We naderen zo’n beetje het eind van onze reis door Vietnam en ik kan me nog herinneren hoe we met ons reisbureau Vietnam Journey bespraken hoe we met een hoogtepunt konden eindigen. Dan moeten jullie een paar dagen door de Mekong delta gaan fietsen had Laurens gezegd.
Ik wist dat ze meerdaagse fietstochten organiseerden maar zag me in eerste instantie nog niet door de bushbush rijden. Dat is helemaal geen probleem kregen we te horen, jullie krijgen daar goeie fietsen en worden van HCMC met de bus naar de plaats gebracht waar je met je tocht begint. De afstand? Tussen de 30 en 35 kilometer per dag. Een paar maanden geleden deed een gezinnetje ‘t met hun zoon van 12. Ze hebben genoten.Dan gaan wij twee dagen fietsen besloten we met als afsluiting op de derde dag een boottocht door de delta.
Vandaag is het zo ver. Onze eerste fietsdag is aangebroken en Bao staat om 9 uur met de bus voor het hotel. We hebben geluk met het weer, het is bijna onbewolkt en volgens het weerbericht blijft het een aantal dagen zo. Ik moet er bij zeggen dat fietsen in de regen niet tot mijn favoriete bezigheden behoort.
Onze fietstassen, die we bij onze aankomst in het hotel van Mrs Thy hadden ontvangen, zijn volgepakt. Met toiletspullen en kleding voor een paar dagen, onze hoofdbagage blijft in het hotel achter.
Bao heeft de fietsen al meegenomen, achter in de bus en hij wordt vergezeld door een jonge knaap om hem te helpen want de rijwielen zijn gedeeltelijk gedemonteerd.
Uitchecken en onze bagage afgeven om tijdelijk op te slaan neemt maar een paar minuten en kwart over negen rijden we door HCMC. De rit gaat in zuidelijke richting en nadat we de stad verlaten hebben wordt de omgeving geleidelijk landelijker. Om een uur of elf stoppen we even buiten een dorp bij een fabriekje, we zijn bij het vertrekpunt van onze tocht. De fietsen worden uit de auto gehaald en Bao en zijn assistent gaan aan de slag. De wielen worden geplaatst en zadels en sturen worden voor ieder van ons op de juiste hoogte gezet. Het zijn degelijke karretjes met een verende voorvork en tasjes met reparatiespullen aan het stuur. Onze fietstassen gaan natuurlijk achterop. Als laatste handeling worden de kilometertellers op nul gezet. Dat is nodig want we ontvangen nu ook de routebeschrijving waarop bij iedere aanwijzing over de te volgen route de kilometerstand is aangegeven. Uurtje of drie fietsen zegt Bao die ons bij de finish zal opwachten voor vervoer naar een hotel.
Zijn we er klaar voor? Dat zijn we maar eerst moet er nog even een groepsfoto worden gemaakt. Daar staan we, in de zon die aardig prikt. Pet op, gezicht en handen ingesmeerd met factor twintig en verder goed beschermd tegen de zon want je verbrandt anders levend. Alleen Ton hecht zo aan z’n bruine benen dat hij de korte broek heeft aangehouden. Verder gaat er natuurlijk water mee.

Nog een beetje onwennig gaan we op weg, we rijden tussen rijstvelden die er prachtig groen uitzien. Tussen de rijst staan hier en daar kleurig betegelde graftomben. Het heeft wel iets aantrekkelijks vind ik. Opa en oma blijven zo altijd bij je. De weg is hobbelig en stoffig, gelukkig passeert er nauwelijks verkeer, na een kilometer ben ik aan de fiets gewend en heb ik het ritme en de juiste versnelling gevonden. We naderen een hoog boogbruggetje over een smal riviertje. De weg is versmald omdat er aan de brug gewerkt wordt. Als ik probeer terug te schakelen verstuur ik me en loop vast in het zand aan de kant. Maar wat maakt het uit, boven op de brug genieten we van het uitzicht over het vlakke land en maken foto’s voor het verhaal later. De weg wordt daarna wat beter, we arriveren in een klein dorp waar we in het centrum linksaf moeten. De routebeschrijving klopt tot op de meter en verdwalen is daardoor bijna onmogelijk. Wat een boeiende tocht, leuk is dat we overal gegroet worden en natuurlijk teruggroeten. Halloooo!
Na een uurtje stoppen we bij een minicafeetje in een gehucht tegenover een school. Een flesje gekoelde fris van een plaatselijk merk verdwijnt als de bekende sneeuw voor de zon in m’n dorstige keel. Ssssj, jongens, wat is dit een prachtig land. Maar wel warm. Vanuit de school komt er een zevental jongetjes op ons af. Elf twaalf jaar oud, schat ik, allemaal gekleed in een blauw broekje en een blauw shirtje van de voetbalvereniging Chelsea uit Londen. Giegelend en giebelend komen ze om ons heen staan. Eigenlijk qua gedrag nauwelijks verschillend van m’n kleinzoon die dezelfde leeftijd heeft, jammer dat ik ze niet kan verstaan. Ja, ze kennen die bekende zinnetjes, waar we vandaan komen en hoe we heten maar daar houdt het wel mee op. Ik laat de man van het café limonade met ijs voor ze inschenken. Terwijl hij daar mee bezig is vragen we aan de jongens of ze wat voor ons kunnen zingen. Onze vraag komt over en even later doen zeven jongenssopraantjes hun best. Prachtig, dat zie ik zeven Nederlandse jongetjes toch niet zo gauw doen. Ze kennen allemaal de tekst van het lied en het zou me niet verbazen als ze het volkslied zingen. Als ze uitgezongen zijn is de limonade ingeschonken en kan er gedronken worden. Maakt zingen dorstig? Ze vallen er in ieder geval op aan of ze uitgedroogd zijn. Daarna wordt er vanaf de school iets geroepen en hardlopend verdwijnen ze naar binnen. Wij rekenen af, een bedrag van niks, en stappen weer op de fiets.

