Dalat zag er voor zover we dat gisteren konden beoordelen een stuk aantrekkelijker uit dan Pleiku en Buon Mah Thuot. Met ongeveer 150.000 inwoners is het een plaats van flinke afmetingen die in tegenstelling tot het gebied waar we de afgelopen dagen doorheen zijn gereden, nauwelijks te lijden heeft gehad van de Vietnamoorlog.
De stad is begin vorige eeuw gebouwd door – en voor de Fransen die er de hitte van Saigon ontvluchtten en werd daarom ook wel het Aix les Bains van Vietnam genoemd. Of Petit Paris. De ligging in een dal op een hoogte van 1500 meter zorgen voor het aangename klimaat.
Maar al die Franse bezoekers zijn na de nederlaag bij Dien Bien Phu in 1954 uit Vietnam verdwenen. Er komen nu vooral Vietnamese vakantiegangers waaronder veel pas getrouwde stellen. Verder is het tegenwoordig het centrum van een omvangrijk gebied met tuinbouw. Door de kascultuur van groente, fruit en bloemen vind ik het wel een beetje op Aalsmeer lijken. Die kassen zijn hier niet van glas maar van plasticdoek.Wij zijn na het ontbijt meteen met Bao op weg gegaan. We verlaten de stad en passeren onderweg een fraai uitgevoerde begraafplaats die er op een afstand uitziet als een dorp met klein uitgevallen huisjes. Ons doel is echter de hoogste berg van het gebied waarvan we de parkeerplaats aan de voet na een klein half uurtje bereiken. De Lag Biang-berg heeft een hoogte van 2163 meter en geldt als heilige plaats voor de etnische minderheden in deze streek.
Je kunt vanaf de parkeerplaats verder naar boven wandelen of een kaartje kopen om je met een van de tientallen jeepjes te laten rijden. Wij geven de voorkeur aan de jeep. Een verstandig besluit want het is zeker een kwartier rijden en daar moet flink bij geklommen worden.

Op de top staan een restaurant, wat souvenirwinkeltjes en een beeldengroep van een jonge man en een meisje. Die twee hebben alles te maken met de legende waaraan de berg z’n ontstaan te danken zou hebben. Het is het verhaal van de liefde tussen een jonge man en een meisje waarvan de ene tot de Chill en de andere tot de Latgroep behoorde.
Een onmogelijke liefde omdat het twee groepen betrof die elkaar bepaald niet vriendelijk gezind waren. Deze Romeo en Julia vluchtten daarom met z’n tweeën de bossen in maar het meisje kreeg heimwee naar haar geboorteplaats en werd ernstig ziek. De jongeman keerde daarop terug naar hun dorp om hulp te halen. Toen ze daarna met z’n allen op de plaats arriveerden waar het meisje zou wachten was ze verdwenen. Op die plaats was een berg ontstaan in de vorm van haar lichaam. De Lang Biang. Of de Romeo in dit verhaal daarna een einde aan z’n leven maakt net als de echte Romeo vermeldt het verhaal niet.
Maar het uitzicht over de omgeving is prachtig. We hebben het geluk dat het mooi helder weer is. Veel blauw in de lucht en veel zon. Na een half uurtje hebben we alles wel bekeken en we rijden terug met de jeep naar de parkeerplaats aan de basis.
Volgens onze Trottergids moet hier in de buurt een dorp liggen, dat wordt bewoond door een aantal etnische groepen. Nadat we Bao hebben uitgelegd dat we deze plaats willen bezoeken gaan we op weg. Lat, zoals de plaats heet, blijkt dan lastiger te vinden dan we aannamen. Mogelijk wordt dat veroorzaakt doordat het dorp uit een stuk of negen kleine gehuchtjes bestaat. Uiteindelijk arriveren we na veel vragen bij een rijtje huizen dat tot het dorp zou moeten behoren. Het ziet er hier niet echt uitnodigend uit. Een beetje desolate omgeving, geen mens te zien met uitzondering van twee mannen waarvan de oudste een zwart boekwerk draagt. Afgaande op hun kleding denk ik dat het twee missionarissen zijn.

Heeft ons bezoek de nieuwsgierigheid gewekt van de inwoners? Uit een van de huizen komt namelijk de  bewoner naar buiten en we maken van de gelegenheid gebruik om hem te vragen of deze plaats Lat is. Hij antwoordt dat dit inderdaad het geval is en nodigt ons uit om verder te komen. Op het binnenplaatsje achter het huis ontstaat er een levendig gesprek, deels in het Frans, deels in het Engels. Hoewel de reisgids beweert dat de bevolking hier erg arm is, lijkt me dat niet op deze man van toepassing te zijn. Aan z’n woning te zien heeft hij goed geboerd. Als ik hem een compliment maak voor de fraaie uitvoering van z’n huis accepteert hij dat met een lichte buiging en vertelt daarna dat hij aannemer is en het zelf gebouwd heeft. Als ik zijn verhaal goed begrijp gaat dat tegenwoordig veel gemakkelijker dan twintig dertig jaar geleden. Er waren na afloop van de Vietnamoorlog heel wat mensen uit deze streek gevlucht. Z’n eigen zuster die als nurse bij de Amerikanen had gewerkt was in 1979 naar Amerika uitgeweken. Daar was ze getrouwd met een dokter en ze woonde nu in Kansas.

Z’n echtgenote komt er nu ook bij staan en laat ons een map zien met foto’s en brieven die de zuster regelmatig stuurt. Daar blijft het in sommige gevallen niet bij. Veel van die vluchtelingen brengen tegenwoordig een bezoek aan hun moederland.
En ook voormalige Amerikaanse soldaten komen terug om alles nog eens te zien.
Onze aannemer doet meer dan alleen maar nieuwe huizen bouwen. Naast het woonhuis staat een origineel wooden house. We mogen er even binnen kijken en de verzameling authentieke muziekinstrumenten bewonderen. Die hangen er niet alleen voor de show. Onder leiding van z’n echtgenote worden er geregeld muziek en dansvoorstellingen gegeven.
Bao verrast daarna iedereen met een kleine demonstratie op de grote houten xylofoon.

Na dit gastvrije bezoek wandelen we verder en ontdekken een leuk winkeltje met mooie spullen. Wij kopen er twee rugzakjes voor de kleindochters. De onderhandelingen worden met een leuke jongedame gevoerd die Ton en mij met haar aanstekelijke lach aardig weet in te pakken. Tijdens de onderhandelingen over de prijs krijgen we iedere keer als we een te laag bod inzetten een por. Nog verrassender is dat ze wat woorden Nederlands spreekt en ons bij het afscheid uitzwaait met een hartelijk “Doei”.
Veel meer is er niet te zien in dit stukje Lat. Alleen het kerkje is mooi. Een katholiek kerkje dat in de inrichting hier en daar tekenen van het oorspronkelijk geloof in deze streek laat zien. Het ziet er vrij nieuw uit. De toren die er naast moet komen staat nog in de steigers. En de kerststal is een kunstwerk op zich waarbij de pasgeborene bijna even groot is als z’n moeder.
Volgens onze reisgids werd deze streek gekerstend door de Franse pater Boutary die er zestig zeventig jaar geleden een kerk en een school liet bouwen voor de minderheden.
Tijd voor koffie besluiten we daarna. En terug naar het centrum van Dalat waar ze erg lekkere belegde broodjes schijnen te verkopen.

24-6-2009
erJeetje