29. De laatste dagen. Van plus 35 naar min 5
Het is zo ver. We beginnen aan de laatste dag van ons verblijf in Vietnam. Drie weken reisden we rond door dit grote land en ze zijn omgevlogen. Maar de koek is op en als voorbereiding voor onze thuiskomst hebben we gisteravond via internet een mailtje aan de buren gestuurd met de vraag of ze de verwarming wat hoger willen zetten. Het vriest namelijk in Nederland.
Wij zijn van plan om vandaag wat te gaan shoppen in Saigon en een museum te bezoeken. Overigens lig ik op dit moment in bed te schrijven. Het is half acht in de ochtend en buiten is de sky blauw met hier en daar wat witte vegen. Op de achtergrond zorgt het verkeer al een paar uur voor gedempt achtergrondrumoer. Ik zet de TV aan voor de weersverwachting en zie dat het regent in het Noorden. Maar Saigon krijgt te maken met zon en wat wolkjes, temperatuur 32 graden, warm dus. Ik besluit om nog een kwartiertje te blijven liggen voor ik opsta. Vanavond laat vliegen we naar huis, in westelijke richting dus we krijgen er 6 uur nacht bij.Half negen gaan we op weg naar de overdekte markt. Bij het ontbijt hebben we van Ton gehoord dat z’n ontmoeting gisteravond met een handtastelijke jongedame niet zonder gevolgen is gebleven. Bij het opstaan vanochtend ontdekte hij dat de achterzak van z’n broek open stond en dat z’n portefeuille daaruit verdwenen was. Zou het gezegde kruis of munt daar vandaan komen?
Hij was in ieder geval vakkundig door haar gerold en z’n enige troost was dat er maar weinig geld in z’n portefeuille had gezeten.
Het is nog niet warm buiten en op ons gemak wandelen we door de stad. We dwalen een uurtje door de nauwe gangetjes van de markt en kopen wat leuke dingen voor de kinderen en voor onszelf. Na afloop brengen we deze aankopen eerst naar het hotel voor we naar het museum voor moderne Vietnamese kunst lopen. Het fine arts museum zoals de naam luidt, is ondergebracht in een oud gebouw zonder zaken als airconditioning. Er staan wel wat ventilatoren te blazen maar die hebben nauwelijks effect op de hitte.
Net zoals in Hanoi hangen hier nogal wat werken die betrekking hebben op de oorlog maar ook een aantal aardige schilderijen van recentere datum. Fotograferen is niet toegestaan maar zoals ook op andere plaatsen ziet men dat door de vingers mits er niet geflitst wordt.
We zijn al over de helft van de dag heen als we lunchen in een koffieshop in de duurste winkelstraat van Saigon. ’s Jonge, wat is het warm vandaag. Nog geen schaduwgevend wolkje aan de hemel. Wat zeg je? Is dit nog maar de winter? Kan je nagaan hoe warm het ’s zomers is.
Een ijscappuccino brengt verlichting en een lekker belegd broodje zorgt voor energie. Buiten is een fotograaf bezig om opnames te maken van een fotomodel dat een fraaie japon showt. De zaak van Gucci doet dienst als achtergrond. Eigenlijk zou ik even naar buiten moeten vliegen om het gebeuren vast te leggen voor m’n reisverhaal maar de energie ontbreekt me. Ik vind het wel mooi zo. Het model verdwijnt na wat shots naar binnen bij Gucci om wat anders aan te trekken en komt na een paar minuten naar buiten in een strakke zwarte broek. Op haar hoofd deze keer een oversized kapiteinspet. De fotosessie wordt voortgezet, het publiek kijkt toe en vermaakt zich.
Aan een tafeltje naast ons strijken drie mannen neer die koffie bestellen. Hun vrouwen, stijl PC Hooft, volgen een paar minuten later. Geshopt in de modezaken denk ik, afgaande op de grote modieuze plastic tassen die ze bij zich hebben. Ze nemen thee met ijs en vallen dan aan op een grote zak met broodjes die ze hebben meegebracht. Een doos met koekjes volgt. Toch minder PC Hooft dan ik in eerste instantie dacht.
Daarna wandelen we nog wat door de buurt en doen inkopen in een groot warenhuis waar het heerlijk koel is. Cadeautjes voor de kleinkinderen en een Vietnamees keukenmes dat ik tijdens de kookcursus zo handig vond.
Op de terugwandeling naar ons hotel brengen we nog een tweede bezoek aan de overdekte markt waar het minstens 35 graden is. We doen onze laatste inkopen waaronder een paar grote beschilderde schalen. We zijn er inmiddels ook wel achter dat we onmogelijk alles kwijt kunnen in onze koffers en kopen daarom maar voor een gering bedrag een handig vliegtuigkoffertje.