We volgen nu een goeie weg die kaarsecht naar een groep bomen aan de horizon leidt. Na een tijdje worden we gepasseerd door een busje met de jochies van zonet. Zou het een voetbalteam zijn op weg naar een wedstrijd tegen de school van een naburig dorp? Wij genieten van onze eigen wedstrijd op de fiets en m’n respect voor de renners van de Tour de France neemt met iedere kilometer toe. Later drinken we nog een keer in een dorp bij een eethuis dat er binnen erg mooi uitziet. Er hangen ook een aantal hangmatten waarin het aangenaam rusten is maar we moeten verder. Alles gaat goed tot we bij een bredere doorgaande asfaltweg linksaf moeten. Volgens de routebeschrijving moeten we naar een halve kilometer rechtsaf maar om een of andere reden missen we die afslag. Daar komen we een kilometer later achter omdat de beschrijving niet meer klopt. Wat zullen we doen? Verder doorrijden heeft geen zin want dan komen we zeker niet op het afgesproken eindepunt van de rit uit. Als jullie nou hier wachten dan fiets ik dat stukje wel terug tot waar we op deze weg zijn gekomen, is m’n voorstel. Als ik over tien minuten nog niet terug ben dan komen jullie ook die kant op.
Dat doen we dus. Ik moet ongeveer anderhalve kilometer terugrijden tot de plaats waar we op deze weg kwamen en daarvandaan probeer ik nog een keer de afslag te vinden die we gemist hebben.

Die moet ik na een halve kilometer bereiken en het klopt. De reden waardoor we hem de eerste keer gemist hebben wordt dan ook duidelijk. De situatie komt niet meer overeen met de routebeschrijving omdat ze met een nieuw stuk parallelweg bezig zijn. Daardoor is ondermeer het richtingbord dat er zou moeten staan, verdwenen.
Als we weer bij elkaar zijn besluiten we om eerst maar wat te drinken bij een wegcafeetje. Daarna gaan we weer verder. Het enige probleem is dat de stand op onze kilometertellers niet meer klopt met de telling volgens onze routebeschrijving. Dat wordt voor de rest van onze tocht dus steeds rekenen om de deelafstand van elk traject te bepalen.
De rijstvelden uit het begin hebben we ondertussen achter ons gelaten en links en rechts van onze weg staan nu palmen en lage struiken. We naderen een rivier die we met een veerpont moeten oversteken. De boot vaart af bij een klein dorp. Voor een van de huizen zijn een paar mannen bezig om een aantal hanen mooi te maken. Het zijn prachtige beesten met scherpe sporen aan hun achterpoten. De bedoeling van de voorbereiding lijkt me wel duidelijk. Deze hanen worden klaargemaakt voor een hanengevecht dat ’s middags ergens in het dorp zal plaatsvinden. Niemand let hier verder op onze aankomst. Vier Hollanders op een fiets zijn op deze plaats duidelijk geen bezienswaardigheid. Wij stappen op de veerpont die is gearriveerd en varen voor een paar dubbeltjes naar de overkant.
Later op de middag moeten we nog een keer overvaren. We arriveren in een streek die dichter bevolkt is. Ik heb eigenlijk wel trek gekregen en dat geldt ook voor anderen. Het aardige is dat de maker van de routebeschrijving dat heeft aangevoeld en aangeeft dat er een restaurant links van de weg ligt. Om iets te eten en te drinken en we zoeken een plaatsje om onze fietsen neer te zetten.
Als we binnenkomen is dat drinken geen probleem maar als we iets te eten willen bestellen beginnen ze nee te schudden met hun hoofd. No food? Wij kijken elkaar een beetje verbaasd aan. Zouden we te laat zijn? Of zouden ze misschien in afwachting zijn van de gasten voor een bruiloft? Er zijn wel een heleboel tafels feestelijk gedekt.
Na wat aandringen van de dames in ons groepje zijn ze toch bereid om wat soep klaar te maken.
Dat duurt even maar na een kwartiertje worden er grote kommen soep en brood gebracht en dat smaakt geweldig.
Als we weer verder fietsen wachten er nog heel wat kilometers en het is half vijf als we op het afgesproken punt arriveren waar Bao ons opwacht. Pfff, jonge jonge, water, ik heb een gevoel of ik uitgedroogd ben.

