Eigenlijk is hij nooit helemaal weggeweest. De oorlog bedoel ik, die van 40-45. Ze hebben wel geprobeerd hoor om ‘m te laten verdwijnen. Direct al nadat hij afgelopen was. Het leek wel of er was afgesproken om er niet meer over te praten. Als je dat maar lang genoeg zou volhouden dan werd hij vanzelf zoiets als de tachtigjarige oorlog of de Hoekse en Kabeljauwse twisten.
Maar echt lukken deed dat toch niet echt. Er was gewoon te veel gebeurd en na een jaartje of twintig zwijgen kwamen de eerste verhalen. Daarna was 40-45 niet meer weg te denken, vooral in de meimaand.

‘Eigenlijk gaat er geen dag voorbij of hij doemt wel even op,’ schreef Remco Campert in zijn column van afgelopen weekend. Hij is een paar jaar ouder dan ik maar bij mij komt zijn frequentie ook al aardig in de buurt. Dat die oorlog in een of andere vorm zich even aanmeldt.Niet om me zorgen over te maken denk ik. Het gebeurt gewoon, door iets wat ik lees, iets wat ik hoor, iets wat ik zie gebeuren.
De herdenking op de vierde Mei doen we meestal op onze eigen manier. Vanmiddag brachten we weer eens een bezoek aan de buurt waar m’n roots liggen. De Rivierenbuurt met de Scheldestraat in het bijzonder.
De fototentoonstelling op de Churchilllaan over de weggevoerde Joodse kinderen die in deze buurt woonden, zorgde voor een naadloze overgang naar de gebeurtenissen die er 75 jaar geleden plaats vonden. We wandelden daarna naar het zonovergoten Merwedeplein waar de familie Frank op nummer 37 woonde. Kinderen speelden op het grasveld met een bal, een vrouw uit de buurt legde een bosje bloemen neer bij het beeld van Anne Frank. In het glas van de ramen werden  de beelden van vandaag weerspiegeld. Aan een gevel hing een bord van een Makelaar. Te koop stond er op.
Maar zo gemakkelijk wis je het verleden niet uit.
Eigenlijk speelt 40-45 nog steeds een rol in ons leven, is hij nooit weggeweest.
4 mei 2015

erJeetje