Om een uur of vier arriveren we volbeladen in het hotel waarin we onze kamer tot de avond hebben gereserveerd. Dat dreigde gisteren nog even mis te gaan maar een telefoontje naar Mrs. Thy was voldoende om dat te regelen. Drinken en douchen is het enige waar we nog behoefte aan hebben. En wat foto’s nemen vanaf het balkon van de kamer. Een laatste blik vanuit de hoogte op HCM-City.
Daarna gaat het allemaal snel. We eten nog ergens wat, en om een uur of acht uur staat Bao met de bus klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Nog een laatste keer rijdt hij ons geroutineerd door de drukke stad.
We zullen hem gaan missen, zijn aanwezigheid is de afgelopen weken zo vertrouwd geworden. Bij het vliegveld voelt het daardoor een beetje of we afscheid nemen van een zoon.
Op de airport is de drukte chaotisch maar na wat vragen kunnen we bij een betrekkelijk korte rij aansluiten. Met instapkaarten en zonder bagage besluiten we daarna maar gelijk door te lopen naar de paspoortcontrole. Wil mag na een vluchtige controle gelijk doorlopen maar Ton moet blijven wachten. Er is iets niet in orde met z’n paspoort en datzelfde blijkt bij Lia en mij het geval te zijn. Een van de geüniformeerde mannen wijst ons een plaats aan om te wachten en verdwijnt met onze passen. Vreemd, vooral omdat ze geen antwoord geven als ik vraag wat er aan de hand is. Alleen maar ‘wait’ en dat doen we dus maar. Na een kleine tien minuten komt de man terug met z’n chef, een beduidend hogere in rang aan de sterren en het goud op de uniformpet te zien. Er wordt in computers gekeken en daar worden gegevens ingevoerd. En dan blijkt wat er aan de hand is. Op het visum in onze passen ontbreekt de rode stempel en de handtekening van de ambassade in den Haag. Fout van de broeders daar en dat moet natuurlijk worden vastgelegd. De betreffende man in Den Haag kan z’n promotie waarschijnlijk wel vergeten. Als alles is vastgelegd krijgen wij onze paspoorten terug en de man met de sterren geeft ons met een glimlach toestemming om door te lopen.
Wel bijzonder evengoed en nog een geluk dat ze dit niet hebben gezien toen we in Vietnam aankwamen. Ik vraag me af of we dan net zo gemakkelijk het land hadden kunnen binnenkomen als we het nu verlaten.
Binnen zoeken we een plaatsje om te zitten. Het is warm zeg maar heet en het lange wachten tot het vertrek om half twaalf begint.
Vijf uur Europese tijd geef ik m’n pogingen om echt te slapen op. Half wakker, half sluimerend heb ik de nacht doorgebracht en bezocht in m’n dromen alle plaatsen waar we geweest zijn.
Ik reed weer op de brommer door Hanoi, voer over een rivier op weg naar de Parfumpagode en genoot van de boottocht op Halong Bay. Hoi An met het schooltje en de glibbertocht door de modder op zoek naar die oude boer met de bril ontbraken natuurlijk niet. Net zo min als ons verblijf op dat prachtige eilandje waar we weg regenden. Daarna reed ik met Bao door de binnenlanden in zuidelijke richting, watervallen en koffieplantages wisselden af met Pleiku en Buon Ma Thuot. Dalat om de jaarwisseling door te brengen en HCMC met de fietstochten door de Delta vormden een prachtige afsluiting van een boeiende reis door Vietnam, een land met wel duizend gezichten.
Ik maak een wandeling door het volle vliegtuig. De meeste passagiers zijn nog in diepe rust verzonken en zien er opgevouwen in hun stoel niet op hun voordeligst uit. We vliegen al bijna elf uur en hebben nog een kleine twee uur voor de boeg. VN-airlines doet zijn best om het z’n passagiers naar de zin te maken met hapjes en drankjes. Het moet me echter van het hart dat de zitplaatsen toch wel erg krap bemeten zijn. Wellicht groot genoeg voor de gemiddelde Vietnamees maar te klein voor de gemiddeld twee koppen grotere Europeaan.
Nou ja, straks komt de overstap in Parijs, het schiet op.
Mooi op tijd, arriveren we ’s ochtends om half acht in de lichtstad waar het steenkoud is en overal bergen smeltende sneeuw liggen.
Na het uitstappen gaat alles vlot, eerst nemen we de bus om van C naar F te rijden, vervolgens halen we boarding-passen bij de transitdesk en dan blijft er nog voldoende tijd voor koffie met een croissant. De krant van vandaag ligt voor ons klaar. De Volkskrant met vrolijke plaatjes van schaatsend Nederland. Het vriest al een paar weken in ons land. Klimaatverandering? Hoe bedoelt U?
En we bereiden ons voor op het laatste stukje vliegen van deze bijzondere reis.
29 september 2009
erjeetje