08 nov 2009

17. Papa Ho slaapt niet

0 Reacties

Wat valt er te vertellen over een ontbijt in Pleiku, ’s ochtends om acht uur? In ieder geval dat het stil is in het restaurant van het Hoang Anh Gia Lai hotel. Er zit maar een handjevol gasten, allemaal mannen in donkere pakken. Een paar afkomstig uit China. Zouden het partijbonzen zijn of managers?
We kiezen een tafeltje bij het raam en ik zoek naar het ontbijtbuffet maar dat is niet aanwezig. Je ontbijt hier nog à la carte en wordt bediend door keurig geklede meisjes.Ze dragen een roodwit mutsje dat duidelijk op kerstmis is geïnspireerd. En de witte kerstman in de immens grote hal zal ook wel het resultaat zijn van de inspanningen van de katholieke missie om het evangelie in deze streek uit te dragen.
Straks, na het ontbijt, verlaten we Pleiku, een plattelandsstadje waar het scheutje welvaart dat in Hanoi zichtbaar was, ontbreekt. Geen plaats om je te vermaken, na een verblijf van een dag hebben we het wel gezien.
Hebben we hier iets gemerkt van de ijzeren hand van het communisme? Niet aan uiterlijke zaken. We kwamen bijvoorbeeld nauwelijks politie tegen op straat. Ook geen mannen in zwarte jassen die ons onopvallend volgden. Toch weet men ongetwijfeld dat we hier zijn. Na de aanmelding op het vliegveld is ons spoor via de registratie in de hotels eenvoudig na te gaan.

Maar zien de mensen er dan niet onderdrukt uit? Een vraag die ik moeilijker te beantwoorden vind. Voor zover ik aan een Vietnamees kan zien wat hij denkt of voelt vind ik de mensen er hier niet anders uitzien dan in Peru, China, Turkije. Ook niet anders dan de passagiers er uitzien op een willekeurige dag in de tram in Amsterdam. Ik denk dat je voor zaken als onderdrukking, vervolging of de tucht van een regiem veel langer in een land moet verblijven om daar iets van te merken.
Blijft natuurlijk dat je het gewoon aan de mensen kunt vragen. Hierbij is de taal een nauwelijks te overwinnen barrière. En in de gevallen dat het wel mogelijk was reageerde de Engelssprekende gesprekspartner terughoudend als ik iets over de stand van zaken met betrekking tot het politieke systeem vroeg.

Overigens maakte de overwinning van het voetbalteam van Vietnam op Thailand veel enthousiasme los. In het stadion werd massaal gezwaaid met rode vlaggetjes met de bekende ster en ik zag dat ze op een paar plaatsen zelfs spandoeken met het portret van Ho Chi Minh omhoog staken. Geïnitieerd door aanhangers van het regiem zeg je? Wie zal het zeggen. Niets is onmogelijk.
De beeltenis van Papa Ho is in ieder geval overal aanwezig. Veertig jaar is het inmiddels geleden dat hij overleed. Schijnbaar slapend brengt hij vanaf dat moment de dag door in het mausoleum in Hanoi maar let op, zijn blik waart overal rond en er ontsnapt nog steeds niets aan zijn aandacht.

5-5-2009
erJeetje


[begin]