Het 75-jarige Gemeente Museum in Den Haag verraste me tijdens m’n laatste bezoek niet alleen met Berlage. Dwalend door het gebouw kwam ik op een gegeven ogenblik in zaal 19 terecht. Zaaltje is beter uitgedrukt. Het museum draait daar films en video’s die door twee verzamelaars, Loes en Egbert Dommering, in bruikleen zijn gegeven.
The nuclear football was de naam van de video waar ik in viel. Het ging in dit geval om het bezoek van Bush in 2002 aan Duitsland. Dat zie je toch regelmatig op de televisie hoor ik jullie al zeggen maar twee Duitse kunstenaars, Andree Korpys en Markus Löffler hebben de verfilming heel anders aangepakt. Zij concentreerden zich bij dit bezoek op gebeurtenissen rondom zo’n bezoek. Het uitrollen van de rode loper, het nerveuze gedoe van veiligheidsmensen, de voorbereidingen van de erewacht. En ze richtten hun camera niet op de president en z’n echtgenote maar op het zwartleren koffertje dat altijd vlak bij de president is. In dat koffertje zit het draagbare strategische commandocentrum waarmee de president de voorbereidingen voor een atoomoorlog kan starten.Je zou het de achterkant van een bezoek kunnen noemen en ik heb er geboeid naar gekeken.
Er was nog meer. Het museum had in een aantal zalen uitgepakt met een mix van schilderijen en collages. Een aantal trok me om uitlopende redenen aan.
Waarom vond je ze dan mooi is een bijna onvermijdelijke vraag met het even onvermijdelijke antwoord dat het niet altijd om mooi gaat. Wat is mooi trouwens? Een relatief begrip dat ook nog eens sterk afhankelijk is van de heersende mode.
Mooi als beoordelingsmaatstaf was ook deze keer niet aan de orde. Ik werd door een aantal schilderijen aangetrokken door de kleur, door het onderwerp en door de spanning die werd opgeroepen.
In het Gemeente Museum maken ze geen bezwaar als je fotografeert mits je het flitsen achterwege laat en ik heb wat foto’s gemaakt als toelichting op het voorgaande. Oordeel daarbij zelf.
Om te beginnen reliëfs van Jan Schoonhoven. Een aantal had ik al eerder gezien en ook deze keer kreeg ik zin om ook zo iets te gaan maken.
Verder een schilderij van Francis Bacon. Marching figures. Over hem hoef ik niets te zeggen. De weerspiegeling van de verlichting in de zaal maakt het nog extra vervreemdend.
Das Herbstes Runengespinst van Anselm Kiefer. Een groot doek dat veel indruk op me maakte toen ik binnenkwam in de zaal waar het hing. Je liep als het ware bijna het schilderij in. Waarschijnlijk stond er daarom een hekje voor. Hieronder laat ik wat details uit het schilderij zien.
Twee schilderijen waarvan ik verzuimd heb de namen van de makers te noteren.
Ik weet hier niet goed raad mee.
The red House van Peter Dorg. Een merkwaardig intrigerend werk.
Hierna volgen een aantal werken die wat meer van m’n fantasie en inlevingsvermogen vergde. Tsja
Knipselwerk. Matisse maakte er in de laatste fase van zijn leven noodgedwongen ook gebruik van. In mijn ogen is veel van zijn werk een stuk spannender.
Om het contrast met het bovenste werk nog maar eens te benadrukken eindig ik met Rêverie van Maurice ChabasZo is er in het Gemeente Museum altijd wel iets te zien. Den Haag heeft het zou je kunnen zeggen en het wordt tijd dat de verbouwing/uitbreiding van het Stedelijk Museum in Amsterdam eindelijk eens voltooid wordt.
De foto van 9 januari laat zien dat het werk vordert. Misschien is de heropening nog einde dit jaar. Reken maar dat er dan discussies losbarsten over de nieuwe luifel die aan de achterzijde wordt aangebouwd. Dat ie niet mooi is. Dat het op een badkuip lijkt. Niet past bij het gebouw. Of juist wel.
Een verkeerde discussie lijkt me en ik denk daarbij aan dat schilderij van Anselm Kiefer. Die luifel is geslaagd als ik bij het zien een onbedwingbare zin krijg om het museum binnen te lopen. Of ie mooi of spannend is mogen de deskundigen daarna uitmaken.

11-1-2011 erJeetje