We rijden met de bus naar Mytho, uurtje rijden vertelt Bao. Onderweg passeren we grote kwekerijen van groenten en fruit waaronder dragonfruit.
De pitahaya zoals de dragonfruit in de plantkundeboekjes wordt genoemd, is de vrucht van een lidcactus. Het zijn grote rode vruchten met sappig wit vruchtvlees dat vol met kleine pitjes zit. We laten Bao stil houden bij wat huizen die bij een kwekerij horen. Een paar hectare waarop honderden manshoge planten staan die allemaal vol vruchten zitten. Natuurlijk komen er gelijk belangstellenden toelopen en een paar minuten later worden er een paar vruchten voor ons afgesneden en geschild. We mogen niet vertrekken voor we er een paar meenemen en hebben gelukkig nog wat speelgoedjes voor de kinderen bij ons.
Mytho blijkt een vrij grote plaats aan een rivier te zijn. Ons hotel ziet er redelijk uit en onze fietsen krijgen een plaatsje achter in de ontvangsthal. Daarna checken we in voor een grote kamer waar we onszelf eerst verwennen met een douche om het fietszweet en het stof af te spelen. Met een schone broek en een shirt uit de fietstas voel ik me daarna een ander mens.
Voor we naar onze kamers gingen hadden we besloten om in het hotel te eten. Als we om half zeven naar de eetzaal lopen zien we dat we ook buiten kunnen eten op een terras aan de rivier. De tafels zien er echter niet uitnodigend uit, staan nog vol met de resten van vorige gasten. Als we te kennen geven dat we toch graag aan het water willen zitten is dat geen probleem. Er komen gelijk vier man/vrouw van het personeel met een tafel en stoelen voor ons aan. Het is al bijna donker en terwijl we de kaart met het menu bekijken gaan een paar verdwaalde muggen zoemend tot de aanval over. Ze komen echter van een koude kermis thuis. Verdoofd door de Deet waarmee we ons voor de zekerheid hebben ingesmeerd deinzen ze terug.

Dat doen wij niet voor de maaltijd en de begeleidende drankjes. Wat een geweldige dag is dit. Zijn we moe? Nauwelijks, hebben in ieder geval nog energie genoeg voor een avondwandeling en lopen na het eten over een brede boulevard richting centrum waar muziek wordt gemaakt.
Een paar honderd meter verder arriveren we bij een groot plein waar een uitvoering aan de gang is. Op een podium treedt een folkloristische dansgroep op met muziek. Het is druk, erg druk, met overwegend jeugdig publiek. Na de dansgroep maakt een popgroep aanstalten om op te treden. Het plein is gedeeltelijk afgezet en je kunt er alleen via een niet al te brede toegang op. Politie is er ook. Zouden ze problemen verwachten? Er lopen meer dan vijftig goed bewapende agenten rond. Meer politie dan ik op alle voorgaande dagen bij elkaar heb gezien.

Na een kwartiertje hebben we het wel gezien, we hebben trek in koffie en proberen om die in een hotelletje te bestellen dat met een grote lichtreclame reclame maakt voor zijn koffiebar. Voor die koffie moeten we met de lift naar het vier verdiepingen hoger gelegen dakterras. Daar houden we het na een paar minuten al voor gezien, niet alleen omdat het er stampvol is maar vooral omdat het volume van de muziek op niveau ‘oorverdovend’ staat.
We wandelen daarom maar weer terug naar ons hotel en ontdekken dan toch nog een restaurant waar ze ijs en ijskoffie op de kaart hebben staan. Hoewel ik de indruk heb dat ze gaan sluiten is onze bestelling geen probleem. Een mooi einde van de dag.
Morgen wacht Discoveryday 2. Zes uur op zegt ons programma zodat we om zeven uur kunnen vertrekken.
Dertig kilometer met het hotel als vertrekpunt. We zijn er klaar voor.

29 augustus 2009
erJeetje