Staat de laatste week van april met een uitroepteken in de agenda’s van de Italiaanse meesters en juffen genoteerd? Als datum voor het jaarlijkse schoolreisje? Of vinden die bezoeken het hele jaar door plaats?
Vandaag lijkt het in ieder geval wel of heel Rome bezet is door Italiaanse schoolkinderen van 6 tot 16 jaar. Honderden schoolklassen met gekleurde petjes, andere met gekleurde hesjes of gewoon zonder herkenningstekenen.
Voor, tussen en achter al die groepen lopen de begeleiders die proberen hun kudde bij elkaar te houden. Drukke jongetjes worden tot de orde geroepen, giechelende meisjes worden tot stilte gemaand op die plaatsen waar je geacht wordt te zwijgen.
De lunch wordt in grote tassen meegevoerd en op een rustige plaats uitgedeeld tegen etenstijd.
Ik denk dat het een beetje afhangt van de meester of de juffrouw wat er van zo’n dag gemaakt wordt. Ik zie klassen die met vragenlijsten in de weer zijn. Bij het Colosseum vertelt een juffrouw haar groep over de ondergang van het grote Romeinse Rijk. Hoe de Romeinse keizers doof waren voor de waarschuwingen die in de senaat werden geuit en het verhaal van burgeres Livia over de ondergang van de eeuwige stad met hoongelach hadden begroet. Jij en je echtgenoot mogen wel wat voorzichtiger zijn met jullie reisverhalen had haar zwager Gajus Pescatore haar toegevoegd naar aanleiding van hun bezoek aan Delphi. Niemand kent de toekomst en zeker niet die spilzuchtige Grieken.
Op het Piazza Navona zit een groepje leerlingen midden op het plein om hun leraar heen. Hij weet ze te boeien met z’n verhaal dat hij zo nu en dan met een vraag aan een van de leerlingen onderbreekt. Ik vang flarden op over de grote architect Bernini die de grote middelste fontein op het plein ontwierp en de dertienjarige Agnese die 17 eeuwen geleden op dit plein werd verbrand als martelares voor haar geloof. Hoe haar beulen haar eerst naakt aan het toegestroomde volk op het plein wilden tonen maar in die tijd keken ze niet op een wondertje meer of minder en het haar van het meisje groeide zo snel dat ze haar naaktheid daarmee kon bedekken. Het hielp allemaal niet want ze werd toch gedood maar het was reden genoeg om een paar eeuwen daarna een kapel op die plaats te bouwen die in de 17^e eeuw werd vervangen door de kerk die er nu staat.
Toen wij ’s middags om een uur of drie even uitpuften in een restaurant trok er een groep middelbare scholieren langs waarvan de aanvoerders luid zingend voorop liepen. Iets Italiaans uiteraard en ik meende zoiets als Forza Napoli te verstaan. We zullen die Romeinen eens even een lesje leren stond op hun gezichten te lezen. Niet alle leerlingen zongen mee, in de achterste rijen liepen er zelfs een paar die zich wat geneerden. Maar de meester liep er bij te lachen en vond het allang goed.
Verschilt de Italiaanse jeugd van de Nederlandse? Nauwelijks, hun kleding is hetzelfde, er wordt net zoveel door ze getelefoneerd met hun mobiele telefoons, ze zijn net zo druk  en dreigen waarschijnlijk net zo vaak zoek te raken tot wanhoop van het onderwijzend personeel.
Maar aan het einde van de middag staat de bus klaar op de afgesproken plaats, de hele groep blijkt nog compleet te zijn en de meesters en juffen slaken een zucht van verlichting dat het bezoek aan de drukke hoofdstad zonder problemen is verlopen.
Gaan ze volgend jaar weer naar Rome? Zou kunnen.
Maar misschien wordt het voor de verandering wel een keertje Napels. Forza Napoli, toch?

 27 mei 2010
erJeetje