Ik weet het, geen bijster originele naam maar we gaan naar Versailles, de heerlijkheden van Lodewijk de 14^e bezichtigen en dan
kan je niet om die beroemde uitspraak heen. Après nous le déluge. Hij wordt toegeschreven aan madame de Pompadour, maîtresse van Lodewijk de vijftiende. Deze toonde zich na een nederlaag zo bezorgd dat zij hem troostte. “Laat je daar toch niet door beïnvloeden, liefje. Straks word je nog ziek. Na ons de zondvloed.” Maar dat wist je natuurlijk al.

Wat ik van Versailles vind? Laat ik het in een woord samenvatten. Verbijsterend.

Waarom zou Lodewijk de veertiende Versailles hebben gekozen als plaats om z’n paleis neer te zetten? Vanuit Parijs lag het in die tijd niet echt naast de deur. De reden is eenvoudiger dan je denkt, hij was er opgegroeid. Pa de dertiende had er in 1624 namelijk een jachtslot laten bouwen waar de familie vaak verbleef. Op zich was dat geen onaardig optrekje tot zijn koning geworden zoon er achter kwam dat één van z’n ministers een duik in de schatkist had genomen om daarvan een paleis te laten bouwen dat het onderkomen van de koning in alle opzichten overtrof. Het doet me een beetje denken aan onze ministerpresident die het van z’n 180.000 Euro met een twee onder een kap moet doen terwijl z’n ex-ministers die naar het bedrijfsleven zijn vertrokken zich in de weekenden afvragen of ze hun jaarlijkse bonus van 2-3 miljoen zullen besteden aan een zeewaardig jacht of een nog groter vrijstaand landhuis op tien of meer hectare grond.

Maar de macht en invloed van Louis XIV was natuurlijk oneindig veel groter dan die van onze prime minister die, als ik het goed begrepen heb, nauwelijks invloed kan uitoefenen op het doen en laten van de leden van z’n kabinet. Laat staan op de heren die het voor gezien hebben gehouden.

De koning gaf, in woede ontstoken, opdracht om de ‘stulp’ in Versailles uit te breiden tot een paleis dat in Europa z’n weerga niet zou vinden. Een triomf in barok met een vleug empire moest het worden en de beste architecten en specialisten van het land werden aangetrokken. Onder hun leiding ontstond een reusachtig gebouw op een 800 hectare groot terrein.
Wij zitten in de métro, zijn op weg naar het gare d’Austerlitz waar we zullen overstappen op de RER dubbeldekker, die je naar Versailles brengt. Ligt het aan ons of is de bewegwijzering in dat station echt zo slecht? Het kost ons nogal wat gezoek voor we in de gaten hebben dat je het station even uit moet en daarna via een trappetje naar beneden weer naar binnen, naar het perron voor de trein naar Versailles. OK, er staat een minuscuul klein bordje met een pijl die omlaag wijst maar voor ons eenvoudige boertjes uit la Hollande had dat toch wel wat duidelijker gekund.

Prima trein overigens, met een muzikant aan boord die zo gehaast langs loopt om z’n beloning te verzamelen, dat we geeneens tijd krijgen om naar wat kleingeld te zoeken.

Versailles bereiken we na een dik half uur. Het doet me een beetje denken aan Spa waar we een paar weken geleden waren. Tijdens de rit ernaar toe waren de voorbij flitsende beelden geleidelijk veranderd. We zitten niet langer in de immense huizenzee van Parijs, de plaats Versailles heeft alles weg van een plattelandsgemeente, met grote borden die de nietsvermoedende toerist de weg wijzen naar de plaatselijke bezienswaardigheid. In dit geval wel één die er zijn mag.

Niet zoveel passagiers had ik in de trein geconstateerd, lekker rustig dus tijdens ons bezoek. Wij wandelen op ons gemak in de aangegeven richting. Na een paar minuten moeten we linksaf en het doel van ons bezoek wordt in de verte zichtbaar. Als we bij het parkeerterrein arriveren schrap ik gelijk m’n aantekening maar over het geringe aantal bezoekers. Er staat een bijna niet te tellen aantal touringcars geparkeerd en er komen nog steeds nieuwe binnen.

Eerst maar kaartjes halen besluiten we. Het aantal verkooppunten is groot zodat we nauwelijks hoeven te wachten. Beperk je in de keuze wat je wilt zien hebben we als advies meegekregen. Het is hier namelijk ongelooflijk uitgebreid. Om alles te zien heb je ten minste een week nodig. Wij volgen deze raad en kiezen voor de vleugel met de appartementen van de koning.

Ik waag me niet aan een beschrijving van alles wat je hier te zien krijgt. Onmogelijk om deze verbijsterende explosie van pracht, praal, decadentie in woorden weer te geven. Als een soort Alice in Wonderland loop ik door de gangen, de kapel, het theater, de woonvertrekken. Je mag hier gelukkig fotograferen mits je de flitser op je toestel niet gebruikt. Maar een halve seconde uit de hand gaat niet best en m’n statief ligt thuis. Gelukkig is er altijd wel een plaats waar je je toestel neer kunt leggen. En dat levert tientallen mooie plaatjes op. Zoals in dat theater waarin de koning zich met zijn vertrouwelingen onzichtbaar kon ophouden in een loge die zodanig is geblindeerd dat je er niet naar binnen kunt kijken. Of in de Spiegelzaal waarin men bezig is met restauratiewerkzaamheden.

Slaapvertrekken die zo uitbundig zijn beschilderd en gedecoreerd dat ik er geen oog dicht zou doen.

Men is trouwens ook buiten met restauratiewerkzaamheden bezig en een deel van de gevels staat in steigers.
Een stukje van onze eigen vaderlandse geschiedenis ontbreekt hier niet. In een van de zalen is een schildering aangebracht waaronder vermeld staat dat deze betrekking heeft op de Vrede van Nijmegen. 1678, La Hollande accepte la Paix et se détache de l’Allemagne et de l’Espagne.
 De zogenaamde Hollandse Oorlog duurde van 1672 tot 1678 waarbij de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden samen met het heilige Roomse Rijk der Duitse natie en Spanje de strijd aan bond tegen Frankrijk dat zich van de steun van Engeland en een paar Duitse bisdommem had verzekerd. Het was echter niet alleen de oorlog waardoor deze periode in onze geschiedenis interessant is. Een deel van de bevolking van Holland kwam namelijk in opstand. De spontaniteit van deze gebeurtenis wordt wel betwijfeld. Aanhangers van Oranje maakten, gesteund door Engeland, namelijk gebruik van de ontstane situatie om een staatsgreep te plegen waarbij de regenten in de grote steden er valselijk van werden beschuldigd dat ze zich tegen betaling wilden overgeven aan de Fransen. Als gevolg daarvan werd in Den Haag de raadspensionaris Johan de Wit samen met z’n broer Cornelis vermoord door een volksmenigte die de gevangenis binnendrong waar Cornelis onder valse beschuldigingen wederrechtelijk werd vastgehouden. Een woelige periode in onze vaderlandse geschiedenis die in de geschiedenisboekjes op mijn lagere school als volgt werd omschreven: Het volk was radeloos, de regering redeloos en het land reddeloos. De aanhangers van Oranje kregen er in ieder geval hun zin mee. Prins Willem de derde keerde terug als stadhouder en nam de leiding van de strijd tegen Frankrijk op zich.
Tegen enen vinden wij het voldoende, we zijn vol, komen met een gevulde crêpe en koffie weer langzaam in de alledaagse werkelijkheid terug en pakken de trein van even voor twee. Terug naar Parijs waar de Sacré Coeur wacht.