Trouwe lezers weten dat ik een liefhebber ben van kunst. Vraag me niet wat ik allemaal onder dat begrip versta. Veel in ieder geval en als je dat als uitleg onvoldoende vindt moet je maar even in Google kijken. Typ de zoekterm ‘wat is kunst’ in en miljoenen pagina’s openen zich voor je.
Mijn liefhebberij gaat zelfs zo ver dat ik regelmatig probeer om zelf iets te maken wat onder de definitie kunst valt. Helaas, veel meer dan werkstukjes uit een bezigheidstherapie levert het meestal niet op. Maar het houdt lekker bezig en eens zal het meesterwerk dat ik in m’n dromen al een aantal keren moeiteloos heb vervaardigd, werkelijkheid worden.
Tot dat tijdstip probeer ik inspiratie te zoeken bij de prestaties van al die anderen die te bewonderen zijn in musea, gebouwen, paleizen, kathedralen of gewoon op straat.
Verleden week was ik bijvoorbeeld nog even met mevrouw erJeetje in Haarlem voor een bezoekje aan de oudste zus die in een verpleeghuis revalideert vanwege een gebroken heup. Dat zijn geen inrichtingen waar je vrolijk van wordt maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Wij waren veel te vroeg, liepen aanvankelijk doelloos door Haarlems belangrijkste winkelstraat en besloten vanwege de kou tot een bezoek aan de Vleeshal, het museum op de Grote Markt.
Foto’s van een paar mensen waar ik de naam van vergeten ben las ik bij de ingang ben maar daar kwamen we geeneens aan toe omdat we bij een film van Renzo Martens bleven hangen. Episode III en we hebben een uur geboeid gekeken. Naar Afrika en hoe de inwoners van het vroegere Kongo worden uitgebuit en hoe pogingen om daarin iets te veranderen tot mislukken zijn gedoemd. Wie er meer over wil weten moet naar Haarlem maar kan zich ook een oordeel vormen via de volgende website:www.vn.nl/Standaard-media-pagina/RenzoMartensMedelevenIsNietGenoeg.htm.
Daarin wordt in een interview alles over dit kunstwerk, want dat is het, verteld.
En afgelopen vrijdag brachten we een bezoek aan het centrum van ons dorp. Voor een rondje weekmarkt en om een bezoek aan het ‘Cobra’ te brengen omdat we daar al een tijdje niet waren geweest.
Beneden in het museum had Piet Ouborg de ruimte gekregen om zestig schilderijen en tekeningen te laten zien. Niet dat Piet daar nog plezier aan zal beleven, hij is overleden in 1956. Niet oud geworden, 63 jaar, maar hij liet toch een omvangrijk oeuvre achter dat nog steeds de moeite waard is om te bekijken. Tekeningen en schilderijen, bijna allemaal abstract. Na de oorlog heeft de Cobragroep nog bij hem aangebeld of hij zich wilde aansluiten maar dat heeft hij niet gedaan omdat hij het niet zo had op groepswerk.
In de folder drukte het museum dat fraai als volgt uit: “Zijn bijzondere anatomische en organische beeldtaal waarin associaties opgesloten liggen met oerbegrippen zoals groei, ontwikkeling, ontstaan en vergaan liet hij voortkomen vanuit het onbewuste, zonder de controle van de rede.”
’t Is maar dat je het weet.
Het deed me genoegen om wat tekeningen en schetsen te zien die bijna uitsluitend uit getrokken lijnen bestonden. Ze hadden namelijk wel wat weg van de opdracht waaraan wij afgelopen herfst bij Marijke van der Meij in Drenthe werkten.
In het Cobra draaiden ze ook een video. Een van Nina Fischer en Maoran el Sani. Een verhaal dat zich afspeelt in de ruïnes van een klein kunstmatig eiland voor de kust van Japan. Het is gebaseerd op de herinneringen van een bewoner waarbij werkelijkheid en fictie op een intrigerende wijze met elkaar zijn verbonden.
Maar het mooiste werk stond op de bovenetage van het Cobra. Werk van Rob Voerman en ik was er gelijk weg van. Grafisch werk, aquarellen en modellen van geïmproviseerde architectonische creaties. Moet je gaan zien. Niet voor niets hangt/staat er al werk van Voerman bij het MoMa en trok hij aandacht bij exposities in Wenen, Londen en Berlijn.
Graag had ik wat foto’s bij deze aflevering gedaan maar helaas, ik had geen fototoestel bij me. Kocht ik een paar maanden geleden juist voor zulke gevallen een handige Lumix van Panasonic. Zo eentje die je in je binnenzak kunt steken, vergeet ik die mee te nemen. Inderdaad, dom dom dom.
Maar niets belet je om naar het Cobra te gaan en alles zelf ter plaatse te bekijken. Voerman is er nog tot 30 mei, voor Piet Ouburg moet je sneller zijn. Die sluit al 14 maart. En die video in de Vleeshallen zal ook nog wel even draaien.
Mooie dingen. Iets voor liefhebbers. Daar hoor jij toch ook bij?
7 februari 2010

Erjeetje