voor me maar na wat doortastend dringen heb ik een beter overzicht over het grote bassin en de beeldengroep met Neptunes erboven. Mooi? Mwaoh, bijzonder in ieder geval. Al is het alleen maar vanwege de gewoonte om een muntje over je schouder in het water te gooien. Als je daar de juiste spreuk bij uitspreekt kom je gegarandeerd nog een keer terug in Rome. Mevrouw Anita Ekberg pakte het in 1960 drastischer aan. Zij verwierf wereldfaam door zelf in het bassin te springen. Dat wil zeggen, zo leek het in de film la Dolce Vita. Er wordt echter beweerd dat voor deze opnamen de fontein was nagebouwd in de filmstudio.
Wij houden het geld maar in de zak en nemen de bus terug naar het B&B. Een uurtje rusten na alle activiteiten van deze dag blijkt nog niet zo’n slecht idee. Wel jammer van het weer. Op de PC van Julia kijk ik wat ons morgen te wachten staat. Zwaar bewolkt met zo nu en dan buien zie ik op het eerste weerstation dat ik raadpleeg. Het tweede weerstation denkt er al een stuk positiever over. Bewolkt met opklaringen en droog. Voor de zekerheid probeer ik nog een derde weerdeskundige en die toont wat ik zien wil. Het bekende zonnetje met 21 graden en niet alleen voor morgen maar ook voor de rest van de week.
Voor het operaconcert worden we om half negen in de kerk verwacht dat wil zeggen, het concert begint op dat tijdstip. Kom nou een half uurtje vroeger had onze kaartjesverkoper ons geadviseerd, dan kan je nog op je gemak een goeie plaats uitzoeken. Een goed advies, alleen merken we bij onze aankomst om acht uur dat de op Gordon Sumner lijkende kaartjesverkoper dat waarschijnlijk tegen iedereen heeft gezegd. We moeten buiten aansluiten achter een lange rij maar er zijn nog voldoende goede plaatsen over als we naar binnen kunnen.
‘A spectacular show where art and history meet’ staat in het programma. In het Italiaans klinkt zoiets fraaier. L’incontro spettacolare dell’arte con la storia. Zo’n mededeling klinkt in het Nederlands al gauw overdreven maar ik geef ze het voordeel van de twijfel. Terecht want het tienmans orkest met twee sopranen, een tenor en een bariton zorgen voor een uitvoering die bij de bezoekers in goede aarde valt. Mooie stemmen in bekende aria’s en ik betrap mezelf er op dat ik zachtjes begin mee te neuriën. Te hard natuurlijk en ik krijg een por van m’n echtgenote om me tot de orde te roepen.
Maakt muziek hongerig? Misschien. Wij zijn in ieder geval na afloop van het concert om een uur of tien wat trekkerig geworden waar ik bij moet vertellen dat we na de late Wow-lunch om een uur of vier niets meer gegeten hebben. Het besluit om daarom maar even restaurant Babbo’s vlak bij onze B&B binnen te gaan is snel genomen. Wat doen we? Geen complete maaltijd in ieder geval, zouden ze hier tapas hebben?
No tapas, sir, krijgen we als antwoord op onze vraag maar als we willen kunnen ze wel iets dergelijks voor ons samenstellen. Met mosseltjes, wat vis, kaas, worst en andere antipasti, met vers gebakken plat brood uit de pizzaoven en een glas wijn wordt er even later een smakelijke maaltijd voor ons opgediend. Ze spelen hier soepel in op onze wensen en kijken er ook niet van op dat we daarna één groot stuk tiramisu met drie lepeltjes als dessert bestellen.
Espresso koffie met een glaasje grappa wordt de waardige afsluiting en bijna zwevend wandelen we om half twaalf naar onze BBQueen. Wat een dag. En er komen er nog vier. Morgenochtend beginnen met de Campo di Fiori. Met zonnig weer als het even kan. Ik heb er wel vertrouwen in dat het zal lukken en slaap in met La donna è mobile.

17-5-2010
erJeetje